Επιτέλους, για πρώτη φορά μετά από πέντε ολάκερα χρόνια, οι φίλοι της Μεγάλης Κυρίας μπορούν να κάνουν ξέγνοιαστα και χαρούμενα Χριστούγεννα! Τα τελευταία χρόνια, οι μέρες των εορτών έμοιαζαν περισσότερο με περίοδο… παθών για την ομάδα μας, η οποία πελαγοδρομούσε στους αγωνιστικούς χώρους. Ας επιχειρήσουμε μια αναδρομή, να δούμε τι γινόταν τέτοιες μέρες τα προηγούμενα χρόνια.
Στην περσινή περίοδο, οι μνήμες είναι ακόμα νωπές από τις νερόβραστες νίκες που πετυχαίναμε – καλοδεχούμενες βέβαια – και ένα προς ένα ξεπερνούσαμε τους θεωρητικά αδύνατους αντιπάλους, αναμένοντας κάποιο ντέρμπι όπου θα μετρούσαμε τις δυνάμεις μας. Λίγο πριν μας αποχαιρετήσει η σημαδιακή χρονιά των 100χρονων, φιλοξενούσαμε στο Αντώνης Παπαδόπουλος τον Εθνικό του Γιανέφσκι. Με τη γνωστή αμυντική της τακτική, η ομάδα της Άχνας προσπάθησε για το καλύτερο, ενώ από την άλλη πλευρά εμείς ευτυχήσαμε να προηγηθούμε νωρίς στο 15λεπτο, με εύστοχη εκτέλεση φάουλ του Λαμπόρδε. Το παιχνίδι σημαδεύτηκε από την αλλαγή του Αγγέλοφ λίγο πριν τελειώσει το ημίχρονο, γεγονός που καταδείκνυε τη δυσφορία του Λεύι για την παρουσία του Βούλγαρου διεθνούς. Τελικά, η ομάδα μας πανηγύρισε τη νίκη πετυχαίνοντας ακόμα ένα γκολ με το Λαμπάν, αλλά αν έμενε μια γεύση από το παιχνίδι ήταν η αδυναμία του Ρονκάτο να αποδώσει στα άκρα και η ανικανότητα του Κωνσταντίνου να βοηθήσει την ομάδα… απ’ οπουδήποτε!
Το 2010, το αποχαιρετήσαμε από την μακρινή Πέγεια, στις 18 Δεκεμβρίου. Με… κλάματα και αναφιλητά, αναρωτιόμασταν πότε θα τελειώσει η κατρακύλα. Ο Μπόμπαν Κρισμάρεβιτς, που είχε αναλάβει πριν μερικές βδομάδες δίχως να σημειώσει νίκη, έμαθε από δημοσιογράφους ότι υπέβαλε παραίτηση(!), η διοίκηση Χρυσάφη ήταν στον αέρα πριν καλά καλά πιάσει δουλειά και η αγωνιστική εικόνα της ομάδας που δέχτηκε τριάρα από τον Κινύρα και είχε να πανηγυρίσει νίκη για οκτώ βδομάδες, ήταν τουλάχιστον άθλια. Πλέον, αντί να κοιτάμε προς τα πάνω, στρέψαμε το βλέμμα προς τον πυθμένα της βαθμολογίας και ευχόμασταν ο σάκος του Άη Βασίλη να περιέχει διοίκηση, προπονητή και 5-6 ποδοσφαιριστές που να κάνουν τη διαφορά.
Το καλοκαίρι ξεκίνησε με Μίντεντορπ, τα Χριστούγεννα μας βρήκαν με Μούσλιν. Στις 21 του Δεκέμβρη 2009, αντιμετωπίζαμε τον Ερμή στο Αντώνης Παπαδόπουλος και χαμογελάσαμε είναι η αλήθεια, αφού πήραμε τη νίκη με 1-0. Η ομάδα βέβαια δεν έπειθε σε καμιά περίπτωση, ωστόσο οι διοικούντες φρόντισαν να μας φουσκώσουν τα μυαλά με Μάντζιο, Σεϊρού, Φοδέρινχαμ και το πούλεν της χρονιάς Μιγκέλ Πέδρο! Κάναμε δυστυχώς Χριστούγεννα με… ψευδείς παραστάσεις, αφού τα όνειρα γκρεμοτσακίστηκαν μερικές βδομάδες αργότερα, ενώ τα χουβαρνταλίκια τόσο των Χριστουγέννων εκείνων, όσο και των επόμενων, πληρώνουμε μέχρι σήμερα…
Μια από τις καλύτερες περιόδους – αν όχι η καλύτερη – στην ιστορία μας, μας βρήκε να κάνουμε Χριστούγεννα μίζεροι και προβληματισμένοι. Η λάμψη των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ, η αίγλη της τρομερής αρμάδας του Τιμούρ Κετσπάγια που έκανε την Ευρώπη να παραμιλά και φυσικά το νικηφόρο 2-0 με τη Δόξα τρεις μέρες πριν την αυλαία του 2008, περνούσαν σε δεύτερη μοίρα. Το σκηνικό των ημερών ήταν λάσπη, κατηγορίες, ψεύδη, ανακρίβειες, καυγάδες και διχόνοια. Ο κόσμος της ομάδας, έμοιαζε να έχει προσγειωθεί ανώμαλα πέφτοντας από το Έβερεστ, αρνούμενος να πιστέψει το κακό που μας βρήκε.
Επιτέλους, σε αυτή την αναδρομή βρίσκουμε φαρδιά, πλατιά χαμόγελα και εδώ σταματάμε! Τρένο ήταν η Ανόρθωσις το 2007 και η Ένωσις που συμπτωματικά αντιμετώπιζε και τότε στην τελευταία αγωνιστική της ημερολογιακής χρονιάς, στις 23 του μήνα, δεν ήταν δυνατό να μας σταματήσει. Με ένα γκολ του Φρούσου μόλις στο δεύτερο λεπτό της συνάντησης, η ομάδα μας έπαιξε όσο χρειαζόταν για να πάρει το τρίποντο και να πάει στο ντέρμπι της νέας χρονιάς κόντρα στο ΑΠΟΕΛ με αέρα έξι βαθμών. Διαφορά την οποία εκτόξευσε μάλιστα στους εννέα μέσα στο ΓΣΠ, θέτοντας γερές βάσεις για την κατάκτηση του πρωταθλήματος δίχως ήττα!
Δεν είναι και λίγα τα κοινά της φετινής περιόδου με το 2007-08. Ας ευχηθούμε επανάληψη του σκηνικού, αλλά δεν βλάπτει να ρίχνουμε και μια ματιά στις υπόλοιπες χρονιές, ώστε να παραδειγματιζόμαστε από τα λάθη μας…
