Τις αναμνήσεις που του φέρνουν στο μυαλό τα παιχνίδια κόντρα στην Trabzonspor, ξεδίπλωσε μέσω ραδιοφωνικών του δηλώσεων ο Σάββας Πουρσαϊτίδης. Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής μιλώντας στον Active, θυμήθηκε τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε σε Κύπρο και Τουρκία.
«To τελευταίο που θυμάμαι ήταν η σέντρα. Θυμάμαι στις κερκίδες κόσμο με φανέλες του ΑΠΟΕΛ, της Ομόνοιας και της Νέας Σαλαμίνας. Νιώθαμε ευθύνη να κάνουμε περήφανο τον κόσμο της Κύπρου και της Ελλάδας. Ήταν όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω μας και τα καταφέραμε να το πετύχουμε», είπε αρχικά.
Όσο και να μην θέλεις να το παραδεχθείς δεν ήταν ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Η Τραπεζούντα ήταν πρωταθλήτρια Τουρκίας και ήταν ομάδα με μεγάλη προοπτική τότε, είχε φύγει μετά από χρόνια ο τίτλος από την Κωνσταντινούπολη: «Για εμάς ήταν άγνωστη εκείνο τον καιρό η Τραπεζούντα. Πήραμε πληροφορίες ότι ήταν μία ομάδα με πολλά χρόνια που είχε ως στόχο ακόμα και την κατάκτηση του Γιουρόπα Λιγκ. Εμείς ήμασταν μια μικρή Ανόρθωση από την μικρή Κύπρο. Ήταν πολύ σημαντικό για εμάς εκείνο το παιχνίδι. Μπαίνοντας στο γήπεδο και βλέποντας όλες αυτές τις σημαίες ξεχνάς τα πάντα. Ήταν μια εμπειρία που δεν είχε να κάνει με ποδοσφαιρικό αγώνα. Ήταν η δίψα των ελληνοκυπρίων να αποδείξουμε ότι είμαστε καλύτεροι».
Πόσο δύσκολη ήταν η βδομάδα πριν το παιχνίδι για εσάς; Υπήρχε άγχος; «Ήταν δύσκολη βδομάδα για όλους μας. Δεν είχαμε πολλές πληροφορίες για τον αντίπαλο. Ακούγαμε για τον Γιαταρά ότι μπορεί να μας ντριμπλάρει όλους και να μας ρεζιλέψει και τέτοια πράγματα. Υπήρχε μία πίεση γιατί σας είπα δεν ήταν απλά ένας αγώνας της Ανόρθωσης, ήταν ένα εθνικό παιχνίδι και υπήρχε πίεση σε όλους».
Στην Ανόρθωση ήταν η παροικία της Ελλάδος. Πουρσαϊτίδης, Κατσαβάκης, Φρούσος, Καμπάταης, Ξενίδης. Ήταν επίσης και ο Χάτζι και ο Χάμπερ. Πώς άφησε τον Χάμπερ η Ομόνοια να φύγει; «Είχε τότε με τον Σαβέσκι ένα περιστατικό ο Χάμπερ και γι’ αυτό έφυγε από την Ομόνοια. Ήταν απίστευτο δίδυμο μαζί με τον Νικολάου στο κέντρο. Για μένα ο Νίκος ήταν ο καλύτερος παίκτης Κύπριος και από τους καλύτερους όλων των εποχών. Ήμασταν μια ομάδα με χαμηλόμισθους παίκτες. Ομάδα με εμπειρία, με νιάτα και προσωπικότητες. Με τον Τιμούρ παίκτη-προπονητή τότε και γενικά είχαμε αυτό που χαρακτηρίζει ακόμα τον Τιμούρ. Ότι μπορεί να φτιάξει ομάδα χωρίς διάσημους και ακριβούς παίκτες. Και είδαμε και τη συνέχεια πήραμε τίτλους και είχαμε επιτυχίες».
Ποιο είναι το μυστικό για να πετύχει μία ομάδα; «Να έχει “καλαμαράδες”. Πέραν από την πλάκα και στον ΑΠΟΕΛ ότι καλύτερο πέτυχε είχε Ελλαδίτες παίκτες μέσα. Είναι πιο κοντά στην νοοτροπία και με τη γλώσσα και αντιλαμβάνονται και το εθνικό ζήτημα. Πέραν από την πλάκα μπορούσαμε να κοντρολάρουμε τα αποδυτήρια και να πετύχουμε πράγματα. Μιλάω και για τις δύο ομάδες που έπαιξε. Το μυστικό είναι να έχεις καλό κλίμα στα αποδυτήρια».
Η νίκη με 3-1 στο ΓΣΠ ήταν σαν πρόωρη «Ανάσταση». Ο έξω κόσμος πώς εξέφραζε τις ευχαριστίες του προς εσάς; Έχεις κάποιο περιστατικό να μας διηγηθείς; «Ναι, θυμάμαι όταν πήγαμε στην Λάρνακα με συμπαίκτες μου ήρθε κόσμος και μας έλεγε ότι ανατρίχιασε, ότι συγκινήθηκε. Αλλά θυμάμαι ότι μεταξύ μας πιστέψαμε ότι έχουμε πιθανότητες να προκριθούμε παρόλο που ξέραμε τι θα αντιμετωπίσουμε στην Τουρκία. Δεν το χαρήκαμε όσο θέλαμε γιατί όταν κερδίσεις 3-1 πολλοί πίστευαν ότι ήταν εύκολο. Αλλά εμείς δεν ήμασταν εκδηλωτικοί, είχαμε την πίεση συνεχώς πάνω μας».
Οι χαμηλοί τόνοι και από τον Τιμούρ και από εσάς ήταν ο ορισμός εκείνης της ομάδας; «Ήταν μια νοοτροπία της ομάδας που την αντλούσαν οι περισσότεροι από τον προπονητή. Εμείς περιμέναμε από τον προπονητή την αντίδραση για να ακολουθήσουμε. Αν βλέπαμε έναν προπονητή στην τρελή χαρά θα παρέσυρε και τους παίκτες. Εμείς ξέραμε ότι υπάρχει άλλο ένα παιχνίδι, υπήρχε αισιοδοξία αλλά ήμασταν συγκεντρωμένοι. Ήμασταν τυχεροί γιατί εκείνο τον καιρό ο Τιμούρ είχε την ευθύνη για όλα, ανεξαρτήτως συμβολαίου και ονόματος».
Όταν οι Τούρκοι στην Τραπεζούντα πέτυχαν το δεύτερο γκολ έχασες κάποια χρόνια από τη ζωή σου μέχρι να σηκωθεί η σημαία για οφσάιντ; «Να σας πω κάτι που δεν αντιλήφθηκαν πολλοί. Δεν ξεκινήσαμε καλά τον αγώνα, δεχθήκαμε πίεση από τον αντίπαλο. Δεν μπορούσες να ακούσεις τον συμπαίκτη σου από τις φωνές των Τούρκων. Κάποιοι παίκτες είχαν τρομοκρατηθεί από το μίσος των Τούρκων οπαδών. Όταν πέτυχε γρήγορο τέρμα η Τραπεζούντα ήταν πολύ δύσκολο. Υπήρχε ένας διαιτητής απίστευτος, δεν καταλάβαινε τίποτα, έπαιζε 50%-50».
Εσείς είχατε ακούσει όσα λέγονταν για την προσπάθεια επηρεασμού των διαιτητών από τους Τούρκους με γυναίκες; «Όχι δεν ξέραμε τίποτα. Και καλύτερα που δεν ξέραμε γιατί μπορούσε να αντιδράσει κάποιος σε μια απόφαση. Ο διαιτητής ήταν πολύ καλός. Το γκολ που ακυρώθηκε, αν το ξαναδείτε, έγινε μια σέντρα προς το δεύτερο δοκάρι και την ώρα που ο αντίπαλος πάσαρε με κεφαλιά έκανα ένα βήμα στα αριστερά και έμεινε ο επιθετικός εκτεθειμένος. Αν δεν έκανα εκείνο το βήμα θα μετρούσε το γκολ θα το είχα πάντα βάρος για μια ζωή. Φάνηκα προνοητικός και αν δείτε σήκωσα αμέσως το χέρι μου και ζήτησα οφσάιντ. Σήκωσε τη σημαία και ήταν η πιο χαρούμενη εικόνα που είδα».
