Σημαδιακή είναι η 12η Οκτωβρίου στην μετά εισβολής ιστορία της ομάδας μας.
Ήταν η ημερομηνία που το 1986, η Ανόρθωση έμπαινε στο δικό της σπίτι στην προσφυγιά και έβαλε τέλος σε μία δωδεκαετίας περιπλάνησης και όχι μόνο. Μία ντουζίνα χρόνια, σαν τσιγγάνα περιπλανόμενη από Αραδίππου, Δασάκι, Παραλίμνι, Τσίρειο και ΓΣΖ.
Ήταν το 1982 όταν ο αείμνηστος πρώην πρόεδρος, Στέλιος Φρεναρίτης, μαζί με το συνεργάτη του στο Δ.Σ, Φίλιππο Φιλίππου εντόπισαν την τοποθεσία που σήμερα βρίσκεται το «Αντώνης Παπαδόπουλος». Αρχικά η ομάδα μας ανέγειρε γήπεδο προπόνησης, μιας και οι ομάδες της Λάρνακας είχαν εκφράσει την αντίθεση τους στην ανέγερση νέου γηπέδου στην πόλη.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, το Δ.Σ του Στέλιου Φρεναρίτη μαζί με τη βοήθεια απλών φίλων της Ανόρθωσης, ξεκίνησαν τις διαδικασίες για την μετατροπή του προπονητικού γηπέδου σε επίσημο στάδιο, ούτως ώστε η ΑΝΟΡΘΩΣΗ να στεγαστεί στην προσφυγιά. Δύο μήνες εντατικών εργασιών, έφεραν το προπονητικό γήπεδο να παίρνει την μορφή του επίσημου. Χορτοφύτεση, περίφραξη και δύο ξύλινες κερκίδες. Απλοί φίλοι της ομάδας έτρεξαν για να βάλουν το λιθαράκι τους, όπως ο καθένας μπορούσε στο προσωρινό μας σπίτι, εκεί όπου στεγάστηκαν και στεγάζονται τα όνειρα μας και διατηρείται άσβεστος ο πόθος για επιστροφή στην Αμμόχωστο.
Στις 12 Οκτωβρίου 1986 στο παιχνίδι της 2η αγωνστικής κόντρα στον Ερμή, η ΑΝΟΡΘΩΣΗ αγωνιζόταν για πρώτη φορά στο δικό της σπίτι. Τελικό αποτέλεσμα 5-0, όμως αυτό δεν είχε καμία σημασία. Η 12η Οκτωβρίου ήταν η μέρα που η ΑΝΟΡΘΩΣΗ έβαλε τέλος στην περιπλάνηση, ήταν η μέρα που ο Ανορθωσιάτης απέκτησε το δικό του προσωρινό σπίτι στην προσφυγιά, ήταν τη μέρα που το «Αντώνης Παπαδόπουλος» θα ξεκινούσε την πορεία του, ως ένα κέντρο συναπαντήματος αναμνήσεων και διατήρησης άσβεστης της φλόγας του πόθου για επιστροφή στην Αμμόχωστο. Το γήπεδο μας, ο ναός μας, εκεί όπου κλάψαμε, πανηγυρίσαμε, δακρύσαμε, φωνάξαμε, αγκαλιαστήκαμε από χαρά, τραγουδήσαμε από περηφάνια, υμνήσαμε την Αμμόχωστο και δοξάσαμε την Ανόρθωση.
