Κάθε αρνητικό ρεκόρ σπάζει η Ανόρθωση με την πορεία της στον δεύτερο γύρο μιας και η τελευταία φορά που κρατήσαμε το μηδέν παθητικό, ήταν πριν ακριβώς ένα γύρο απέναντι στον Ερμή. Σε τρία παιχνίδια μάλιστα, με Άρη, ΑΕΛ και Παραλίμνι, δεν καταφέραμε να βρούμε καν δίκτυα επομένως το δόγμα «να σκοράρουμε περισσότερα απ’ όσα δεχθούμε» δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Από τη στιγμή που βρισκόμαστε σε μια περίοδο περισυλλογής και αυτοκριτικής, θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψην ότι ο πρωταθλητισμός ή τελοσπάντων οι αξιοπρεπείς πορείες, στηρίζονται σε γρανιτένιες άμυνες.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι τελευταίες μεγάλες επιτυχίες ήρθαν όταν (μεταξύ άλλων) κάτω από τα δοκάρια υπήρχε ένας Μπεκιάι, στο κέντρο της άμυνας ο εμβληματικός Κατσαβάκης και στο άκρο ο ακούραστος Λεϊβακαμπέσι. Πλέον δεν υπάρχει χώρος για μέτριες επιλογές ούτε στο οικονομικό, ούτε στο αγωνιστικό κομμάτι, επομένως κάθε κίνηση από εδώ και πέρα πρέπει να γίνει βάση ενός πλάνου με αρχή και τέλος. Είναι προφανές οτι μεσοαμυντικά η Ανόρθωση δεινοπαθεί τα τελευταία χρόνια, με την απουσία (κυρίως) ενός εμβληματικού αμυντικού μέσου και ενός αξιόπιστου τερματοφύλακα.
