Πλούσια, παραγωγική και αξιομίμητη υπήρξε η προσφορά του στην Ανόρθωση από διάφορες θέσεις και πόστα. Διετέλεσε ποδοσφαιριστής της Ανόρθωσης, την οποία κατόπιν υπηρέτησε ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και πρόεδρός της για πάρα πολλά έτη. Σεπτή φυσιογνωμία του Συλλόγου, εργάστηκε με παραδειγματική αφοσίωση και ευσυνειδησία για το μεγαλείο του. Οι ποικιλόμορφες υπηρεσίες του προς την Ανόρθωση τον κατατάσσουν αβίαστα ανάμεσα στις πιο εκλεκτές προσωπικότητές της.
Ο Στέλιος Φρεναρίτης γεννήθηκε στην Πύλα στις 14/11/1938 και το 1959 εντάχθηκε στην ποδοσφαιρική ομάδα της Ανόρθωσης. Μεταπήδησε από τον Πεζοπορικό Λάρνακος, στον οποίο είχε εγγραφεί και αγωνιστεί από το 1957 έως το 1959. Η μετεγγραφή του, τότε, έγινε στο πλαίσιο ανταλλαγής με τον Παναγιώτη Πιερή, ο οποίος το 1960 είχε διοριστεί καθηγητής σωματικής αγωγής στο Παγκύπριο Λύκειο Λάρνακος. Κατά τη διάρκεια του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ συνελήφθη από τους Άγγλους για τη δράση του και για μεγάλα χρονικά διαστήματα μεταξύ 1956 και 1958 παρέμεινε έγκλειστος στα κρατητήρια Πύλας και Κοκκινοτριμιθιάς.
Από το 1959 έως το 1963 υπήρξε μέλος της ποδοσφαιρικής ομάδας σε μια εποχή κατά την οποία είχε μια φρενήρη πορεία κατακτώντας διαδοχικά τον έναν τίτλο μετά τον άλλο. Αγωνιζόταν στην επιθετική γραμμή (είτε ως κεντρικός κυνηγός, είτε ως έξω αριστερά αντικαθιστώντας τους Σιάηλο και Κοβή αντίστοιχα) και χαρακτηριστικό του ήταν το ισχυρότατο σουτ που διέθετε. Ως μέλος της ποδοσφαιρικής ομάδας της Ανόρθωσης πανηγύρισε την κατάκτηση τεσσάρων τίτλων. Τριών πρωταθλημάτων (1960, 1962, 1963) και ενός κυπέλλου (1962). Κατέχει δε και ένα ρεκόρ. Είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής στην ιστορία της Ανόρθωσης, ο οποίος σε έναν αγώνα σημείωσε οκτώ τέρματα. Αυτό συνέβη το 1962 στη νίκη της Ανόρθωσης με 19-0 επί της ΑΕΚ Αμμοχώστου για τα προκριματικά του κυπέλλου.
Στα διοικητικά του Συλλόγου αναμίχθηκε το 1972. Συνυπήρξαν αρμονικά μαζί με τον Κυριάκο Θεοχάρους στην εφορεία της ομάδας. Από τους βασικούς χρηματοδότες της ποδοσφαιρικής ομάδας βοήθησε ποικιλοτρόπως το ποδοσφαιρικό τμήμα προ και μετά της τουρκικής εισβολής του 1974. Άνθρωπος μειλίχιος, ευπροσήγορος, φιλικός και προσιτός προς όλους ήταν συνεχώς παρά τω πλευρώ των ποδοσφαιριστών προσφέροντάς τους άπλετη βοήθεια. Πάντα κοντά σ’ αυτούς, ένας καλός καταδεκτικός φίλος, έτοιμος να δώσει λύσεις σ’ όλα τους τα προβλήματα. Ήταν, δίχως δόση υπερβολής, «ένα» με τους ποδοσφαιριστές, γνωρίζοντας άλλωστε την ψυχολογία τους όντας και ο ίδιος ποδοσφαιριστής παλαιότερα. Άνθρωπος με ήθος και αξιοπρέπεια, εξαίρετος χαρακτήρας, ευγενής και μετρημένος, κέρδισε εύλογα την εμπιστοσύνη όλων, τον σεβασμό και την αγάπη τους. Μεγάλη η συμβολή του στην ενίσχυση της ποδοσφαιρικής ομάδας πριν από τον ξεριζωμό μα πιο σπουδαία και καθοριστική η προσφορά του μετά την προσφυγιά. Στήριξε αφειδώς με γενναιόδωρες πράξεις και χρηματικές εισφορές τον Σύλλογο αποτελώντας παράδειγμα σωστού παράγοντα και αγνού Ανορθωσιάτη.
Μετά τα τραγικά γεγονότα του 1974 και τον ξεριζωμό, ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, αγωνίστηκε σκληρά και επίμονα για την ανασυγκρότηση του Συλλόγου και των αθλητικών του τμημάτων. Ανεκτίμητη θεωρείται η πλουσιοπάροχη βοήθεια που παρείχε, οικονομική κι άλλη, σ’ εκείνα τα δίσεκτα χρόνια. Η συνεισφορά του χαρακτηρίζεται υπερπολύτιμη με σωρείαν ενεργειών, που στόχο είχαν την επιβίωση του Συλλόγου.
Το 1982, μετά την αποχώρηση του Τάκη Πελεκάνου, ανέλαβε την προεδρία της Ανόρθωσης. Ήταν εξ αυτών που οραματίστηκαν και εμπνεύστηκαν τη δημιουργία ενός προσωρινού ιδιόκτητου ποδοσφαιρικού γηπέδου στην προσφυγιά. Ενός γηπέδου που θα αποτελούσε την προσωρινή στέγη της ομάδας προκειμένου να σταματήσει η περιπλάνησή της. Επί των ημερών του τούτο το όραμα έγινε πραγματικότητα. Κινήθηκε με επιμονή και μεθοδικότητα. Το 1982 δημιουργήθηκε γήπεδο προπονήσεων, το οποίο το 1986 μετατράπηκε σε αγωνιστικό και λειτούργησε ως η έδρα της Ανόρθωσης στην προσφυγιά. Ο ίδιος αποτέλεσε έναν από τους βασικότερους πυλώνες υλοποίησης αυτού του μεγάλου επιτεύγματος. Ταπεινός και πιστός υπηρέτης της Ανόρθωσης αξίζει κάθε τιμής, ως υπόμνηση της τεράστιας και γενναιόδωρης προσφοράς του προς τον Σύλλογο.
Ως πρόεδρος λειτούργησε με συγκαταβατικότητα και σύνεση προσπαθώντας, εν μέσω σωρείας προβλημάτων, να διατηρήσει τον Σύλλογο σ’ ένα αξιοπρεπές επίπεδο και το κατόρθωσε. Η ποδοσφαιρική ομάδα μπορεί να κινήθηκε στη μετριότητα λόγω τεράστιων αντιξοοτήτων, με εκλάμψεις καλής παρουσίας (δευτεραθλήτρια 1983), ωστόσο, το ανδρικό πετοσφαιρικό τμήμα μεγαλούργησε χαρίζοντας μεγάλες στιγμές στον Σύλλογο. Από το 1986 έως το 1989 κατέγραψε μια χρυσή τετραετία κατακτώντας τέσσερα συνεχή νταμπλ (1986, 1987, 1988, 1989). Ταυτοχρόνως επαναλειτούργησε το τμήμα πετόσφαιρας γυναικών.
Αναμφισβήτητα ο Στέλιος Φρεναρίτης ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία των ρομαντικών και ιδεολόγων παραγόντων, οι οποίοι υπηρέτησαν πιστά και με ανιδιοτέλεια τον Σύλλογο. Των παραγόντων εκείνων, οι οποίοι είχαν τη διάθεση της συνεχούς και αγνής προσφοράς προς την Ανόρθωση. Παρέδωσε την προεδρία το 1989. Η ιστορία κατέγραψε το αξιομνημόνευτο και σπουδαίο έργο που επιτέλεσε.
Πηγή: Βιβλίο Ένας Αιώνας Ανόρθωσις Αμμοχώστου
