14η Αυγούστου 2005 και το αεροπλάνο-φέρετρο της «Ήλιος» πέφτει από τον καταγάλανο ελληνικό ουρανό και συντρίβεται στο όρος Γραμματικό, διακόπτοντας βίαια τη ζωή 121 συνανθρώπων μας.
Σχεδόν όλοι είχαμε τουλάχιστον ένα συγγενή, ένα φίλο, κάποιο γείτονα, ένα γνωστό σ’ εκείνο το καταραμένο αεροσκάφος. Που δεν ήταν καταραμένο, πριν κάποιοι ανεύθυνοι βάλουν το χέρι τους. Πριν δείξουν ανοχή, προτού δώσουν εγκρίσεις που δεν έπρεπε, πριν ψάξουν το εύκολο κέρδος εις βάρος της ασφάλειας του κόσμου που αμέριμνα ταξίδευε για τη δουλειά ή τις διακοπές του.
Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά, οι συγγενείς εξακολουθούν να φωνάζουν για δικαίωση. Μια δικαίωση που εν μέρει υπήρξε στην ελλαδική δικαιοσύνη, στο βαθμό που ήταν δυνατόν, όχι όμως και στην Κύπρο. Οι συγγενείς και φίλοι των θυμάτων, είτε μνημονεύουν τους δικούς τους στην Κύπρο, είτε στο Γραμματικό, απευθύνουν μόνο μια έκκληση. Να γίνουν επιτέλους αυτό το κράτος, οι υπηρεσίες και οι φορείς του πιο σοβαροί, πιο υπεύθυνοι. Να υπάρχει περισσότερη ευαισθησία και λιγότερη αναλγησία. Περισσότερη ευσυνειδησία και λιγότερη ανικανότητα. Να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι για να θρηνήσουμε λιγότερους συνανθρώπους μας…
Αιωνία τους η μνήμη…
