Στα δύο τελευταία παιγνίδια της Ανόρθωσης, βλέπουμε κάτι διαφορετικό σε σχέση με προηγούμενους αγώνες, ιδιαίτερα στον τρόπο ανάπτυξης της ομάδας. Θα αρχίσουμε πηγαίνοντας λίγους μήνες πίσω, όταν μετά το τέλος της περσινής ποδοσφαιρικής χρονιάς, ο Λέβι κατάλαβε ότι για να επιστρέψει η Ανόρθωση στην κορυφή του Κυπριακού ποδοσφαίρου, έπρεπε να γίνουν μεγάλες αλλαγές στο ρόστερ της ομάδας. Ο Ισραηλίτης τεχνικός επένδυσε πάνω σε ποδοσφαιριστές στον χώρο της επίθεσης, εκεί που είχαμε το μεγάλο μας πρόβλημα πέρσι. Ήρθε ο Κάλβο για να υπάρχει και ο ποδοσφαιριστής φόβητρο από τα δεξιά, ενώ έφερε και τον Σπαντάτσιο τον οποίο γνώριζε πολύ καλά, ο οποίος εκτός από το να οργανώνει το παιγνίδι της ομάδας, μπορεί να στείλει και την μπάλα στα δίχτυα, κάτι που δεν είχαν πέρσι οι ποδοσφαιριστές μας της μεσαίας γραμμής. Τελευταία στιγμή ήρθε στην ομάδα και ο Ιτζάγκι, ένας πολύ ποιοτικός ποδοσφαιριστής ο οποίος στα τελευταία παιγνίδια άρχισε να δείχνει μέρος του μεγάλου ταλέντου του. Ήρθε και ο Ζούλα φυσικά, αλλά περισσότερο για λύση ανάγκης, κάτι που φαίνεται και στα λεπτά συμμετοχής του. Ήρθαν και ποδοσφαιριστές σε άλλες θέσεις, αλλά η μεγαλύτερη ενίσχυση έγινε στην επιθετική γραμμή, καθώς πέρσι δεν είχαμε το εύκολο τέρμα.
Με τόσους πολλούς νέους ποδοσφαιριστές, το να παρουσιάσεις ένα σύνολο από την αρχή της χρονιάς στο οποίο να υπάρχει ομοιογένεια, ήταν κάτι το πολύ δύσκολο. Ήρθε και το σοκ του αποκλεισμού από τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, φέρνοντας τα πρώτα μαύρα σύννεφα στο Αντώνης Παπαδόπουλος. Πολύ σωστά όμως η διοίκηση Σάββα Κάκου, διατήρησε τον Ισραηλίτη στα ηνία της ομάδας, καθώς αλλαγή προπονητή για πολλούς και διάφορους λόγους θα ήταν καταστροφική για την Ανόρθωση. Και αγωνιστικά, αλλά και οικονομικά. Το ταλέντο λοιπόν υπήρχε, αλλά έπρεπε άμεσα αυτό να φανεί και στον αγωνιστικό χώρο, καθώς δεν μπορούσε ακόμη μία χρονιά να πάει χαμένη.
Και για να γίνει αυτό, έπρεπε να γίνουν «εκπτώσεις» στον τρόπο που αγωνιζόταν η ομάδα. Η δύναμη πυρός στην επίθεση φρόντιζε να επιτελεί το έργο της, σκοράροντας αρκετά τέρματα, αλλά η έλλειψη ομοιογένειας ανάγκαζε τον Λέβι σε αρκετά διαστήματα των αγώνων της ομάδας, να δίνει προσοχή στα αμυντικά της καθήκοντα έτσι ώστε να διατηρεί το υπέρ της αποτέλεσμα και τους τρεις βαθμούς, που είναι η ουσία του ποδοσφαίρου. Ακούστηκαν πολλά μουρμουρητά για αυτό τον τρόπο παιγνιδιού της ομάδας, αλλά από την στιγμή που έρχονταν οι νίκες, οι φωνές αυτές χάνονταν. Ο Λέβι είπε αρκετές φορές ότι η ομάδα ακόμη να φθάσει στα επίπεδα που μπορεί, και στο τέλος δικαιώνεται.
Το λέμε αυτό, βλέποντας τα δύο τελευταία παιγνίδια της Ανόρθωσης. Με την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών μας να βρίσκεται στα ύψη, και να υπάρχει μεγαλύτερη ομοιογένεια στην ομάδα, πλέον ο Λέβι μπορεί να παρουσιάσει μία Ανόρθωση η οποία να είναι κυρίαρχος στον αγωνιστικό χώρο με οποιανδήποτε ομάδα και να αγωνίζεται. Το πίστευε ο Ισραηλίτης, για αυτό και στο παιγνίδι με το ΑΠΟΕΛ παρουσίασε μία Ανόρθωση με τέσσερις επιθετικούς και ένα επιτελικό χαφ στην βασική εντεκάδα. Πλέον, με την ηρεμία που υπάρχει στο Αντώνης Παπαδόπουλος, οι ποδοσφαιριστές μας μπορούν να αποτυπώσουν στον αγωνιστικό χώρο τις πραγματικές τους δυνατότητες. Και επιθετικότητα, και πίεση από ψηλά, και κατοχή της μπάλας, και συνεχές ανέβασμα των ακραίων αμυντικών. Κάτι που δεν βλέπαμε σε προηγούμενα παιγνίδια, ακόμη και με μικρότερες ομάδες όπως Αγία Νάπα, το είδαμε στο παιγνίδι με το ΑΠΟΕΛ.
Και το οποίο συνεχίστηκε χθες στην Πάφο. Είδαμε μία ομάδα να έχει την ολοκληρωτική κατοχή της μπάλας στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, και δύο ακραίους αμυντικούς να ανεβοκατεβαίνουν συνέχεια την γραμμή και να βοηθούν στην επίθεση. Ο Άντιτς έκανε το καλύτερο του παιγνίδι με την φανέλα της ομάδας, ενώ ακόμη και ο Κόλιν έκανε πάρα πολλά overlaps μαζί με τον Κάλβο. Πλέον ο Λέβι εμπιστεύεται την ομάδα στο να ξεκινά με 4-4-2 και με επιθετικές διαθέσεις. Αυτό βοήθησε χθες και στην τελική προσπάθεια, καθώς μετά το τέλος του παιγνιδιού, το κοντέρ έγραψε 16 τελικές προσπάθειες! Φυσικά, υπήρχε και ένα διάστημα στο οποίο είδαμε σημάδια της Ανόρθωσης προηγούμενων αγώνων, αλλά όπως είπαμε η ομάδα ακόμη φτιάχνεται, και είναι λογικό. Με τόσους πολλούς ποδοσφαιριστές να έρχονται το καλοκαίρι, χρειάζεται περισσότερο από μερικούς μήνες για να δουλεύουν όλα στην εντέλεια. Το σημαντικό όμως, είναι ότι τα τελευταία δύο παιγνίδια, είδαμε σημάδια μίας Ανόρθωσης που αλλάζει φιλοσοφία παιγνιδιού, και αυτό χρεώνεται φυσικά στον προπονητή της ομάδας. Ήρθε η ομοιογένεια, ήρθαν οι νίκες, και τώρα μπορούμε να δείξουμε στον αγωνιστικό χώρο τα πραγματικά χαρίσματα της φετινής Ανόρθωσης.
