Ποίημα αφιερωμένο στην κατεχόμενη πόλη μας, από φίλη του Anorthosis24
Στην πόλη έχω έρθει ως «ξένη»
μα καθώς ο ήλιος ανατέλλει,
νιώθω τη ψυχή μου εκεί, δεμένη.
Αμμόχωστος, η πόλη φάντασμα …
μα η ψυχή τι αναζητά;
Ίσως την πιο όμορφη παραλία.
Πλέον, τα πουλιά πετάνε μόνο στα ψηλά
δεν κατεβαίνουν να δουν την κατάντια
που δέρνει την πιο όμορφη πόλη στον γαλαξία.
Οι πόρτες στα ερείπια να χτυπούν σα δαιμονισμένες
μα όλοι ξέρουν, είν’οι ψυχές μας για πάντα εκεί, δεμένες
όλων μας είν’εκεί, ζωντανές, στην αμμουδιά χαμένες.
Εγώ, που μόνο έτσι σ’έχω γνωρίσει,
σ’έχω τόσο αγαπήσει
και καρτερώ την καμπάνα να χτυπήσει.
Όλα σου φαντάζουν τόσο όμορφα αν υπήρχε ζωή
μα η δική μου πάει χαμένη
αφού στον κόσμο ετούτο είμαι ξένη.
Σ’έχω γνωρίσει κάτω από τη μπότα του Αττίλα
μα η παραλία σου είναι τόσο όμορφη που δε με νοιάζει τίποτα.
Άλλωστε η καρδιά, έτσι έμαθε να σ’αγαπά.
Τα χρώματά σου είναι τα πιο αληθινά
και αυτό τα κάνει όλα πιο όμορφα
ιδιαίτερα τα ιερά σου τα νερά.
Φάντασμα σ’αφήσανε, καθόλου δε νοιαστήκανε
οι βάρβαρές τους οι ψυχές, οι ρηχές
και ζεις μονάχη σου όλες του ήλιου τις ανατολές.
Μα οι ψυχές μας είναι πάντα εκεί
και καρτερούν τη λύτρωση
ακόμη κι αν αυτή ποτέ δεν έρθει.
J.B.
