Άλλη μια χρονιά φεύγει και παρά τις επενδύσεις εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, ο πολυπόθητος τίτλος όχι μόνο δεν ήρθε, αλλά η ομάδα έμεινε εκτός στόχων από το… 2013. Η δίψα για ένα τρόπαιο μετά από πέντε χρόνια, έχει θολώσει το μυαλό των εκάστοτε διοικούντων με αποτέλεσμα κάθε χρονιά να δίνουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε (ιδιαίτερα το δεύτερο) με στόχο να διακριθούμε, οσάν και ένα πρωτάθλημα ή ένα κύπελλο αποτελεί το φάρμακο για την ασθένεια.
Η ρίζα του κακού
Και αυτή ενδεχομένως να είναι η πηγή όλων των κακών στην Ανόρθωση τα τελευταία χρόνια, μιας και η μανία κάποιων να ταυτιστούν με διάκριση μετά από μια στείρα πενταετία, τους ωθεί στο να θυσιάζουν τη βιωσιμότητα του σωματείου, για την εφήμερη χαρά. Από τη στιγμή που το ίδιο το λαϊκό το αίσθημα επιζητεί δύο πράγματα, Κύπριους ποδοσφαιριστές στην εντεκάδα και απόσυρση από τις μεγαλεπίβουλες δηλώσεις για πρωταθλητισμό, είναι άξιο απορίας προς τι αυτή η μανία του να ξοδεύονται καράβια ευρώ χωρίς αντίκρισμα.
Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο
Η φετινή χρονιά αποδεικνύει ότι απαιτείται μεθοδικότητα ώστε να επιτευχθούν βήμα-βήμα οι στόχοι που θα οδηγήσουν αφενός μεν στην οικονομική εξυγίανση, αφετέρου στην επιστροφή στις επιτυχίες. Οι παικταράδες με τα εξαψήφια συμβόλαια όχι μόνο δεν μπόρεσαν να κάνουν την διαφορά, αλλά παρουσιάστηκαν κατώτεροι και από τους νεαρότερους συναδέλφους τους, δείχνοντας κατά διαστήματα ότι επιτελούν αγγαρεία. Οι ομάδες που διεκδικούν το πρωτάθλημα χαρακτηρίζονται είτε από έλλειψη φρεσκάδας (Απόλλωνας), είτε από μια αλλαγή προπονητή (ΑΕΛ, ΑΠΟΕΛ), γεγονός που αποδεικνύει ότι για άλλη μια φορά το τρόπαιο θα καταλήξει στην πιο σταθερή ή αν θέλετε στην λιγότερη… κακή ομάδα. Κοινό σημείο όλων οι καλές επιδόσεις στην άμυνα, γραμμή την οποία αποτελεί την αχίλλειος φτέρνα της Ανόρθωσης και η οποία αποτέλεσε σύμμαχο για τον πρωταθλητισμό τις πρώτες 19 αγωνιστικές της περσινής χρονιάς.
