Η χθεσινή (9/1) εντός έδρας ισοπαλία με την Αλκή, μπορεί να στεναχώρησε τον κόσμο της ομάδας μας, ήρθε ωστόσο την πιο κατάλληλη ώρα.
Σε μια περίοδο που αρκετοί άρχισαν να πιστεύουν ότι απέμειναν τα… τυπικά για την απονομή και τα μυαλά φούσκωσαν επικίνδυνα, η Αλκή, με ένα ηχηρό χαστούκι τα ξεφούσκωσε και μας προσγείωσε στην πραγματικότητα. Η ισοπαλία για τον θεσμό του κυπέλλου, μπορεί να ξεπεραστεί δίχως συνέπειες, αν η ομάδα μας κάνει το καθήκον της στον επαναληπτικό, αφήνοντας πίσω της μόνο την προειδοποιητική βολή, τόσο προς τον κόσμο της ομάδας, όσο και προς τους ποδοσφαιριστές και τον προπονητή.
Ο Ρόνι Λεύι μάλλον δεν… έμαθε το τελικό αποτέλεσμα της Κυριακής στο ΓΣΠ και προτίμησε να ξεκουράσει ταυτόχρονα μια πλειάδα ποδοσφαιριστών. Πέραν των Ίλιτς, Σπαντάτσιο και Ρέζεκ, άφησε και τον Κάλβο στον πάγκο, ο οποίος μάλλον επιζητεί αγωνιστικά λεπτά, παρά να χρειάζεται ξεκούραση. Αντίθετα, ο Ισραηλινός προπονητής ξεκίνησε για ακόμα ένα παιχνίδι βασικό τον τριανταπεντάχρονο Σκοπελίτη, ενώ επέλεξε να μη δώσει χρόνο συμμετοχής σε κάποιον από τους νεαρούς που συμπεριέλαβε στην αποστολή. Τέλος. η εξέλιξη του αγώνα τον ανάγκασε να ταλαιπωρήσει τον Οκκά για 80′, να μας ταλαιπωρήσει ο Οχαγιόν για 90′, ενώ σε όλο το παιχνίδι αγωνίστηκε ο Λαμπάν, προερχόμενος από απραξία δύο μηνών!
Η ομάδα του πρώτου ημιχρόνου έφτιαξε κάποιες καλές ευκαιρίες, με δράστες κυρίως τους Οκκά και Ρονκάτο, οι οποίοι όφειλαν να σκοράρουν από μια φορά τουλάχιστον. Ο τρόπος που ήταν παρατεταγμένη η ομάδα στο γήπεδο, δεν μας επέτρεπε να εκμεταλλευτούμε το ύψος και τον όγκο του Ζούλα στα αντίπαλα καρέ, αφού δεν υπήρχε ο παίχτης που θα μπορούσε να κάνει γέμισμα στην περιοχή. Ο Γάλλος αρχηγός, ο μοναδικός που θα μπορούσε να το κάνει, ήταν αναγκασμένος να στέκεται μπροστά στην άμυνα ώστε να παραλάβει μπάλες και μάταια να ψάχνει ελεύθερο συμποδοσφαιριστή του για να την προωθήσει μπροστά.
Στην άμυνα, το δίδυμο Ζόρζε-Κόλιν για άλλη μια φορά έδειξε ότι δεν τα “βρίσκει”. Χαρακτηριστική η φάση του γκολ που δεχτήκαμε, όπου οι δύο αλληλεξουδετερώθηκαν, ο Σιέλης πήγε να καλύψει τον χώρο του Ζόρζε και ο Βασκοντσέλος έμεινε αμαρκάριστος για να σκοράρει. Σημειώνουμε βέβαια και την ανενόχλητη βόλτα του Μπακάλ από το κέντρο μέχρι τα τετράγωνά μας, αποτέλεσμα και της ανυπαρξίας σωστού μαρκαρίσματος στο κέντρο και της επιμονής του Ρονκάτο να ντριμπλάρει μια άμυνα μόνος του, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να χάσει την μπάλα.
Η Αλκή έδειξε να είναι μια οργανωμένη ομάδα, έπαιξε έξυπνα το “παιχνίδι” των καθυστερήσεων και πάγωνε τον ρυθμό. Έβαλε κι ο διαιτητής το λιθαράκι του με τον αλλοπρόσαλλο πειθαρχικό έλεγχο, ωστόσο αυτά δεν είναι δυνατόν να αποτελούν δικαιολογία για ένα παιχνίδι στο οποίο οφείλαμε να παρουσιαστούμε πιο έτοιμοι και περισσότερο σοβαροί.
Είναι η τρίτη φετινή μας ισοπαλία εντός έδρας, με το ίδιο μάλιστα σκορ. Το ευτύχημα, είναι ότι η ομάδα μας μετρά μόνο νίκες εκτός Αντώνης Παπαδόπουλος και φυσιολογικά ο κόσμος απαιτεί την πρόκριση με εκτός έδρας νίκη. Είναι κάτι το οποίο πρέπει να κάνει η Μεγάλη Κυρία, αν δεν θέλει να είναι το πρώτο θύμα έκπληξης στον θεσμό. Ότι κι αν συμβεί όμως, αυτό που δεν μπορούμε να ξεχνάμε, είναι πως απαρέγκλιτος φετινός στόχος είναι ο τίτλος του πρωταθλήματος και κατά συνέπειαν το εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ. Και τούτο δεν λέγεται ως ελαφρυντικό για την χθεσινή αποτυχία, αλλά ως υπενθύμιση για μελλοντικά παιχνίδια. Ακόμα και ο πιο αδύνατος αντίπαλος μπορεί να κάνει τη ζημιά, εάν επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να τον υποτιμήσουν.
