Πριν τον αγώνα, λέγαμε για την ανάγκη η ομάδα μας να «πατήσει» στην τσαλακωμένη αυτοπεποίθηση του ΑΠΟΕΛ για να επιβληθεί στο γήπεδο και να του προκαλέσει πανικό στα μετόπισθεν. Αυτό, θα γινόταν εάν η Ανόρθωσις έπαιρνε τα ηνία στο νευραλγικό χώρο του κέντρου. Άλλο να το λέμε στη θεωρία βέβαια και άλλο η πράξη, όπου έγινε το εκ διαμέτρου αντίθετο.
Μετά τα πρώτα λεπτά, ο αντίπαλος κατάφερε να επικρατήσει στον χώρο του κέντρου. Με τον επιπλέον παίχτη που είχε εκεί, μπόρεσε να κυκλοφορήσει την μπάλα, έστω κι αν ήταν ανούσια και αρκετά φλύαρη αυτή η κατοχή. Από δικής μας πλευράς, όταν παίρναμε την μπάλα, μετά βίας ανταλλάζαμε 2-3 πάσες πριν «πουλήσουμε» την μπάλα.
Ο Μάκος δεν είχε τις κατάλληλες βοήθειες στο μαρκάρισμα και ήταν πολύ πίσω σε σχέση με προηγούμενες εμφανίσεις. Ο Αλέξα έμοιαζε να μην έχει ξεκάθαρη θέση στο γήπεδο και πότε ήταν εδώ, πότε εκεί, υποπίπτοντας και σε αρκετά αχρείαστα φάουλ, ενώ ελάχιστες μεταβιβάσεις του ήταν σωστές. Ο Γκριγκαλασβίλι ήταν μάλλον επηρεασμένος από τα 120′ της Τετάρτης και δεν κατάφερε να μπει ούτε αυτός στο ρυθμό του αγώνα. Ο Γκαρσία που τον αντικατέστησε για ένα 20λεπτο, απλά γράφτηκε στο φύλλο αγώνος.
Οι δυο πλάγιοι μπακ που υποτίθεται έπρεπε να ενισχύουν τη μεσαία γραμμή, αντιμετώπισαν κι αυτοί προβλήματα. Ο μεν Σιέλης θέλει ακόμα χρόνο μέχρι να επανέλθει όπως έδειξε, ενώ ο Άντιτς από το 50′ και έπειτα έπαιζε χωλαίνοντας μέχρι το 83΄που αντικαταστάθηκε.
Η ομάδα δείχνει ότι θέλει ακόμα αρκετή δουλειά κι ας μην μας ξεγελά το καλό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα. Οι επιλογές για τη μεσαία γραμμή είναι περιορισμένες, με πέντε παίχτες για τρεις θέσεις, εκ των οποίων ο μεν Οχαγιόν δεν φαίνεται να χαίρει της εμπιστοσύνης του προπονητή, ο δε Γκαρσία είναι εκτός φόρμας. Συνεπώς, θα πρέπει να βρεθεί η φόρμουλα ώστε να παίρνουμε το μέγιστο από τους παίχτες μας σε κάθε παιχνίδι.
