20 Ιουλίου 1974. Στις 5:30 το ξημέρωμα, οι τουρκικές δυνάμεις αρχίζουν την απόβαση στις προδομένες ακτές της Κερύνειας μας και μέχρι τις 6 έχουν ήδη φτιάξει το προγεφύρωμα στο Πέντεμιλι. Οι Κύπριοι μαχητές αντιστέκονται σθεναρά με τον ελάχιστο και πεπαλαιωμένο οπλισμό που έχουν στη διάθεσή τους. Γενναία αντίσταση προβάλει και η ΕΛΔΥΚ, η οποία δέχεται σφοδρή αεροπορική επιδρομή. Το δάκτυλο της προδοσίας όμως, καθοδηγεί τους Τούρκους…
39 χρόνια μετά, επιλέγουμε το “δεν ξεχνώ”. Δεν ξεχνούμε τους ηρωικούς πεσόντες του 1974, τους αγνοούμενους, τους τραυματίες, τους εγκλωβισμένους, τους πρόσφυγες. Αρνούμαστε να ξεχάσουμε τα σκλαβωμένα χωριά και πόλεις μας. Η σκέψη μας τρέχει στις βουβές εκκλησιές και τ’ αλειτούργητα μοναστήρια, στα καντήλια στους τάφους των προγόνων μας που περιμένουν ν’΄ανάψουν, στην από αμνημονεύτων ετών ελληνική γη μας.
Φτάσαμε στο σαράντα παρά ένα, δηλώνουμε όμως “Δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι”. Δεν συμβιβαζόμαστε, δεν συνθηκολογούμε, μέχρι την ημέρα της απελευθέρωσης και της επιστροφής.
