Αν θέλει κάποιος να είναι αντικειμενικός, οφείλει – κατά τη γνώμη μας – να παραδεχτεί ότι στο παιχνίδι του Σαββάτου, οι παίχτες μας το ήθελαν. Έδειξαν πάθος, έτρεξαν, πίεσαν ψηλά. Έστω και με 10, μέχρι να έρθει το 0-2 και η κατάρρευση, προσπαθούσαν για το καλύτερο δυνατό. Αυτό όμως, δεν αρκεί.
Στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει μόνο το πάθος και η θέληση, αλλά χρειάζεται και μυαλό. Κι όταν λέμε μυαλό, προφανώς αναφερόμαστε στην τακτική. Καλή η δύναμη, αλλά κάπου πρέπει και η μπάλα να κάθεται κάτω, να παίζεται ορθόδοξο ποδόσφαιρο, να φτάνουμε στην αντίπαλη περιοχή και να έχουμε αξιώσεις για γκολ.
Κάτι τέτοιο, δυστυχώς δεν έγινε. Βλέπαμε τον προπονητή να δίνει οδηγίες, να κάνει νεύματα, αλλά στο γήπεδο οι παίχτες προσπαθούσαν να το πάρουν πάνω τους. Ο καθένας ήθελε κι από μια μπάλα, δεν υπήρχε ψυχραιμία, καθαρό μυαλό. Είναι αλήθεια ότι μεγάλη μπάλα δεν παίξαμε παρά σε ελάχιστα παιχνίδια φέτος, αλλά τουλάχιστον σε κάποια 20λεπτα σε κάθε ματς είχαμε λαμπρές εκλάμψεις. Ειδικά στην κόντρα επίθεση, βρίσκαμε τους τρόπους οι 3-4 παίχτες της μεσοεπιθετικής γραμμής να συνδυάζονται και μέχρι να τους αναζητήσουν οι αμυνόμενοι η μπάλα να είναι στο πλεκτό. Προϊόντος του χρόνου, το παιχνίδι κατοχής που προσπαθήσαμε να εφαρμόσουμε, δεν μας βγήκε. Κρατούμε την μπάλα, αλλά δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε.
Οι παίχτες μας δεν ξέχασαν την μπάλα που ήξεραν. Απλά έχει αλλάξει το παιχνίδι, ενώ μας έμαθαν κιόλας. Η άμυνα δεν εμπνέει σιγουριά και η προσπάθεια να ανεβούμε ψηλά για να πιέσουμε κάνει τα πράγματα χειρότερα. Το εύκολο γκολ, αν υπήρχε ποτέ, χάθηκε για καλά. Ο Πάμπος Χριστοδούλου πρέπει να ξεκινήσει απ’ τα βασικά κι είναι αμφίβολο αν υπάρχει χρόνος γι’ αυτό…
