Επιστολή από φίλο του Anorthosis24 – Οι επιστολές που δημοσιεύονται αντιπροσωπεύουν την προσωπική γνώμη των συγγραφέων τους και όχι κατ’ ανάγκην αυτή του Anorthosis24. Στείλτε μας κι εσείς τη δική σας επιστολή, στο [email protected]
Ακολουθώ την ομάδα 20 χρόνια και κάτι. Συγκεκριμένα νομίζω τουλάχιστον 22 χρόνια. Εάν αναλύσω αυτή την περίοδο, εκείνο που μένει είναι στιγμές χαράς ή λύπης. Όλες όμως οι στιγμές αυτές είναι ΑΝΟΡΘΩΣΙΑΤΙΚΕΣ και για τον λόγο αυτό είναι ξεχωριστές. Οι δικές μου στιγμές μεταξύ άλλων είναι οι εξής χωρίς να τις τοποθετώ χρονικά:
1. Θυμάμαι το 3-0 εναντίων της Ομόνοιας στο Μακάρειο που ήμασταν με τις ομπρέλες και ο Ομπίκου είχε κέφι ενώ δύο πέναλτι καθαρά δεν μας τα έδωσα ποτέ αλλά τότε συνηθισμένοι ήμασταν στις σφαγές του κατεστημένου, εφόσον εμείς παίζαμε μονάχα για την φανέλα.
2. Θυμάμαι το γκολ του Ομπίκου με τη Σαλαμίνα στο Αμμόχωστος που κόλλησε η μπάλα από τις βροχές και ο Ομπίκου πανηγύριζε .
3. Θυμάμαι ένα μηχανάκι στο γήπεδο που το λέγαν Κυριάκοφ.
4. Θυμάμαι το 2-2 στο Μακάρειο με την ομόνοια ως το πιο γλυκό πρωτάθλημα της δεκαετίας εκείνης. Το γκολ του Μελαναρκίτη είναι μέσα στα top 5 γκολ που πανηγύρισα (τα άλλα ήταν: το γκολ του Τσιταισβιλι με τους Τούρκους στο 3-1, το γκολ του Λαμπάν εναντίον του γαύρου στο 3-0, το γκολ του Φρούσου εναντίον της Ίντερ στο 3-2, και το γκολ του Τιμούρατσου στο ΓΣΠ στο 3-2).
5. Θυμάμαι το 2-2 με τη Στεάουα στο Βουκουρέστι.
6. Θυμάμαι τους Αποελίστες στο ΠΑΠ που έριξαν κάτω τα τέλλια της βόρειας μόλις είχαν κάνει τους πορτοκαλί. Ακόμη θυμάμαι τα πρόσωπα τους 20 χρόνια μετά σαν καθόμουν στην ανατολική. Απορούσα τις τους έφταιξε αλλά ΠΟΤΕ δεν ήξεραν να χάνουν ούτε τότε ούτε σήμερα, και από τότε μέχρι σήμερα παραμένουν ατιμώρητοι, όπως οι παίκτες της ομάδας τους που τυγχάνουν βουλευτικής ασυλίας.
7. Θυμάμαι πως πανηγύρισα το πρωτάθλημα του 95. Ακόμα έχω τα δίχτυα από το Δασάκι.
8. Θυμάμαι πως μας έκλεψαν το τρόπαιο στο Τσίρειο στο Απόλλων – Ομόνοια και πως με το γκολ του Σπολιαριτς και την υποτιθέμενη προσπάθεια απόκρουσης Χαρίτου έσπασα το ραδιοφωνάκι, ενώ ακόμα ένα λεπτό θα πανηγυρίζαμε εμείς. (Ορισμός κλεψίματος τροπαίου με στημένο παιχνίδι).
9. Θυμάμαι το 4-3 μέσα στο Μακάρειο με ΑΠΟΕΛ. Ενώ κερδίζαμε 3-1 και ότι ακόμα βρίζω για το δοκάρι του οκκά, ενώ ένας φίλος στο ημίχρονο με ρώτησε «σκέφτηκες να το γυρίσουν;»… Και έκανα 10 χρόνια να του μιλήσω ξανά..
10. Θυμάμαι το 0-0 με την Rangers.
11. Θυμάμαι το Ανόρθωσις – Απόλλωνας στο ΠΑΠ για το κύπελλο σε ένα κατάμεστο ναό που ακυρώθηκε, επειδή δεν είχαν παντελονάκια οι αντιπάλοι για να ξεχωρίζουν οι ομάδες! (ακόμα τόσο τριτοκοσμικοί είμαστε).
12. Θυμάμαι το Ανόρθωσις – Μπιλμπάο 2-0.
13. Θυμάμαι τον τελικό κυπέλου με το ΑΠΟΕΛ στο Τσίρειο. Το 6 μέτρα γκολ οφσαιτ και το πέναλτι με το οποίο μας έκλεψαν ακόμα ένα τρόπαιο και τον κόσμο να φωνάζει ρυθμικά Ανόρθωσις γιατί ήξερες ποια ήταν η καλύτερη ομάδα, ποια έπαιξε καλύτερα και ποια άξιζε τον τίτλο, αλλά έφευγε με το κεφάλι ψηλά παρά την πίκρα της ήττας και της αδικίας.
14. Θυμάμαι την πορεία στους ομίλους, την ατμόσφαιρα στο ΠΑΠ και μετά στο Καραϊσκάκη τι ζήσαμε. Θυμάμαι με πόσο μίσος μας αντιμετώπιζαν άλλοι οπαδοί και κυρίως οι του ΑΠΟΕΛ που μείωναν (και ακόμα μειώνουν) την πορεία μας μιλώντας για τύχη ενώ εμείς μπήκαμε ομίλους με τα πιο αυστηρά κριτήρια και καθαρά από ατυχία δεν πήγαμε στους 16. Θυμάμαι πως έχασε 2 φορές η Ίντερ για να μην πάμε, θυμάμαι τον προπονητή της Βέρντερ που ήταν ευχαριστημένος που έφαγε μόνο 2 γκολ, θυμάμαι την σιγή έξω από το ΓΣΠ σε εκείνο το παιχνίδι, ήταν λες και πέθανε κάποιος..
Από τότε βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας. Δεν συσπειρωνόμαστε σωστά που ιστορικά μόνο έτσι ανακάμπτουμε από τις δυσκολίες. Ακόμα αφήνουμε τους εχθρούς να μας νικούν μέσα από τα βρώμικα τους παιχνίδια, τα σκοτεινά δωμάτια στα οποία στήνουν τα παιχνίδια, στα οποία αποφασίζουν πως θα αποδεκατίσουν την ΑΝΟΡΘΩΣΗ, με τους κοκκινοκίτρινους φακέλους να πηγαινοέρχονται και να θάβονται σε συρτάρια ή σε καλάθους των αχρήστων, σε διαιτητές να μας σφάζουν αλλά να διαιτητεύουν επανειλημμένα τα παιχνίδια μας (εκτός ένας που τον πολεμήσαμε πίσω στη δουλειά του).
Ο Φοίνικας το μυθικό πουλί είναι ιδέα, όπως η Αμμόχωστος. Είναι ιδέα γιατί δεν είναι κάτι το οποίο ζούμε, ούτε μπορούμε να ζήσουμε, επομένως την ζούμε μόνο ως ΙΔΕΑ στο μυαλό.
Είναι ιδέα γιατί είναι ένα όνειρο που περιμένεις να ζήσεις, να πραγματοποιήσεις το όνειρο γενεών και γενεών της επιστροφής. Είναι ιδέα γιατί είναι τρόπος ζωής. Και με αυτή την ιδέα θα παραμένουμε εμείς πάντα να ξεχωρίζουμε επειδή εμείς αυτή την ιδέα της επιστροφής δεν θα την εγκαταλείψουμε μέχρι το κορμί να λιώσει περιμένουμε να μπούμε στο Βαρώσι.
Στην αρχή της φετινής χρονιάς πριν το παιχνίδι με το Αποέλ πήγα σε μία ψησταριά και έμαθα ότι ο ιδιοκτήτης είναι ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ. Τον ρώτησα τότε τι νομίζει για φέτος και σαν έψηνε γύρισε και μου είπε: «Δεν θα μας αφήσουν γιε μου».. 6 μήνες μετά ήταν τελικά ο πιο σωστός προφήτης σε κάτι στο οποίο όλοι ξέραμε αλλά δεν θέλαμε να πιστέψουμε. Κάθε ντέρμπυ με κόκκινη, κάθε επόμενη αγωνιστική με απώλειες παικτών λόγω καρτών ενώ οι αντίπαλοι τύγχαναν βουλευτικής ασυλίας όπως οι οπαδοί τους όταν κάνουν επεισόδια. Όπως το δήλωσαν το πήραν ‘με το έτσι και το θέλω’ και βλέπαμε όλοι εμείς το θέατρο του παραλόγου να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας όπως το θέατρο του παραλόγου που οδήγησε την χώρα στη καταστροφή.
Η περισσότερη όμως πικρία από όλες του ΑΝΟΡΘΩΣΙΑΤΗ δεν είναι η απώλεια του τίτλου (χάσαμε πολλούς τίτλους λόγω κατεστημένου), δεν είναι η προπαγάνδα που πρωτόγνωρα στήθηκε εις βάρος μας, δεν είναι το μίσος και το πάθος που μας έπαιξαν ομάδες από την Αμμόχωστο (Ένωση, Εθνικός, Σαλαμίνα), αλλά και όλες οι άλλες Αέλ, απόλλων, Αεκ ενώ με το Αποελ έδωσαν φιλικά. Η μεγαλύτερη πικρία του Ανορθωσιάτη έγκειται στο εξής γεγονός:
Όσες ομάδες και να στήσαμε από το 2008 καμία ομάδα αν εξαιρέσεις μερικές περιόδους (π.χ. δεύτερο γύρο με Στοιλοφ, και κάποια παιχνίδια συγκεκριμένα, είναι ότι οι παίκτες δεν παίζουν για την φανέλα. Αυτό το έβγαζε μόνο ο Τιμούρ. Γι αυτό λησμονείται ο Τιμούρ. Όταν η ομάδα παίζει πρώτα για την φανέλα, τότε αν η ομάδα είναι ολοκληρωμένη ως ρόστερ ο τίτλος δεν χάνεται όσοι και να μας πολεμήσουν. Άλλωστε πόλεμο δεχθήκαμε και το 2005 και το 2006 και το 2008 και το 2010 και το 2011-2012. Φέτος ξεπέρασε κάθε προηγούμενο εφόσον επιστρατεύτηκαν τα πάντα για να μας φράξουν τον δρόμο. Επομένως έπρεπε να είχαμε τον νου μας περισσότερο! Ότι έγινε έγινε όμως. Αλλά όταν παίζεις για την ΑΝΟΡΘΩΣΗ παίζεις πρώτα για την φανέλα γιατί αυτό σημαίνει να αγωνίζεσαι σαν ΑΝΟΡΘΩΣΗ. Και αυτό ΕΜΕΙΣ το διδάξαμε πρώτοι, όπως και το πώς μπαίνεις σε ΟΜΙΛΟΥΣ. Γι αυτό ας ενωθούμε, ας μονιαστούμε στην πιο δύσκολη ΑΝΟΡΘΩΣΙΑΤΙΚΗ περίοδο μετά την εισβολή και ας ανάψουμε την φλόγα μέσα από την οποία θα αναγεννηθεί ο φοίνικας και ας την προστατεύσουμε από αυτούς που καραδοκούν για να την σβήνουν. Γιατί όποιος πολεμά την ΑΝΟΡΘΩΣΗ μας πολεμά εμάς, πολεμά τη ζωή μας, πολεμά την ιδέα της Αμμοχώστου, πολεμά τις αναμνήσεις μας, πολεμά την ιστορία μας και δεν θα ανεχτούμε άλλο αυτό τον πόλεμο γιατί την ιστορία την γράφουμε εμείς καλύτερα από όλους.
K.K.
