Το τελικό αποτέλεσμα στο χθεσινό ντέρμπι του ΓΣΠ, αλλά και η εν γένει εμφάνιση των δύο ομάδων, επιβεβαίωσε απλά την αλλαγή στον χάρτη του κυπριακού ποδοσφαίρου, η οποία επέρχεται απότομα απ’ ότι φαίνεται στα ψηλά δώματα του πρωταθλήματος.
Μια μέτρια Ανόρθωση με σωστή όμως τακτική στο πρώτο ημίχρονο και ελαφρώς βελτιωμένη, αλλά πολύ πιο αποτελεσματική στο δεύτερο, καταπονημένη από τρία παιχνίδια σε ένα εξαήμερο με το ένα μάλιστα να έχει διάρκεια 120′, τρεις απουσίες πρωτοκλασάτων ποδοσφαιριστών και έχοντας την αριστερή της πλευρά κιτρινισμένη πολύ νωρίς, κατόρθωσε να φιλοδωρήσει με τριάρα την Ομόνοια, σβήνοντας μάλιστα τις μηχανές λίγο μετά το 70′. Όταν δε, η νίκη έρχεται με την επίδοξη πρωταθλήτρια να τελειώνει για άλλη μια φορά το παιχνίδι απέναντι στους πράσινους με παίχτη λιγότερο και το στάδιο της πρωτεύουσας να αλώνεται για τρίτη φορά σε τρεις επισκέψεις του Ρόνι Ντέρμπι τα τελευταία δυο χρόνια, πάντα απέναντι στην Ομόνοια, αντιλαμβάνεται κανένας το πως έχουν αλλάξει τα πράγματα.
Ενδεχομένως αυτή η αλλαγή, να αφήνει μια… πικρή γεύση στους φιλάθλους μας. Ανέκαθεν, το ντέρμπι με την Ομόνοια, όπου κι αν διεξαγόταν, αποτελούσε τη μητέρα των μαχών. Ανεξαρτήτως βαθμολογικής θέσης και στόχων των δυο ομάδων, τα παιχνίδια αυτά ήταν φορτισμένα με ιδεολογικοπολιτικές διαφορές, ακραίο πολλές φορές φανατισμό, ενώ ενίοτε “διανθίζονταν” με έκτροπα και χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων τις μέρες που ακολουθούσαν. Επικές θα παραμείνουν οι τηλεμαχίες παλαιών προέδρων των Σωματείων, λες και επρόκειτο για αρχηγούς αντίπαλων κομματικών παρατάξεων, με αναφορές στον Αγώνα της ΕΟΚΑ, το πραξικόπημα και… άλλα φαιδρά.
Όλα αυτά βέβαια ανήκουν εδώ και μερικά χρόνια στο παρελθόν, με λίγους να είναι αυτοί που μένουν “πιστοί” στις μάχες του παρελθόντος. Πλέον, οι αγώνες διεξάγονται καθαρά για το τρίποντο, αλλά και τον εγωισμό των φιλάθλων. Διατηρούν βέβαια την άγρια αυτή ποδοσφαιρική ομορφιά, εξακολουθούν να είναι το μεγάλο ντέρμπι απέναντι στο “μισητό” αντίπαλο, ενώ το ίδιο συνέβαινε ακόμα και στα χρόνια που για το πρωτάθλημα πρωταγωνιστούσαν κυρίως η Ανόρθωσις και ο ΑΠΟΕΛ.
Η έλευση του Μιλτιάδη Νεοφύτου και του πακτωλού των χρημάτων που έφερνε μαζί του στην πράσινη προεδρία, έβαζε ξανά την Ομόνοια στο “κόλπο” του πρωταθλήματος. Η κυκλική πελατειακή σχέση των τριών μεγάλων, έμοιαζε να βρίσκει την ισορροπία της. Το ΑΠΟΕΛ θα κέρδιζε την Ομόνοια, η Ομόνοια θα κέρδιζε την Ανόρθωση και η Ανόρθωση θα κέρδιζε το ΑΠΟΕΛ. Ενδεικτικό, ότι στις χρονιές που μια εκ των τριών κατάφερνε να “σπάσει” τον κύκλο, έθετε σοβαρότατη υποψηφιότητα να κατακτήσει τον τίτλο!
Οι καιροί όμως άλλαξαν και η Ομόνοια δείχνει να αποχωρεί από το γκρουπ των πρωτοπόρων. Η τρύπα που άφησε πίσω του ο κρατικός εργολάβος, τα παχουλά συμβόλαια που είναι ακόμα σε ισχύ και η σορεία κακών επιλογών, έχουν βυθίσει στο σωματείο της πρωτεύουσας στο τέλμα, τόσο οικονομικά, όσο και αγωνιστικά. Πρόβλεψη, ότι η καθίζηση της Ομόνοιας θα πλήξει και τον ΑΠΟΕΛ, αφού πάντα οι δυο ομάδες ήθελαν το “αντίπαλον δέος” στις κούρσες του πρωταθλήματος. Μόνο τυχαίο δεν είναι άλλωστε, που η επικοινωνιακή μηχανή του ΑΠΟΕΛ “κτίζει” μια κόντρα ανάμεσα σ’ αυτούς και την Ανόρθωση, προκειμένου να “αντικαταστήσουν” το συντομότερο δυνατόν την εικόνα της Ομόνοιας, με αυτήν της Ανόρθωσης στα μάτια των φιλάθλων τους.
Για μας, δεν μπορεί να αποτελεί ούτε αντικείμενο χλευασμού, ούτε ειρωνείας η κατάντια της Ομόνοιας. Αντίθετα, έχοντας ήδη βρεθεί μια τουλάχιστον φορά σε παρόμοια κατάσταση και ευρισκόμενοι ήδη σε αρκετά δύσκολη οικονομική κατάσταση, οφείλουμε να παραδειγματιστούμε εκ νέου. Ρίχνοντας και μια ματιά στο τι συμβαίνει σε ιστορικά σωματεία της Ελλάδας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, μπορούμε να αντιληφθούμε το κύμα που έρχεται σιγα-σιγά και στην Κύπρο, έχοντας ήδη πλήξει ουκ ολίγα σωματεία, μεταξύ των οποίων και η Ομόνοια. Οφείλουμε να ρυθμίσουμε τις μελλοντικές μας ενέργειες, μακριά από κινήσεις εντυπωσιασμού, με πλάνο μακροπρόθεσμο.
Δεν αξίζει ο ενθουσιασμός ενός πρωταθλήματος, για να θυσιάσουμε στο βωμό του τη μελλοντική ύπαρξη του Σωματείου μας.
