Η αλήθεια να λέγεται το όνομα του Αντόνιο Πούτσε, κάθε άλλο παρά ενθουσίασε τον κόσμο. Η ελάχιστη πείρα του και αυτή σε επίπεδο Κουβέιτ, δεν είναι και το καλύτερο εχέγγυο για τον Ισπανό, σε μια εποχή που ο κόσμος της ομάδας μένει χωρίς τίτλο για όγδοη χρονιά και χωρίς ευρωπαϊκό εισιτήριο για τρίτη συνεχόμενη. Και το όνομα Αντόνιο Πούτσε είτε το θέλουμε, είτε όχι δεν πείθει.
Το ζητούμενο όμως δεν είναι το βιογραφικό, γιατί στην Ανόρθωση τα τελευταία χρόνια ήρθαν αξιόλογα βιογραφικά. Ο Σλάβο Μούσλιν πριν λίγες μέρες ανέλαβε ομοσπονδιακός, ο Στόιλοφ ήρθε με προϋπηρεσία το Champions League και ανάλογη στη συνέχεια πορεία. Ο Όγιος είχε πέρασμα από τις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα, αλλά και πέρασμα από το γνώριμο μας ελληνικό πρωτάθλημα. Ο Ρόνυ Λέβι ήταν ένα από τα πρώτα ονόματα στο Ισραήλ και ο Πάμπος Χριστοδούλου ότι καλύτερο είχε η πατρίδα μας σε προπονητή. Με του μόνου που το βιογραφικό του μπορεί να συγκριθεί, είναι με τον Αντρέ Πάους, ο οποίος μας ήρθε με πείρα από το πρωτάθλημα της Μάλτας και κατάφερε να γίνει ο μακροβιότερος προπονητής των πέτρινων χρόνων.
Σε καμία περίπτωση δεν λέμε πως το βιογραφικό δεν παίζει ρόλο, το βιογραφικό όμως το πληρώνεις και είναι ξεκάθαρη η πρόθεση του μεγαλομετόχου να μην πληρώσει. Στα θετικά πως ο Αντόνιο Πούτσε, αποτελεί επιλογή Αλμπέρτο Μπενίτο, με τον Ισπανό να αναλαμβάνει το κόστος της πρόσληψης. Εκείνο όμως που έχει να κάνει ο Χρήστος Πουλλαίδης, είναι να προστατεύσει τους δύο Ισπανούς, αφήνοντας τους απερίσπαστους να δουλέψουν, να ασκεί εποπτικό έλεγχο μιας και θα πρόκειται για υπαλλήλους του, αλλά να μην παρεμβαίνει στο έργο τους. Ούτε αυτός, μα ούτε και οι τίμιοι συνεργάτες του. Τότε, θα μπορούν να αξιολογηθούν τόσο από τον ίδιο, όσο και από τον απαιτητικό κόσμο της ομάδας. Σε διαφορετική περίπτωση θα αποτύχουν και αυτοί, όπςω απότυχαν τόσοι και τόσοι πολύ πιο αξιόλογοι ως προς το βιογραφικό προπονητές.
