Επιστολή στο Anorthosis24 – Οι επιστολές που δημοσιεύονται αντιπροσωπεύουν τις προσωπικές απόψεις των συγγραφέων τους και όχι κατ’ ανάγκην του Anorthosis24. Στείλτε μας κι εσείς τη δική σας επιστολή, στο [email protected].
Τι να πει κανείς; Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ελπίζεις μέχρι το τέλος. Χάνεις τον αγώνα; Είσαι Ανορθωσιάτης, αναγεννιέσαι και παλεύεις ξανά. Τις προάλλες έχασα, και τι μ’ αυτό; Θα σταματήσω να είμαι οπαδός; Αναρωτιέσαι. Τί πήγε λάθος; Μετά από ώρες συλλογισμό…: Δε μου έφταιξε η αντιμετώπιση που τυχαίνει η ομάδα μου εξάλλου „μαθημένο είναι το βουνό από τα χιόνια“, με ενόχλησε η συμπεριφορά ενός „φίλου από τα παλιά“ .
Μίλησε αυτός για αχαριστία, μίλησε για επιτεύγματα που καταφέραμε τότε μαζί… Γιατί «φίλε» δε έρχεσαι στη θέση μου; Σε είδα στους αντιπάλους, πώς θες να νιώσω; Όταν μπήκες στο γήπεδο δέχθηκες αντιδράσεις… Το περίμενες είπες… Κάποιοι όμως σε χειροκρότησαν αλλά τα λόγια σου τους πλήγωσαν! Με την νέα σου ποδοσφαιρική καριέρα πλήγωσες αρκετούς αλλά όχι εκείνους που σε πλήγωσαν τότε. Εκείνοι μόνο ικανοποίηση ένιωσαν. Ως οικογενειάρχης στην Κύπρο έμαθες την νοοτροπία μας. Δε λέω, έχεις δίκιο… Είμαστε ηλίθιος λαός. Όσο πιο ευγενικά μπορώ να το διατυπώσω. Εδώ χάσαμε την μισή μας πατρίδα και δε βάλαμε μυαλό, εδώ χάθηκαν ανθρώπινες ζωές και δε βάλαμε μυαλό, εδώ πεινούν οικογένειες και δε βάλαμε μυαλό, εσένα θα σκεφτούν; Αλλά κάποιοι σε αυτό τον τόπο εκτιμούν, όπως έπρεπε να εκτιμήσεις και εσύ πώς η Ανόρθωση σου έδωσε το εισιτήριο για την ποδοσφαιρική και προπονητική σου καριέρα. Εκτιμούν άραγε οι άνθρωποι στη Γεωργία περισσότερο από ότι στην Κύπρο; Και αν νιώθεις τόσο πικραμένος από την Κύπρο γιατί δε ταξιδεύεις σε μια «ευρωπαική» χώρα με τις ευρωπαικές ιδεολογίες, αξίες και ιδεώδη που λογικά ψάχνεις;
Αυτό που έγινε τότε, ναι θα το θυμάμαι όσο θα ζήσω, στην ιστορία η Ανόρθωση θα μείνει γιατί πάλευε, παλεύει και θα παλεύει, κάποια μέρα θα αναγγενηθεί και θα δοξαστεί και πάλι… ως Ανόρθωση και μόνο. Κανένας δεν είναι Ανόρθωση και όποιος συνδέει το όνομά του με αυτή κρίνεται ως το τέλος με τις πράξεις και την συμπεριφορά του γιατί η Ανόρθωση είναι μια ιδέα και όχι απλά μια ποδοσφαιρική ομάδα. Λίγοι πέτυχαν γιατί λίγοι άντεξαν…Εν κατακλείδι όσα πέτυχες θα ακολουθούνται από τα στόματα των οπαδών με την λέξη ΑΛΛΑ για τα επόμενα 100 χρόνια.
Κύριε Κετσπάγια, σκέφτηκες ποτέ γιατί εκείνοι οι αχάριστοι αντέδρασαν έτσι; Μήπως γιατί όντως εκτιμούν; Μήπως γιατί όντως σε εκτιμούσαν; Μήπως γιατί σε αγάπησαν και αναγνώρισαν το έργο σου όσο λίγοι; Μήπως γιατι ήσουν το πρότυπό τους; Η απάντηση είναι ότι σε λάτρεψαν και εσύ τους κέρασες πόνο, με εκείνον που τότε πολεμούσατε μαζί στη χώρα των «αγίων», τότε που βγήκες πρωταθλητής μέσα από φουρτούνες, τότε που δεν δίνονταν τα πρωταθλήματα, τότε που οι αχάριστοι είχαν αξίες και οι άλλοι σου πέταγαν ψεύτικα χαρτονομίσματα, τότε που είχαμε ψυχή και δε μας νικούσε κανένας, τότε που όλοι έπαιζαν για την φανέλα. Αλλά τώρα κύριε Κετσπάγια μπορείς να κριτικάρεις την διαιτησία; Ή την πολέμησες τότε αρκετά και έγιναν ριζοσπαστικές αλλαγές στο τομέα του ποδοσφαίρου, ώστε τώρα είσαι ικανοποιημένος;
Να είσαι σίγουρος πως ακόμα και όταν θα μας νικάτε, θα πρέπει να φτύνετε αίμα, θα πρέπει να βάζετε όλες τις εξωαγωνιστικές σας εξουσίες σε ισχύ για να μπορέσετε έστω και λίγο να μας αποδυναμώσετε γιατί όπως είπε και ο αρχιεπίσκοπος Κυπριανος την 9η Ιουλίου «Το νύν, ανταν να τρώ΄την γην, τρώει την γην θαρκέται, μα πάντα τζιείνον τρώεται τζιαι τζιείνον καταλιέται.»
Αν νιώθεις σήμερα το ίδιο όπως τότε, όταν ακούγεται ρυθμικά το όνομά σου στην κερκίδα, τότε είσαι ένας από αυτούς και η συνείδησή μου γαληνεύει, αν όχι, τότε μας έχεις ακόμα στη καρδιά σου παρόλες τις ενέργειές σου.
Δεν έιμαι κανένα χαϊδεμένο μωρό, είμαι πλήρως συνειδητοποιημένος. Κύριε Κετσπάγια, αφού φέρθηκες σαν επαγγελματίας, έπρεπε να δεχθείς και τις αντιδράσεις σαν επαγγελματίας, πράμα που δε κατάφερες.
Κύριε Κετσπάγια, στο τέλος της προπονητικής σου καριέρας θα ήθελα να μας πείς ποιά ήταν η καλύτερη στιγμή της καριέρας σου, όλα όσα θα πετύχεις με το ΑΚΟΠΕΛ ή το έπος της Τραπεζούντας;
Δεν είμαι μεγαλομέτοχος σε εταιρία, δεν είμαι ένα «σημαντικό» πρόσωπο της κοινωνίας, είμαι ένα περήφανος εικοσιπεντάχρονος Ελληνοκύπριος, Πρόσφυγας, Ανορθωσιάτης, Αμμοχωστιανός. Εξάλλου γεννήθηκα και δεν έγινα Ανόρθωση.
Μιχάλης Χατζηαυξέντης
