Η ομάδα μας δίνει αύριο ένα από τα σημαντικότερα της παιχνίδια στη σεζόν. Δεν είναι τόσο η δυναμικότητα του αντιπάλου, όσο το «μίσος» και το πάθος που θα επιδείξουν οι παίχτες της Ένωσης αύριο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Διαχρονικά η Ανόρθωση είναι γι’ αυτούς το αντίπαλο δέος. Θυμούνται το τάχα κάλπικο κύπελλο του 1975 όταν τους κερδίσαμε με 2-3 και τους στερήσαμε το μοναδικό τίτλο που θα είχαν μέχρι σήμερα. Αυτό το μίσος εξελίχθηκε όταν την δεκαετία του ’90 και συγκεκριμένα το 1991, δεν τους χαριστήκαμε την τελευταία αγωνιστική και τους κερδίσαμε 3-0. Με αυτό το αποτέλεσμα η Ένωση έπαιξε στα μπαράζ με τον Εθνικό για το ποιος θα πέσει κατηγορία. Τελικά τα κατάφεραν και έμειναν αυτοί στη μεγάλη κατηγορία.
Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι όπως λένε για την περίοδο 2006-07, όταν “εξαγοράσαμε” τάχα τον Μπεκίμ Κάπιτς και τον Έρικ Ετζιαφόρ (κεντρικοί αμυντικοί) στο τελευταίο παιχνίδι κυπέλλου για τη φάση των ομίλων. Δεν θυμάται όμως κανένας από αυτούς τα 3 γκολ του τεράστιου Νίκου Φρούσου που μας οδήγησαν μετέπειτα και στην κατάκτηση του τροπαίου. Η τελευταία χρονικά απέχθεια που παρατηρήθηκε απέναντι στην ομάδα μας ήταν οι περσινές δηλώσεις του Μάριου Μακρόνησου για δήθεν διαιτητικά λάθη. Ενώ όπως πρόσθεσε «η Ανόρθωση μας κερδίζει την τελευταία εικοσαετία αλλά πίσω απ’ αυτές της νίκες υπάρχουν πολλές ουρές.
Με αυτά τα λόγια αποφάσισα να κλείσω για να καταλάβετε και την έκταση που παίρνει κάθε παιχνίδι της Ανόρθωσης στο Παραλίμνι. Αυτούς έχουμε να αντιμετωπίσουμε και αύριο αδέλφια, αυτούς που θέτουν κάθε χρόνο ως στόχο μια νίκη απέναντι στην Ανόρθωση και μετά οτιδήποτε άλλο. Όμως φέτος δεν φοβόμαστε κανένα και το αποδείξαμε πολλάκις. ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ +4.
