“Περπατώ περπατώ μεσ’ το δάσος” λέει το γνωστό παιδικό τραγουδάκι, μόνο που έχει και συνέχεια: “όταν ο λύκος δεν είναι εδώ”! Δυστυχώς, στο Δασάκι της Άχνας ο λύκος παραμόνευε, αλλά το μυαλό μας δεν ήταν εκεί που έπρεπε.
Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, δεν είδαμε την Ανόρθωση που χαιρόμαστε. Την ομάδα που ανεξαρτήτως συστημάτων και προσώπων, διαθέτει πάθος, όρεξη, φαντασία και προπαντός καθαρό μυαλό. Είδαμε μια Ανόρθωση που περίμενε να πάρει τη νίκη με τη φανέλα. Εκείνη την ομάδα, που μπαίνει στο γήπεδο επηρεασμένη από τα μέταλλα και τα… αλκάλια των πρωταθλητών, τα διαπιστευτήρια τίτλου και τα λοιπά… ευγενή αέρια με τα οποία γεμίζουν τις εφημερίδες οι δημοσιογράφοι. Πέραν από ένα καλό πεντάλεπτο και δυο κλασσικές – η αλήθεια – ευκαιρίες, τίποτα, μηδέν. Έπρεπε να δεχτούμε γκολ, πάλι, για να αφυπνιστούμε.
Στο δεύτερο ημίχρονο, άλλη ομάδα. Με κινητήριο μοχλό το Λαβόρδε – που επιβεβαίωσε τελικά ότι είναι πράγματι ο ίδιος κι όχι κάποιος σωσίας του, όπως παρουσιάζεται για αρκετό καιρό τώρα – η ομάδα ανέβασε αισθητά απόδοση και έκλεισε τον αντίπαλο στα καρέ του. Έβαλε δυο γκολ, ενεργητικό διόλου άσχημο για εκτός έδρας παιχνίδι, τα οποία όμως δεν ήταν αρκετά. Αφενός γιατί ήταν με την πλάτη στον τοίχο απ’ το ημίχρονο, αφετέρου διότι στη μοναδική ίσως φορά που απείλησε ο Εθνικός απ’ το 46′ μέχρι το 85′ κατάφερε να σκοράρει!
Δικαιολογίες υπάρχουν, αλλά αυτές δεν θα λείψουν ποτέ. Ναι, η διαιτησία και αισχρή ήταν, κλείνοντας τα μάτια σε πεντακάθαρες φάσεις και προμελετημένη, αφού δεν είναι η πρώτη φορά των συγκεκριμένων κυρίων. Πλην όμως, το ότι δόθηκε ανύπαρκτο φάουλ στον Εθνικό, δεν δικαιολογεί εμάς να δεχτούμε γκολ. Αν το 2-1 προήλθε από καταφανή θέση οφσάιτ, δεν σημαίνει ότι δυο αμυνόμενοι έπρεπε να χάσουν κατά κράτος στον αέρα απ’ τον επιτιθέμενο. Στο τέλος της ημέρας, χάσαμε από μια ομάδα που χαροπαλεύει στην κατηγορία. Η διαφορά δυναμικότητας είναι τόση, που η διαιτησία δεν μπορεί να την εξανεμίσει.
Ίσως ήμασταν άτυχοι τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση. Η αλήθεια είναι όμως πως δεχτήκαμε δυο γκολ από ομάδα που είχε ενεργητικό 17 τέρματα σε 22 παιχνίδια! Κι επίσης πραγματικότητα είναι, πως όποτε μπει αντίπαλος στην περιοχή μας τα τελευταία 5-6 παιχνίδια, η φάση είναι μισό γκολ. Από την άλλη, παρά τα όσα χάσαμε επιθετικά, σκοράραμε δις σε εκτός έδρας παιχνίδι. Πόσα πρέπει να βάζουμε τελοσπάντων για να κερδίζουμε; Δεν μπορούμε πάντα να καθαρίζουμε με τριάρες!
Πεποίθηση του γράφοντος, είναι ότι εύκολα ή δύσκολα στο τέλος θα κατακτήσουμε το πρωτάθλημα. Ίσως και πιο εύκολα απ’όσο φανταζόμαστε σήμερα καθώς, παρά τις τάσεις αυτοκτονίας μας, η διαφορά στην ποιότητα με τις άλλες ομάδες παραμένει. Μπαίνουμε πλέον στην τελική ευθεία και δεν μπορούν να αλλάξουν πολλά. Το ζητούμενο πια, είναι περισσότερη αγωνιστική σοβαρότητα στο μέλλον και λιγότερα λάθη σε όλες τις γραμμές. Το πρωτάθλημα δεν το παίρνει ούτε απλά και μόνο η πίστη, ούτε η θέληση και η δίψα, αλλά η ομάδα με τους περισσότερους κερδισμένους βαθμούς μέσα στο γήπεδο.
