Επιστολή στο Anorthosis24 – Οι επιστολές που δημοσιεύονται αντιπροσωπεύουν τις προσωπικές απόψεις των συγγραφέων τους και όχι κατ’ ανάγκην του Anorthosis24. Στείλτε μας κι εσείς τη δική σας επιστολή, στο [email protected].
Μάιος 2017, το καλοκαίρι άρχισε να γίνεται αισθητό στο νησί μας και ο κόσμος σιγά σιγά κατευθύνεται προς τις παραλίες, απολαμβάνοντας τον ηλιόλουστο καιρό. Πάνω από το “Αντώνης Παπαδόπουλος”- κόντρα στον καιρό- μαζεύονται και πάλι σύννεφα , κάτι συχνό για την περιοχή σε ένα τέτοιο διάστημα. Η ομάδα μένει για 8η(!!) συνεχόμενη χρονιά μακριά από την διεκδίκηση ενός τίτλου και 4η(!!) συνεχόμενη χρονιά μακριά από την Ευρώπη.
Όπως και κάθε χρόνο τέτοια εποχή, έτσι και φέτος μετά από μια αποτυχημένη χρονιά έχουμε ένα δίλημμα να μας ταλανίζει. Το εφετινό δίλημμα είναι ταυτόσημο με αυτό του καλοκαιριού του 2015, απλά με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, στον ίδιο τραγικό ρόλο : να αποδείξουν όχι μόνο ότι έχουν τις δυνατότητες και τα εχέγγυα να πραγματοποιήσουν τους στόχους της ομάδας, όπως ο Τιμούρ, αλλά και να αποδείξουν ότι δεν είναι Τιμούρ. Αυτό είναι -χωρίς περιστροφές- το κριτήριο που θέτει μεγάλη μερίδα του κόσμου και ό,τι αποκλίνει από αυτό, δεν έχει και μεγάλες πιθανότητες επιβίωσης, εφόσον δεν είναι εξοπλισμένο με την κατάλληλη -που χρειάζεται- υπομονή.
Θυμάστε τα γεγονότα του καλοκαιριού πριν από δυο έτη και την επιλογή του τότε προέδρου να κρατήσει στο “Παπαδόπουλος” και τη νέα χρονιά τον Αντρέ Πάους ; Οι φωνές για πρόσληψη Τιμούρ “τιθασεύτηκαν” από δυνατότερες φωνές που πρόταξαν ένα πολύ λογικό επιχείρημα, για πρώτη φορά στη μετά Τιμούρ εποχή: “Γιατί να μην δώσουμε την ευκαιρία σε ένα νέο άνθρωπο, να αποδείξει ότι υπάρχει και μετέπειτα ζωή μετά τον Κετσπάγια;” Ειδικά μετά την πρόσληψη Τιμούρ στον Αρχάγγελο, ο Πάους είχε ποσοστά δημοτικότητας “Μακαρίου”. “Λεβέντης”, “Εργατικός”, “Κύριος”, “Εξελίξιμος”,”Άνθρωπος της μάππας”, “Ήβραμε προπονητή για χρόνια”, ήταν μερικές από τις φράσεις που ειπώθηκαν τότε. Μόνο που η παμψηφεί στήριξη, αποδείχτηκε “κινούμενη άμμος” για τον Ολλανδό, που “πλήρωσε” το “μάρμαρο” των συνεχόμενων κακών εμφανίσεων, με μια διοίκηση “απούσα” που διοικούσε εκ του μακρόθεν, ενώ ακόμη βρισκόμασταν σε τροχιά Ευρώπης. “Αχάπαρος”, “Να πάει πίσω Ολλανδία, ένεν για ομάδα όπως την Ανόρθωση”, “μόνο για να αναδεικνύει ταλέντα κάμνει, ένεν της μάππας”, από τους ίδιους ανθρώπους που ένα τρίμηνο πριν τον εξυμνούσαν. Τι κι αν ο Κωνσταντίνος Λαίφης δήλωνε σε μετέπειτα συνέντευξή του ότι η αλλαγή του προπονητή στα μέσα στα της χρονιάς ήταν λανθασμένη επιλογή, αυτοί οι οποίοι δεν έβαζαν “γλώσσα μέσα στους” στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σιώπησαν επιδεικτικά, βλέποντας την ομάδα να σέρνεται και εν τέλει να χάνει και το ευρωπαϊκό εισιτήριο. Εάν υπήρχε τότε η διοίκηση Παντελή, με καθημερινή παρουσία στα αποδυτήρια και με βάση το τότε ρόστερ και με εκείνο τον προπονητή, υπήρχε περίπτωση η Ανόρθωση να απουσιάζει από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις; Στην ποδοσφαιρική κουλτούρα της Κύπρου όμως , φταίει πάντα ο προπονητής.
Δυστυχώς στον οργανισμό “Ανόρθωση” όλα είναι “τιμουρικώς” συγκρίσιμα. Υπάρχουν αυτοί που ρητώς εκφράζονται υπέρ του Τιμούρ, ανεξαρτήτων γεγονότων, δεδομένων ή περιστάσεων, λες και μια μεγάλη ομάδα μπορεί να ορθοποδήσει μόνο με ένα μεγάλο προπονητή και οποιαδήποτε άλλη προσπάθεια είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη. Ας αναλογιστούμε πόσο ντροπιαστική για το σωματείο μας είναι αυτή η νοοτροπία. Υπάρχουν όμως και οι “σιωπηρώς Τιμουρικοί”, αυτοί οι οποίοι στη δεύτερη ή τρίτη απογοήτευση επιζητούν απολύσεις προπονητών, γιατί “νιώθουν” ότι οι συνθήκες είναι πρόσφορες για επιστροφή του Τιμούρ και δημιουργούν ένα “κλίμα αρνητικότητας” προς τον προπονητή, ώστε να επιτευχθεί ο παραπάνω σκοπός. Αυτό βιώνει σήμερα και ο νυν προπονητής μας και τέλεια αφορμή αποτελεί το “κάζο” του Τσιρείου.
Γι’ αυτό ας μην ικανοποιούνται κάποιοι επειδή παρατηρούν σε διάφορες δημοσκοπήσεις ότι ο Λέβι χαίρει εκτίμησης, ακόμη και μετά τον αγώνα με τον Απόλλωνα. Για τον πρόεδρο Ανδρέα Παντελή η απόφαση είναι πολύ δύσκολη. Γιατί αν επιλέξει τη λογική και κρατήσει έναν άνθρωπο που επί των περιστάσεων και δεδομένων που είχε ενώπιών του παρήγαγε έργο, τα “πυρά” στο μέλλον θα στραφούν εναντίον του, εάν η ομάδα “τολμήσει” να απομακρυνθεί από την κορυφή για έξι ή οκτώ βαθμούς, όπως τότε με Πάους. Μια ενδεχόμενη επιλογή Τιμούρ όμως, θα καθησυχάσει τις φωνές διαμαρτυρίας, ενώ πρέπει να λάβουμε υπόψη και τον όρο “δυναμική” που επιφέρει μαζί της, όσο και μια τόνωση του ενδιαφέροντος στον κόσμο. Επιπλέον μια υποτιθέμενη αποτυχημένη χρονιά με Τιμούρ στα ηνία, θα φέρει τους λιγότερους κραδασμούς, γιατί είναι ο Τιμούρ, απλά είναι ο Τιμούρ.
Γι’ αυτό και έχω ισχυρή άποψη ότι ο συμπαθής Λέβι είναι καταδικασμένος να ζήσει “σκοτεινές ημέρες” εφόσον παραμείνει στο “τιμόνι” της μεγάλης Κυρίας. Δεν θα ήταν υπερβολή να τονίσω, ότι εάν ο Λέβι αναλάμβανε, μετά από μια αποτυχημένη θητεία του Τιμούρ, θα ήταν κάτοικος Αντώνης Παπαδόπουλος για τουλάχιστον δυο χρόνια. Εφόσον όμως τα γεγονότα λειτούργησαν αντίθετα, ο Λέβι, όπως και οι υπόλοιποι προπονητές θα ζουν υπό τη δαμόκλειο σπάθη της κατακραυγής. Όσο υπάρχει η πεποίθηση σε μεγάλο μέρος του κόσμου, ότι μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να ανατρέψει όλα τα δεδομένα και να μας οδηγήσει σε μέρες λαμπρότητας και δόξας, κανένας άλλος προπονητής δεν μπορεί να ελπίζει ότι μπορεί να “στεριώσει” στο “Αντώνης Καρράς”. Αυτή είναι δυστυχώς η κυπριακή νοοτροπία και με αυτή αναγκαζόμαστε να ζούμε τα τελευταία οκτώ χρόνια. Η επιλογή επαφίεται στον Ανδρέα Παντελή.
Υ.Γ: Ο γράφων δεν τρέφει καμία εμπάθεια προς το πρόσωπο του Γεωργιανού, παρά τις κατά καιρούς ενοχλήσεις του για τις δημόσιες δηλώσεις του τελευταίου. Αν η επιλογή είναι η επιστροφή του, ας κοπιάσει, θα στηριχτεί όπως στηρίζονται όλοι οι προπονητές της ομάδας, χωρίς κανένα ενδοιασμό. Αυτό που κακίζω είναι η κυπριακή νοοτροπία μερίδας των οπαδών μας, γύρω από το όνομα του.
Κ.Χ
