Μετά από αρκετούς μήνες η ομάδα μας έχει κλωνιστεί από την κορυφή εντούτοις παραμένει σε απόσταση αναπνοής από την πετοσφαιρική ομάδα του ΑΠΟΕΛ. Από βαθμολογικής άποψης οι δύο ομάδες είναι σαν να ξεκινούν σχεδόν από την ίδια αφετηρία οπότε μια νίκη στο γήπεδό μας σε δύο αγωνιστικές είναι υπεραρκετά να μας δώσει εκ νέου τα σκήπτρα.
Αγωνιστικά τολμούμε να πούμε ότι στον αγώνα με την ΑΕΚ υπήρξε βελτίωση στον ανασταλτικό τομέα μιας και περαν του γκολ, οι φιλοξενούμενοι δημιούργησαν μόλις μια αξιόλογη φάση στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου. Επιθετικά δημιουργήσαμε και πάλι με σχετική άνεση φάσεις εντούτοις λίγο ο Χαϊμοφ, λίγο η πολυπρόσωπη άμυνα των αντιπάλων και λίγο η δική μας αστοχία, στέρησε περισσότερα γκολ.
Ψυχολογικά πέραν του Ρέζεκ ο οποίος είναι φανερά εκτός κλίματος, η συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών έχουν αυτοπεποίθηση και το ξεδιπλώνουν στον αγωνιστικό χώρο. Ο Ίλιτς ήταν και πάλι άρχοντας, ο Σκοπελίτης πάτησε κάθε εκατοστό του γηπέδου, ο Σπατάτσιο κινήθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου και ο Λαβόρδε όποτε έπαιρνε μπάλα στα πόδια σκορπούσε πανικό.
Αυτό που ανησυχεί είναι ότι ο προπονητής δεν επέλεξε να φρεσκάρει την ομάδα είτε επειδή εμπιστεύεται τους πρώτους 11 είτε επειδή δεν εμπιστεύεται τόσο τον πάγκο του. Είναι.. κρίμα να έχεις στον πάγκο Αβραάμ, Λαμπάν, Οχαγιόν κτλ και να μην τους δίνεις έστω την ευκαιρία να δώσουν το κάτι διαφορετικό.
Εν κατακλείδι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ομάδα μας κρατά την τύχη στα χέρια της, ο κόσμος εν αντιθέση με άλλες χρονιές αποφεύγει τις ακρότητες και η διοίκηση ένιωσε (και) ψες την στήριξη με την οποία την περιβάλλουν.
ΑΝΟΡΘΩΣΗ – ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ – ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ
