Όταν σε ένα σύνολο δώδεκα παιχνιδιών, μια ομάδα συγκεντρώνει τριανταδύο βαθμούς, προϊόν δέκα νικηφόρων αποτελεσμάτων και μόλις δύο ισόπαλων, δεν μπορεί παρά η συγκομιδή να αφήνει ευτυχείς τους φίλους της. Ιδιαίτερα όταν βρίσκεται μόνη πρώτη στο βαθμολογικό πίνακα, με τουλάχιστον ένα βαθμό διαφορά από τον δεύτερο και με το παιχνίδι που απομένει για την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου να είναι ακριβώς με αυτό τον αντίπαλο, οι γκρίνιες περισσεύουν…
Αν μένει δυστυχώς μια εντύπωση από αυτό τον πρώτο γύρο, είναι οι υπερβολές που ακούστηκαν για τη διαιτησία και το παρασκήνιο. Είναι ίσως η πρώτη φορά, που ξεκίνησε πρωτάθλημα με τόσο έντονες αναφορές σε αυτά τα ζητήματα, από τις πρώτες κιόλας αγωνιστικές. Εν μέρει, είναι κατανοητό το άγχος που υπάρχει στους παράγοντες των μεγάλων συλλόγων, αφού πλέον το οικονομικό έχει γίνει βραχνάς για όλα τα σωματεία και η διάκριση είναι η μοναδική διέξοδος για επιβίωση. Ή τουλάχιστον η μοναδική νόμιμη διέξοδος…
Οι ομάδες που βρίσκονται από τη μέση του πίνακα και κάτω, δείχνουν ανίκανες να κοντράρουν την ελίτ, συνεπώς, ο τίτλος μάλλον θα κριθεί στα μεγάλα ντέρμπι, αλλά και στις ανέλπιστες γκέλες των “μεγάλων”. Αντί όμως η συζήτηση να είναι ακριβώς ποδοσφαιρική και την προσοχή να συγκεντρώνουν οι πρωταγωνιστές των παιχνιδιών, έντεχνα, τα βλέμματα μας στρέφονται στη διαιτησία. Χωρίς βέβαια και οι διαιτητές να είναι άμοιροι ευθυνών.
Κλασσικό παράδειγμα το σημερινό παιχνίδι, στο οποίο η ομάδα μας μάλλον… άφησε δυο βαθμούς από τα χέρια της. Με μια ανίκανη έως εχθρική διαιτησία, η Ανόρθωσις είχε το πάνω χέρι, αφού, χωρίς να συναρπάσει με την απόδοσή της, κρατούσε τον αντίπαλο μακριά από την εστία και ταυτόχρονα το προβάδισμα στο σκορ, με το πολύ όμορφα εκτελεσμένο φάουλ του Γιαν Ρέζεκ. Δυστυχώς, μέσα σε ένα δεκάλεπτο, ο Βαλεντίνος Σιέλης έδωσε αφορμή στον Τσαγγάρη – που δεν… κρατιόταν – για ν’ αφήσει την ομάδα μας με δέκα ποδοσφαιριστές. Το γκολ της ισοφάρισης δεν άργησε να έρθει, αφού η άμυνα μας σε μια φάση που έπρεπε να καθαρίσει με ευκολία, προτίμησε να πάει για μεσημεριανή σιέστα.
Νωρίτερα, στα μέσα του πρώτου ημιχρόνου, ο Αλέξα αποφάσισε να μας στερήσει από τις υπηρεσίες του για το ματς με το ΑΠΟΕΛ. Ένα πράγμα είχε να σκέφτεται στο σημερινό παιχνίδι: πως να μην δεχτεί κάρτα! Φαίνεται, ότι δεν είναι από τους τύπους που τους αρέσει να έχουν σκοτούρες στο μυαλό. Αποφάσισε λοιπόν να πάρει μια κίτρινη – όλη δική του – από το 20′, ώστε να… βγάλει το ματς με καθαρό μυαλό! Και πράγματι, από το 1-1 και έπειτα, έκανε ίσως το καλύτερο του φετινό παιχνίδι! Τρένο ο Ρουμάνος, αλλά μυστήριο, πολύ μυστήριο…
Το αντίθετο συνέβη με τον Ρικάρντο Λαμπόρδε. Φαίνεται ότι τόση ήταν η ανησυχία του μήπως και δεχτεί κάρτα, που επέλεξε να κρύβεται πίσω από το μαρκάρισμά του, όπως έκανε και στο προηγούμενο παιχνίδι. Αν είναι να χάνουμε ένα παίχτη για δυο και τρία παιχνίδια με το να είναι παρών-απών στο γήπεδο, μέχρι να έρθει ο αγώνας που διάλεξε να παίξει, τότε είναι προτιμότερο να μένει στον πάγκο, ή έστω να γίνεται αλλαγή. Υπάρχουν παίχτες – όπως ο Κάλβο – που μπορούν να δώσουν λύσεις και να επιβεβαιώσουν τον άγραφο κανόνα: “ουδείς αναντικατάστατος”.
Η Μεγάλη Κυρία, θα μπορούσε πάντως να πάρει το τρίποντο. Δεν αναφερόμαστε στο λίγο ή πολύ πέναλτι στον Λαμπόρδε, ούτε στην καθαρή παράβαση πάνω στο Ρέζεκ στην εκπνοή του αγώνα, την οποία δεν υπήρχε ούτε μια στο εκατομμύριο να καταλόγιζε ο ανεκδιήγητος Τσαγγάρης. Μιλάμε για τον Ιντζάκι. Στο επίσης καλύτερο του φετινό παιχνίδι, είδε την μπάλα να καταλήγει άουτ από πλεονεκτικότατη θέση στο 78΄. Κι επειδή ο Θεός είναι μεγαλόψυχος, του ξανάστειλε την μπάλα μπροστά στα πόδια του με τον Ντεγκρά πλήρως εξουδετερωμένο από το Ρέζεκ, δυο λεπτά αργότερα. Ακόμα ο Ισραηλινός προσπαθεί να καταλάβει τι έχασε… Όταν μάθει, ας ενημερώσει κι εμάς!
Τα όποια παράπονα των αντιπάλων για τη διαιτησία είναι από παρατραβηγμένα έως υπερβολικά και αφήνουν αυτούς που επέλεξαν να τοποθετηθούν πρόωρα, εκτεθειμένους. Κάποτε θα πρέπει οι δηλώσεις στα ΜΜΕ αμέσως μετά τη λήξη των αγώνων να καταργηθούν, αφού στο τέλος δημιουργούν αχρείαστε εντάσεις. Από το γήπεδο ζούμε τις αναμετρήσεις αλλιώτικα και κατά κανόνα αισθανόμαστε αδικημένοι. Μια δεύτερη ανάγνωση του παιχνιδιού, αρκετές φορές οδηγεί σε διαφορετικά συμπεράσματα…
Σήμερα, χάσαμε απλά δυο βαθμούς, όμως οι απώλειες σε έμψυχο υλικό που αφήνει αυτό το Σαββατοκύριακο, είναι πιο ανησυχητικές. Θα μπορούσε βέβαια να αποφευχθεί αυτή η ισοπαλία, αλλά μοιραία κάποτε θα σταματούσε το σερί των νικών. Οφείλουμε να είμαστε στεναχωρημένοι ακόμα κι απ’ αυτό το αποτέλεσμα, καθώς κάτι τέτοιο σημαίνει ότι ξαναβρίσκουμε γονίδια πρωταθλητισμού. Διότι δεν είναι μόνο με νίκες – όπως της περασμένης βδομάδας – που εντοπίζονται τα διαπιστευτήρια μιας πρωταθλήτριας, αλλά και από τον τρόπο υποδοχής, αυτοκριτικής και τελικά αντίδρασης σε ανεπιτυχή αποτελέσματα.
Αυτή τη βδομάδα, η σκέψη πρέπει να είναι πως θα ξαναπάρουμε μετά από αρκετά χρόνια, τον άτυπο τίτλο της πρωταθλήτριας χειμώνα. Πιο σοβαροί, πιο πειθαρχημένοι και πιο προσεκτικοί…
