Επιστολή στο Anorthosis24 – Οι επιστολές που δημοσιεύονται αντιπροσωπεύουν τις προσωπικές απόψεις των συγγραφέων τους και όχι κατ’ ανάγκην του Anorthosis24. Στείλτε μας κι εσείς τη δική σας επιστολή, στο [email protected]
Δεύτερος γύρος Παγκυπρίου Πρωταθλήματος 1991-1992, Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ελλήνων Λευκωσίας – Ανόρθωσις Αμμοχώστου. Εγώ στα 10, ο αδελφός στα 7, μας πήρε από το χέρι ο πατέρας μας Μακάρειο. Ήλθαν και ο θείος μου με τον καλαδελφό μου από την ελεύθερη Αμμόχωστο και ένας οικογενειακός φίλος.
Πρώτη μου φορά. Με το που μπήκα κερκίδα κάτι άλλαξε. Προηγηθήκαμε (με τον Ομπίκου), αλλά χάσαμε 2-1, μαζί και την κορυφή, και το Πρωτάθλημα αργότερα. Φεύγοντας δεν άκουγες ούτε κιχ. Μόνο ένας είπε σε όλους κατά την έξοδο: «Μην μαραζώνετε κοπέλια, έτσι εν η μάππα.» Μέχρι να μπούμε στο αυτοκίνητο είχε ήδη γίνει αυτό το κάτι, που μέχρι σήμερα δεν μπορώ να το εξηγήσω λογικά: Να τους βλέπεις πλέον όλους χρωματιστούς.
Στο σπίτι δεν μίλησα κανονικά για μια βδομάδα, απαντούσα μονολεκτικά. Στο σχολείο όμως άλλη κουβέντα από το ματς δεν άνοιγα. Ο συμμαθητής μου ο Άντρος έλεγε στους άλλους: «Ρε έγινε φανατικός Ανορθωσιάτης τούτος.» Ο Αλέξης: «Εφάτε τες ρε. Τζαι είχαμε τζαι παραπάνω σας κόσμο.» «-Είχαμε που ένα καλλίτζι ρε Αλέξη.» απαντούσα. Θυμάμαι πόσο πολύ θα ήθελα να μπορούσα να τους την πω περισσότερο και δεν είχα το έρεισμα.
Είχα όμως μια περηφάνια τόσο μεγάλη … Όχι για την απόδοση της ομάδας, εξάλλου δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτε απολύτως τότε, αλλά για τη νέα μου ταυτότητα. Και το μοναδικό κυανόλευκο κασκόλ των μεγάλων τάξεων του σχολείου ήταν (ως η μόδα της εποχής) κάθε μέρα δεμένο στο λαιμό μου.
Κάθε φορά που πήγαινα στο γήπεδο, ένιωθα μια απίστευτη συνένωση με τους υπόλοιπους. Γυάλιζαν τα μάτια μας. Όλων. Υπήρχε μια τρελή αφοσίωση στους παίκτες μας, ένα σέβας ατόφιο μεταξύ μας, η απόλυτη ταύτιση. Και όλων με την Ανόρθωση μας. Τα αμέσως επόμενα χρόνια ήταν πραγματικά μαχαιριές στο στομάχι μου. Χαϊδεύαμε τους τίτλους, μα αυτοί ξεγλιστρούσαν, κάποιοι ύπουλα. Η ψυχή αντίθετα δυνάμωνε.
Στο πόπαστο γυμνάσιο και στο πλείστο λύκειο όμως, πραγματικά δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση των συμμαθητών μου. Υπήρξαν διαλείμματα που με έβλεπαν και άλλαζαν κατεύθυνση. Μέχρι και το 08, ο Θεός με αξίωσε και τον ευχαριστώ, να πειράζω σειράες και συναδέλφους μου πολύ περισσότερο από το να δέχομαι πειράγματα τους.
Αυτό που ζω σήμερα, είναι κάτι άγνωστο για μένα. Δεν θέλω να συνεχίσω να το ζω με τίποτε. Όχι το μη πείραγμα. Αυτό, αν και μου λείπει πολύ, το αντέχω. Μιλώ για το σύνδρομο της καταρρακωμένης, ομαδικώς βιασθείσας.
Είναι γεγονός: Κάποια συγγενικά μας πρόσωπα, κάποιοι αδελφοί, μας βίασαν, και μάλιστα ομαδικώς και κατ’ επανάληψη. Όντας σε θέση επιμελείας, μας εκμεταλλεύτηκαν με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Δυστυχώς δια στράφηκε η σκέψη τους και μας είδαν σαν άρμα πλουτισμού ή / και σαν δοχείο ξεπλύματος του κόμπλεξ ανωτερότητας που αδικαιολόγητα τους διακατείχε. Είχαν κυρίως δόλο, και καταπάτησαν όλες τις αρχές του Σωματείου. Πολύ δύσπεπτο πράγμα. Και πώς να δείξεις μετά εμπιστοσύνη;
ΑΛΛΑ. Όσοι δεν το κατάλαβαν, αυτή τη στιγμή στεκόμαστε ακριβώς απέναντι στην Ιστορία. Πρέπει οπωσδήποτε να ανανήψουμε, να συνέλθουμε. Ο γέγονε, γέγονε, δεν αλλάζει. Δεν νοείται να διοικούμε όλοι. Αυτοί που μας διοικούν δεν γίνεται να μην κάνουν και λάθη.
Μόνο εάν ανακτήσουμε το χαμένο σέβας, την αφοσίωση, την αγάπη μεταξύ μας, θα προχωρήσουμε. Μόνο έτσι θα έλθουν ξανά οι χαρές. Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος. Μεγάλη ομάδα είναι αυτή που έχει τον κόσμο της στο γήπεδο, σύσσωμο (ένα σώμα σημαίνει), κι ας τις τρώει. Περήφανο υποστηριχτή. Να τρέμουν οι απέναντι την ώρα που θα φωνάξουμε, κι ας μην έλθει ποτέ. Όπως παλιά. Όπως την φορά που περιέγραψα, όταν, σημειωτέον, εκείνος ο κόσμος ήταν άτιτλος επί τριακονταετία.
Αγωνιστικά θα έλθουν κι άλλα χαστούκια, είναι αναπόφευκτο. Με τις ταχύτητες και τις ροπές ισχύος που παίζεται σήμερα το ποδόσφαιρο, οι 18χρονοι παίκτες φυσιολογικά υστερούν κατά πολύ των ανδρωμένων εμπειρικά, αλλά κυρίως σωματικά. Ας μπούμε όμως στη θέση αυτών των παιδιών όταν χάνουν, αλλά και στους μεγαλύτερους (νέοι άνθρωποι είναι). Την ταπείνωση που τους δημιουργείται.
Δεν είναι καθόλου εύκολο παιχνίδι το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Και φέτος γιουχάραμε και βρίσαμε τους παίκτες μας όσο ποτέ άλλοτε. Τους δυσκολέψαμε. Ούτε εμείς τιμήσαμε τις φανέλες που φορούσαν. Ούτε καν να τους δούμε θέλαμε.
Είμαστε ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ αθλητικό σωματείο. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα παραμείνει άλλο χωρίς τον κόσμο που ήξερα. Αν δεν γίνει όμως αυτό, δεν θα φταίνε οι βιαστές μας, θα φταίμε αποκλειστικά εμείς, που δεν θα βγούμε νικητές στο δυσκολότερο μεν πράγμα που μπορεί να τύχει σε κάποιο σωματείο, πλην όμως, ο μόνος μας αντίπαλος είναι αυτή τη στιγμή ο ΕΑΥΤΟΣ μας. Κανένας άλλος.
Έτσι και τον νικήσουμε; Θα είναι σίγουρα μια από τις σημαντικότερες διακρίσεις στην ιστορία μας. Θα αποτελέσει ένα ιστορικό γεγονός, από αυτά που μόνο εμείς ξέρουμε να γράφουμε. Και τότε, σας το εγγυώμαι απερίφραστα αδέλφια, οι κούππες θα ξεκινήσουν ξανά μία μια να έρχονται στην αγκαλιά μας, υποκλινόμενες στο μεγαλείο μας. Άρξασθε ανορθώσασθαι.
Ανόρθωση, Αμμόχωστος, Πρωτάθλημα.
Χ.Κ
