Από χθες στο μυαλό γυροφέρνει ο τρόπος που -ανομοιόμορφα- η Ανόρθωση τυγχάνει μεταχείρισης από τους διαιτητές σε σχέση με άλλες ομάδες, με τρανό παράδειγμα την πασιφανέστατη μη υπόδειξη πέναλτι υπέρ του Λαΐφη στο 89ο λεπτό. Ταξιδεύουμε ένα περίπου χρόνο πριν και πιο συγκεκριμένα στις 30 Μαρτίου 2014, όταν η Ανόρθωση και πάλι στο (καταραμένο) ΓΣΠ, αντιμετώπισε την Ομόνοια στη φάση των ομίλων με τον Τράττου να αναδεικνύεται σε MVP για τους γηπεδούχους.
Στο 20ο λεπτό της αναμέτρησης ο Ζόρζε κερδίζει την μονομαχία από τον Εφραίμ ο οποίος όχι μόνο δεν στάθηκε για να παλέψει την φάση όπως χθες ο Λαϊφης, αλλά ξεκινά την «πτώση» του με το πρώτο άγγιγμα του Πορτογάλου αμυντικού.
Σε μια φάση όπου ο ποδοσφαιριστής μας έπαιξε καθαρά μπάλα, σε μια φάση που ο αντίπαλος γέρνει μπροστά για να εκμαιεύσει την παράβαση, σε μια φάση που ο Ζόρζε δεν βάζει καν τα χέρια στους ώμους του αντίπαλου, υποδείχθηκε πέναλτι και αποβολή σε βάρος της ομάδας μας.
