Σκεφτόμουν να γράψω λίγα λόγια για τον προπονητή του αποελ. Για το αν είναι αρμόδιος να κρίνει το επίπεδο του Κύπριου και τις δικές μας αντιδράσεις στο ντέρμπι της Κυριακής. Δεν θα το κάνω. Απλά να του θυμίσω που ήταν, ποιος τον έκανε κάτι και για ποιους μιλάει τώρα. Αυτό μόνο! Σεβασμός… στον κόσμο της Ανόρθωσης.
Πάμε παρακάτω. Δεν θα σχολιάσω πολύ το ντέρμπι γιατί απλά έπρεπε να ΜΗΝ κερδίσουμε και δεν θα μας άφηναν να κερδίσουμε. Εκτός αυτού όμως τα δικά μας λάθη ήταν τόσο μεγάλα που δυσκολέψαμε μόνη μας την κατάσταση. Στον πάγκο της ομάδας μας για πρώτη φορά ο Ζόραν Μιλίνκοβιτς. Τακτικά η ομάδα δεν είχε πολλές διαφορές πλην του ότι το 8αρι μας, βλέπε Πελέ, είχε περισσότερα μαρκαρίσματα από ότι τα 8αρια του Παους που είχαν πιο πολύ οργανωτική διάθεση.
Αυτό που είδα όμως ήταν επιτέλους έστω λίγο πάθος. Τουλάχιστον το πρώτο εικοσάλεπτο και πριν το πρώτο γκολ είχαμε εξαφανίσει τον αντίπαλο και ίσως αν δεν του κάναμε τα δωράκια να μην είχε και απάντηση στην πίεση μας. Επίσης είδα κάποιους αυτοματισμούς, που δεν πιστεύω να πρόλαβαν να τους μάθουν στο μέρες με τον Ζόραν , που απλά στην εποχή Πάους δεν τους έβγαζαν.
Πλέον κοιτάμε μπροστά και το 2×3 είναι επιτακτική ανάγκη. Οι 6 διαθέσιμοι βαθμοί που μένουν μέχρι το τέλος ίσως να είναι και το εισιτήριο μας για την Ευρώπη.
Mr. Stain
