Λίγο-πολύ όλοι ξύσαμε το κεφάλι απορημένοι στο άκουσμα της εντεκάδας που θα παρέτασσε ο Ζόρζε Κόστα στο χθεσινό παιχνίδι. Αν κάποιος πει ότι περίμενε τέτοιο αποτέλεσμα στο τέλος της βραδιάς τότε ψεύδεται. Με ένα ανέτοιμο Δημητρίου, τον…Αβραάμ στα αριστερά και ένα αμυντικό δίδυμο Μάκου-Άντιτς που πρώτη φορά έπαιζε μαζί (και με κανένα εκ των δύο να παίζει στη φυσική του θέση), νομίζω οι περισσότεροι τρέμαμε μην επαναληφθεί κανένα σενάριο Γκέφλε ή Απόλλωνα παρά να μπορέσουμε να κοντράρουμε μια ομάδα που όχι μόνο έδειχνε ανεβασμένη στα τελευταία φιλικά αλλά και που έχει μια παραδοσιακή κωλοφαρδία στο Παπ.
Όμως η φετινή Ομόνοια φαίνεται να απέχει πολύ από την ομάδα που ίσως έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην περσινή (μαύρη τζ’ανάφεντη για μας στο τέλος) σεζόν. Δεν μας ενδιαφέρει όμως, όπως ούτε μας ενδιαφέρει το αν μας υποτίμησαν όπως γελοιωδώς είπε ο Αντωνάκης ο Σαβέφσκης στη συνέντευξη τύπου. Ας λαώννουνται, έχουμε τα δικά μας χίλια-μύρια προβλήματα.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η δική μας ομάδα φάνηκε στο γήπεδο αποφασισμένη και παθιασμένη να πάρει το ζητούμενο. Οι Μάκος και Άντιτς, έχοντας πλήρη συναίσθηση της ευθύνης τους, ήταν απόλυτα συγκεντρωμένοι και έκαναν πολύ λίγα λάθη. Ο Δημητρίου εξέπληξε ευχάριστα με τον βαθμό ετοιμότητας του, ενώ κέρδισε τις καρδιές μας με τον τσαμπουκκά του και τη γκολάρα που πέτυχε. Το τρωτό μας σημείο, για άλλη μια φορά, ήταν το αριστερό άκρο της άμυνας, πλευρά από την οποία σχεδόν εξ ολοκλήρου μας επιτίθετο η Χο. Ο Αβραάμ φαίνεται να έχει βάλει γινάτι να δικαιώσει τον Κασσιανό που επέλεξε τον Λαίφη αντί αυτού στον τραγικό επαναληπτικό με τη Γκέφλε…
Η νίκη παίρνει ακόμα μεγαλύτερη αξία αν σκεφτούμε όχι μόνο τις απουσίες, αλλά και το ότι ο κατά μακράν πιο ποιοτικός μας παίκτης, ο Γκαρσία, ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτος και με πολύ λίγες θετικές ενέργειες αντάξιες της κλάσης του. Ο δε Οκκάς απέναντι στον Σκαραμοτσίνο είχε δύσκολο έργο, το οποίο έκανε ακόμα δυσκολότερο με την εκνευριστική παρακράτηση της μπάλας, αφού σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις μας στέρησε εξαιρετικές προοπτικές αντεπίθεσης.
Ιδιαίτερη μνεία στους Κολαούτι και Φοφανά. Ο killer ήταν αδιαμφισβήτητα ο MVP με τα δύο γκολ που σημείωσε και δικαιώνει κατά κάποιο τρόπο τον Λέβι που προσπάθησε τόσο πολύ να τον φέρει από τον Γεννάρη, ενώ δέχτηκε και έδωσε πολύ ξύλο με τους Αλαμπί και Αντράντε. Ο δε Φοφανά αν συνεχίσει έτσι θα κάνει πολλούς να ξεχάσουν το Λαβόρδε, αφού δείχνει και περισσότερο φιλότιμο αλλά και τσαμπουκκά, πέραν της ικανότητας του να διεισδύει αλλά και να δοκιμάζει το πόδι του.
Σε γενικές γραμμές ήταν μια αξιόλογη εμφάνιση και μια σημαντική νίκη που μας επιτρέπει να κυκλοφορούμε και πάλι χωρίς να σκύβουμε το κεφάλι. Ας μην ενθουσιαζόμαστε όμως. Το πρωτάθλημα έχει 35 αγωνιστικές ακόμη και, όπως δυστυχώς είδαμε πέρσι, τίποτε δεν προμηνύει ποιο θα είναι το τέλος του. Το αν έχουμε το βάθος να αντεπεξέλθουμε θα φανεί όταν θα λείψουν σε κάποια παιχνίδια παίκτες-κλειδιά όπως οι Κολαούτι, Γκαρσία, Βαλβέρδ και Αλέξα. Ήδη μαζέψαμε 5 κάρτες…
Υ.Γ. Καλό χειμώνα σ’όσους Χόχους ήρθαν χθες γήπεδο με μπρατσάκια και μαγιό. Για να παραφράσω και τον ασύγκριτο Τιμούρ, όποιος έρχεται για διακοπές στο Παπαδόπουλος, μένει στο Παπαδόπουλος. Βουνάρι.
Anorthosis sTALKer
