Μια από τις προκλήσεις που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η ομάδα μας στις δύο πρώτες αγωνιστικές, ήταν (και) οι απουσίες ποδοσφαιριστών που υπό κανονικές συνθήκες θα έπαιρναν θέση στην αρχική ενδεκάδα. Ζόρζε, Γκάλαμαζ και Παβίσεβιτς έμειναν εκτός της πρεμιέρας, ενώ από τον αγώνα με τον Απόλλωνα απουσίασε ο Γιαννάκης Οκκάς, ωστόσο οι λύσεις βρέθηκαν με τους παίκτες που κλήθηκαν να αγωνιστούν να βγάζουν τον Ζόρζε Κόστα ασπροπρόσωπο.
Κοιτάζοντας όμως πιο προσεκτικά, ενδεχομένως το βάθος που φάνηκε να έχει η ομάδα να είναι παραπλανητικό μιας και αυτό οφείλεται περισσότερο στο γεγονός ότι κάποιες μονάδες είναι πολυσύνθετες. Τρανταχτά παραδείγματα ο Μάρκο Άντιτς και ο Γρηγόρης Μάκος οι οποίοι υπηρέτησαν δύο ξεχωριστές θέσεις σε δύο αγωνιστικές, με την εμφάνισή τους στη φυσική τους θέση ενάντια στον Απόλλωνα, να τους καθιστά απαραίτητους στο αριστερό άκρο της άμυνας και τη μεσαία γραμμή αντίστοιχα. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που οι εν λόγω ποδοσφαιριστές μείνουν εκτός λόγω τραυματισμού ή καρτών;
Είδαμε και πάθαμε να στελεχώσουμε το δεξί άκρο της άμυνας με έναν αξιόλογο ποδοσφαιριστή μετά από μια πενταετία, ωστόσο ενδεχόμενη απουσία του Σέρβου αμυντικού δημιουργεί αντίστοιχο πρόβλημα στην αντίθετη πλευρά. Ο Αβραάμ δεν είναι αριστερός οπισθοφύλακας, ενώ ο Σιέλης θα χρειαστεί καιρό να βρει την φόρμα του μετά από τόσο μακροχρόνια απουσία.
Η δε αρχοντική παρουσία του Μάκου είχε διπλό όφελος μιας και πρόσφερε στοιχεία που δεν έχει ο Αλέξα μπροστά από την αμυντική τετράδα, ενώ «απελευθέρωσε» και τον Ρουμάνο μέσο. Ο Ελλαδίτης μέσος δεν περιορίστηκε σε μαρκαρίσματα τακτικής και αναχαιτίσεις, αλλά είχε και αρκετά κλεψίματα που βοήθησαν στην εκδήλωση αντεπιθέσεων.
Συνοψίζοντας, θα πρέπει να γίνει μια πολύ προσεκτική διαχείριση του ρόστερ ούτως ώστε να μην καταστούμε δέσμιοι κάποιας συγκεκριμένης αγωνιστικής τακτικής, όπως την περσινή χρονιά. Το 4-4-2 με Κάλβο, Λαβόρδε, Ρέζεκ, Ινζχάγκι ήταν εξαιρετικό ωστόσο με την πάροδο του χρόνου και με την πτώση της απόδοσης των ποδοσφαιριστών, κατέληξε καταστροφικό.
