Από την Δευτέρα και έπειτα, παρατηρείται ένα παιχνίδι με αριθμούς, σε μια προσπάθεια να αποδειχθεί ότι το ξεκίνημα της Ανόρθωσης στο φετινό μαραθώνιο, είναι το χειρότερο των τελευταίων ετών. Ναι η ομάδα μας έχει το χειρότερο παθητικό εδώ και τουλάχιστον μιαν πενταετία και ναι έχει ένα από τα χειρότερα ενεργητικά των τελευταίων χρόνων. Όσον δε αφορά το συντελεστή νικών-ηττών, για πρώτη φορά έχει αρνητικό ισοζύγιο με περισσότερες αποτυχίες, παρά επιτυχίες. Τα πιο πάνω στατιστικά λένε τα πάντα και τίποτα.
Είναι αόριστο και ανούσιο να συγκρίνονται οι αφετηρίες χρονιών μιας και η κάθε μια παρουσιάζει τις δικές τις ιδιαιτερότητες. Πόσο μάλλον για ένα σωματείο όπως η Ανόρθωση στην οποία τα τελευταία χρόνια οι αλλαγές σε διοικητικό, προπονητικό και ποδοσφαιρικό επίπεδο, αποτελούν τον κανόνα παρά την εξαίρεση. Φέτος δε υπάρχει και η πολύ σημαντική συγκυρία των αποτυχιών απέναντι σε αντιπάλους που ήταν εξ ορισμού σε καλύτερη αγωνιστική κατάσταση, ξεκινώντας νωρίτερα την προετοιμασία τους. Σίγουρα τα αποτελέσματα θα ήταν καλύτερα αν είχαμε τέσσερις εντός αγώνες, παρά τέσσερις εκτός και σίγουρα θα είχαμε καλύτερη μοίρα απέναντι σε αντιπάλους με παρόμοια φυσική και αγωνιστική κατάσταση.
Από την άλλη βέβαια σαφέστατα και θα μπορούσαμε να είχαμε καλύτερη βαθμολογική συγκομιδή με καλύτερη διαχείριση των αγώνων και του ρόστερ. Έχουμε κάνει πολλάκις την αυτοκριτική μας εστιάζοντας στα γνωστά προβλήματα της ελλιπούς προετοιμασίας για κάποιους ποδοσφαιριστές αλλά και της απροθυμίας του Πάους να δώσει περισσότερο χρόνο συμμετοχής σε παίκτες κλειδιά. Το ερώτημα που προκύπτει είναι προς τι η ανακύκλωση πριν κάθε εκτός έδρας αγώνα του χρονικού της τελευταίας επιτυχίας μακριά από το «Αντώνης Παπαδόπουλος», αλλά και των τελευταίων δύο συναπτών επιτυχιών μετά από κάθε νίκη;
