Στο πρώτο μέρος αυτό που έλειπε από την Ανόρθωση ήταν η ανάπτυξη από τα άκρα της επίθεσης. Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι τις περισσότερες «κατεβασιές» στην περιοχή του Παναγόπουλου πραγματοποίησε ο Μάνος Τζανακάκης από τα δεξιά και σε λιγότερο βαθμό ο Νούχου απο την άλλη πλευρά. Από τον άξονα η ομάδα επιτιθόταν σωστά αλλά έλειπαν οι δυεισδύσεις των Μακρή και Ορλάντι.
Επιπλέον αυτό δημιούργησε ρήγματα στην άμυνα μας αφού σε μια δυο περιπτώσεις και φυσιολογικά οι ακραίοι αμυντικοί δεν πρόλαβαν να επιστρέψουν με αποτέλεσμα να βγει επιθετική ενέργεια από τους αντιπάλους που ευτυχώς πέρασε ανεκμετάλλευτη.
Στο δεύτερο μέρος, ο Πάους προφανώς θα έκανε τις απαραίτητες συστάσεις στους επηρεαζόμενους ποδοσφαιριστές και τα άκρα λειτούργησαν σωστά και αυτό φαινόταν απο τα αρχικά στάδια της επανάληψης. Δημιούργησαν ρήγματα στην περιοχή του αντιπάλου, υπήρχε αλληλοκάλυψη όταν ανέβαιναν οι ακραίοι αμυντικοί και όταν εισήλθε ο Αβραάμ – όντας πιο ξεκούραστος και πιο συγκεντρωμένος – ήρθαν και τα γκολ.
