Σε ένα παιχνίδι που οι δυο ομάδες δεν τον δυσκόλεψαν ιδιαίτερα, ο διαιτητής Αναστασίου τολμούμε να πούμε ότι φάνηκε “λίγος”. Ξεκίνησε με αυστηρότητα το παιχνίδι, αφού δεν χαρίστηκε στον Κόλιν και – σωστά – του έδειξε νωρίς την κίτρινη κάρτα. Κάπως αυστηρή, αλλά σωστή, ήταν και η κίτρινη κάρτα στον Ζορζ, με τη μισή μας αμυντική γραμμή να είναι στο όριο πριν καν φτάσουμε στα μέσα του ημιχρόνου.
Από την άλλη πλευρά όμως, ο Τζιόλης δεν “είδε” κάρτα στο σκληρό φάουλ επί του Ζορζ. Επιπλέον, οι επιθετικές μας ενέργειες – ιδιαίτερα με το Λαμπόρδε – σταματούσαν μόνο με φάουλ, τα οποία έμεναν ατιμώρητα. Ο Κολομβιανός ήταν ευχαριστημένος να βλέπει την μπάλα να στήνεται στο γρασίδι, αφού ούτε λόγος για κάρτα στους αντιπάλους του. Το ίδιο δεν συνέβη στο φάουλ του Μοράις στον Άντιτς, το οποίο τιμωρήθηκε με κάρτα. Απ’ εδώ, προκύπτει και το θέμα σκοπιμότητας: να εκνευριστεί δηλαδή ο Κολομβιανός και να… εισπράξει!
Κατά την έξοδο του Ρέζεκ από το γήπεδο, ο ποδοσφαιριστής δέχτηκε κίτρινη κάρτα, ενώ στην πραγματικότητα ήταν οι τραυματιοφορείς του ΑΠΟΕΛ που τον οδήγησαν μπροστά στην κερκίδα των οργανωμένων τους, απ’ όπου έπεφταν αντικείμενα και μία κροτίδα. Τι ήθελε ο διαιτητής δηλαδή; Να έχουμε επανάληψη των όσων έγιναν με την Ομόνοια στο “ΠΑΠ”;
Τέλος, η φάση του πέναλτι στον Ιντζχάκι ήταν μια οφθαλμοφανέστατη περίπτωση, με το Μοράις – που είχε ήδη κίτρινη – να πρέπει να αποβληθεί με απ’ ευθείας κόκκινη. Φυσικά, τέτοια πράγματα στο ΓΣΠ ειδικά, είναι απαγορευμένα για κάθε φιλοξενούμενο…
Οι αναφορές γίνονται απλά και μόνο για να καταδειχθεί η αδυναμία του συγκεκριμένου ρεφ, ο οποίος δυστυχώς αποτελεί τον κανόνα της κυπριακής διαιτησίας. Όταν όμως η ομάδα παίζει μπάλα – το οποίο είναι και δική μας απαίτηση – καμιά διαιτησία δεν μπορεί να την σταματήσει. Κάτι που βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει ανοχή στα φάλτσα σφυρίγματα.
