Ο τορπιλισμός της «Έλλης», ανήμερα της γιορτής της Παναγιάς, στην Τήνο, τον Αύγουστο του ’40, έθεσε ολόκληρο το Έθνος σε συναγερμό. Ένα έθνος, που δεν έμαθε να φοβάται, ένα έθνος που δεν μας συνήθισε να δειλιάζει μπροστά σε κινδύνους και απειλές. Ένα έθνος που είχε πληρώσει ακριβό τίμημα για ν’ αποκτήσει την ελευθερία του από τους Τούρκους το 1821 και πλήρωσε ακόμα ακριβότερο σχεδόν 100 χρόνια αργότερα, σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει τη φυσική, γεωγραφική του θέση. Ένα έθνος, που έψαχνε μια πράξη θάρρους και ανδρείας για να επανεύρει την αξιοπρέπειά του.
Το ιταμό τελεσίγραφο του Ιταλού πρέσβη, στις 28 του Οκτώβρη το ’40, έφερε του Έλληνες αντιμέτωπους με την Ιστορία. Η μικρή κι ανίσχυρη οικονομικά και στρατιωτικά Ελλάς, απέναντι σε μια αδίστακτη αυτοκρατορία που έβαλε μπροστά για να καθυποτάξει τον πλανήτη. Κι όμως, η απάντηση των Ελλήνων δεν μπορούσε να ήταν διαφορετική! Ένα ηχηρό «ΟΧΙ» ακούστηκε απ’ άκρη σ’ άκρη στον Ελληνισμό, σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, συγκλονίζοντας Έλληνες και ξένους.
Ένα «ΟΧΙ», που το κύμα κουβάλησε μέχρι τις ακρογιαλιές τις αγγλοκρατούμενης, τότε, Κύπρου. Και το πήραν οι ψαράδες και το μετέφεραν στην Αρχιεπισκοπή. Και το πήραν οι παπάδες και το μεταλαμπάδευσαν σ’ ολόκληρη την Κύπρο. Κι έτρεξαν οι Κύπριοι, κατά χιλιάδες, να εγγραφούν στις λίστες εθελοντών που άνοιξαν στο Ελληνικό Προξενείο. Να δώσουν και την ζωή τους ακόμα, για τη Λευτεριά της μάνας Ελλάδας. Είκοσι χιλιάδες Κύπριοι, στον αγώνα κόντρα στον φασισμό.
Η Κύπρος, πνίγηκε στο γαλανόλευκο των σημαιών που ξετρύπωσαν απ’ τα ντουλάπια και σκαρφάλωσαν στους ιστούς των εκκλησιών, των σχολείων και των σπιτιών. Οι Κύπριοι δεν πολεμούσαν μόνο για τη λευτεριά αλλά και για την Ένωση. Έτσι πίστευαν τουλάχιστον, αφού αυτό τους υπόσχονταν οι αποικιοκράτες. Ότι με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο προαιώνιος πόθος της Ένωσης με την μάνα Ελλάδα θα πάρει σάρκα και οστά.
Πρώτη απώλεια ζωής από κυπριακής πλευράς, ο Βαρνάβας Σερίφης. Μόλις είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή ο εξ Αμμοχώστου νεανίας, επέλεξε όχι να υπηρετήσει σε κάποιο νοσηλευτήριο στα μετόπισθεν,αλλά να βρεθεί στην πρώτη γραμμή, στο Τεπελένι της Βορείου Ηπείρου, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή.
Νεαρότερος σε ηλικία, επίσης καταγόμενος από την Αμμόχωστο και μέλος της Ανορθώσεως, φοιτητής Ιατρικής κι αυτός στην Αθήνα, ο Λουκάς Λιασίδης. Εξέπνευσε σε νοσοκομείο της Αθήνας, όπου νοσηλευόταν, αφού λαβώθηκε στο πεδίο των μαχών στο Τεπελένι.
Στο πεδίο της τιμής, θυσιάστηκε και ο Άντης Φάνος, από την Αμμόχωστο, μέλος της Ανόρθωσης. Παρόμοια η τύχη του ποδοσφαιριστή και προπονητή Μίμη Πιεράκου. Ο Μίμης Πιεράκος υπήρξε ο πρώτος ποδοσφαιριστής που πέτυχε τέρμα με τη φανέλα της Ανόρθωσης! Διετέλεσε, ακόμα, ο πρώτος προπονητής στην ιστορία του ποδοσφαιρικού μας τμήματος.
Στην Κύπρο, το οίκημα του Συλλόγου μας στην Αμμόχωστο, λειτουργούσε ως χώρος συγκέντρωσης αγαθών, τα οποία αποστέλνονταν στους Έλληνες αδελφούς τόσο κατά την διάρκεια του πολέμου, όσο και αργότερα, κατά τη γερμανική κατοχή. Τα μέλη και φίλοι της Ανόρθωσης, πρωτοστατούσαν στη διεξαγωγή εράνων και στην αποστολή των χρημάτων στους δοκιμαζόμενους Έλληνες που αντιστέκονταν.
Δυστυχώς, οι Κύπριοι πλανήθηκαν. Ουδέποτε τους παραχωρήθηκε το δικαίωμα της Ένωσης με την Ελλάδα, κάτι για το οποίο έπρεπε ξανά να πολεμήσουν 15 χρόνια αργότερα. Όπως πλανήθηκε και αδικήθηκε και η Ελλάδα, της οποίας η πραγματική και ουσιαστική συμβολή στη διάσωση του κόσμου από τις ορδές των Γερμανοϊταλών, ουδέποτε πραγματικά αναγνωρίστηκε. Όμως, οι Έλληνες σε Ελλάδα και Κύπρο, πάλεψαν πρώτα και πάνω απ’ όλα για την πατρίδα, για την αξιοπρέπειά τους, για το δίκαιο του αγώνα τους.
Σήμερα, ο Ελληνισμός σε Κύπρο και Ελλάδα, χειμάζεται από νέας μορφής επιθέσεις και μια αλλιώτικη κατοχή, πέραν της στρατιωτικής κατοχής της μισής ιδιαίτερης πατρίδα μας. Για να καταφέρουμε όμως να μιμηθούμε τον Σερίφη, τον Λιασίδη, τον Φάνο, τον Πιεράκο, θα πρέπει η ποιότητα της κοινωνία μας να είναι ανάλογη. Οφείλουμε να είμαστε πρώτα ελεύθεροι στο πνεύμα και τη νόηση, για να καταφέρουμε να ελευθερώσουμε πραγματικά πρώτα τους εαυτούς και μετά την πατρίδα μας. Θα έρθει σύντομα η δική μας ώρα να σταθούμε μπροστά στον πήχη της Ιστορίας και δεν πρέπει να φανούμε λειψοί!
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου, Ζήτω το Έθνος!
