Άλλο ένα παιχνίδι πέρασε με την Ανόρθωση να χάνει με… κατεβασμένα τα χέρια, με το ερώτημα που εγύρεται να έχει να κάνει με το κατά πόσο οι ποδοσφαιριστές μας στερούνται ικανοτήτων ή κινήτρων. Έχουμε αναφερθεί πάμπολες φορές για το πήγαινε-έλα πάμπολων ποδοσφαιριστών την τελευταία εξαετία, οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία, ήρθαν είδαν και απήλθαν. Και είναι δυστυχώς μάλλον φυσιολογικό, το φαινόμενο αυτό να επαναλήφθηκε και τη φετινή σεζόν με την απόκτηση ποδοσφαιριστών που δεν μπόρεσαν να κάνουν την διαφορά, ανεξάρτητα αν συνοδεύονταν από περγαμηνές ή όχι. Αυτό όμως που προβληματίζει ακόμη περισσότερο είναι η σύγκριση ορισμένων ποδοσφαιριστών που κατά τη περσινή χρονιά έκαναν πρωταθλητισμό για 19 και πλέον αγωνιστικές.
Πως γίνεται ο Βαλβέρδ που πέρσι δέχθηκε 6 γκολ στις 12 πρώτες αγωνιστικές, να δέχεται μαζεμένα τέσσερα γκολ από την προτελευταία ΕΝΠ;
Πως γίνεται ο Άντιτς ο οποίος αμυντικά ήταν ιδιαίτερα πειθαρχημένος, να διακρίνεται από τόση πολλή έλλειψη συγκέντρωσης κάνοντας αβίαστα λάθη στην προσπάθειά του να βοηθήσει επιθετικά;
Πως γίνεται ο Δημητρίου που τις προηγούμενες χρονιές συγκαταλεγόταν στους καλύτερους δεξιούς οπισθοφύλακες, να είναι σκιά του εαυτού του;
Πως γίνεται ο Ζόρζε ο οποίος έχει παραστάσεις σε επίπεδο Champions League, να κάνει τόσα πολλά αψυχολόγητα εώς και αντιεπαγγελματικά μαρκαρίσματα;
Ένας τομέας που δεν έχει αγγίξει ακόμη η κριτική, είναι αυτός της φυσικής κατάστασης, με τους ποδοσφαιριστές μας να είναι πασιφανές ότι δεν βγάζουν 90λεπτο. Δεν είναι τυχαία τα αψυχολόγητα μαρκαρίσματα στην μεσοαμυντική γραμμή σε μια προσπάθεια να ανακοπούν οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές οι οποίοι είναι πιο γρήγοροι και πιο εκρηκτικοί. Η αγωνιστική εικόνα που βλέπουμε στα τελευταία παιχνίδια, θυμίζει την μετά-Όγιος εποχή όπου ήταν ζήτημα να βγούμε κερδισμένοι από μια μονομαχία. Όλα αυτά βέβαια είναι φυσικό επακόλουθο της κατάστασης που επικρατούσε μετά τον αποκλεισμό από τη Γκέφλε, με τους ποδοσφαιριστές μας να βρίσκονται μεταξύ προπονήσεων και… διακοπών, εν αναμονή της πρόσληψης νέου προπονητή.
