Με μια μεσαία γραμμή που δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων ούτε στο αμυντικό, ούτε στο επιθετικό κομμάτι, το αποτέλεσμα της σημερινής αναμέτρησης δεν προκαλεί έκπληξη. Η έλλειψη δημιουργίας και φαντασίας ήταν ορατή δια γυμνού οφθαλμού με τις όποιες προϋποθέσεις για κάτι θετικό να προέρχονται ως επί το πλείστον από τα άκρα και τις εμπνεύσεις των Λοϊζίδη και Λαϊφη. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η μπάλα έφτανε με δυσκολία στον Γκριγκαλασβίλι ο οποίος ήταν ο μόνος στην μεσοεπιθετική γραμμή με τρεξίματα στον κενό χώρο, με ενδεικτική τη φάση του τρίτου λεπτού.
Ο αδύναμος κρίκος στο πρώτο ημίχρονο ήταν ο Χρίστος Μαραγκός, γεγονός το οποίο εντόπισε και ο ίδιος ο Νίκος Κωστένογλου, αντικαθιστώντας τον στην ανάπαυλα με τον Μόσε Οχαγιόν. Στο δεύτερο ημίχρονο υπήρξε βελτίωση μιας και οι οργανωτικές ικανότητες του Οχαγιόν έκαναν πιο ορθόδοξο και πιο ισορροπημένο τον τρόπο παιχνιδιού μας.
