Ανορθωσιάτισσες και Ανορθωσιάτες μου σας χαιρετώ. Δεν είναι με όρεξη που τα λέμε σήμερα αλλά άτε, άμα αγαπάς μια ομάδα αγαπάς όλα τα συναισθήματα που σου προσφέρει η αγάπη. Όπως καλά ξέρετε τα έχει όλα.
Την προηγούμενη εβδομάδα όσα γράψαμε προκάλεσαν συζητήσεις, εν τούτη η λογική του μπλογκ άλλωστε, αλλά μόνοι μας τα λέμε μόνοι μας τα ακούμε φαίνεται, αφού όλο τα ίδια γίνονται. Ας τα ξαναπούμε μπας και ηρεμήσουμε όμως.
Πρώτο: Η πίεση από εδώ και μπρος μόνο θα αυξάνεται. Φέρατε πολλοί το παράδειγμα της ΑΕΚ που κι αυτή είναι άβγαλτη από πρωταθλητισμό και όμως κερδίζει κτλ. Αν και δεν είναι η ίδια η πίεση μιας ΑΕΚ με αυτήν της Ανόρθωσης, κάντε υπομονή και θα την κρίνουμε και την όποια ΑΕΚ. Εμείς είναι το θέμα που δείχνουμε πως δεν αντέχουμε. Ξεκινήσαμε σχετικά καλά μέχρι το αυτογκόλ και μετά ούτε ο Πάους δεν πρέπει να κατάλαβε τι ακριβώς κάναμε μέσα στο γήπεδο. Ειδικά με την ισοφάριση, απλά δεν βλεπόμασταν. Όμως χάσαμε και ένα στοιχείο που ήταν στα υπέρ μας.
Στο τελευταίο κομμάτι των αγώνων (75’ και μετά), ως τώρα πάντα μια καλή φάση, λίγη πίεση στον αντίπαλο, την είχαμε. Με τη Δόξα απλά περιμέναμε να σφυρίξει ο διαιτητής το τέλος για να λυτρωθούμε από όσα βλέπαμε. Παίκτες που τους έβλεπες να μην έχουν καθαρό μυαλό και να μην κάνουν ούτε τα βασικά. Για αυτό ξέσπασαν στο τέλος, για αυτό ξέσπασε κι ο κόσμος. Μες την πίεση ζουν οι μεγάλες ομάδες, όσοι αντέχουν, συνεχίζουν.
Δεύτερο: Έλειπαν ο Μαϊσουράτζε με τον Κουλούρη, έφυγε ο Άμπου και τη βγάλαμε με μια αλλαγή. Ενώ η ομάδα σερνόταν. Απίστευτα πράγματα και δε θα μπορούσε ασφαλώς να φταίει μόνο ο προπονητής για αυτό. Η ομάδα θέλει ενίσχυση άμεσα.
Οι τρεις Αντρέηδες της ενδεκάδας με τη Δόξα, δυστυχώς δυσκολεύονται να βρουν ουσία στο παιχνίδι τους και να βοηθήσουν την ομάδα. Τώρα τελευταία δυσκολεύεται και ο Κάλβο με το πράγμα όλο να χειροτερεύει. Ο δε Μαρτίνες, πρέπει να ντρίμπλαρε τον ψηλό της Δόξας στο κέντρο μπορεί και 10 φορές και τον άφησε πίσω του. Όμως από αυτές τις ατομικές ενέργειες, δε φτιάξαμε ούτε μια φάση! Είναι παικταράς ο Μαρτίνες αλλά δεν μπορεί να παίζει για όλους. Πάμε και στα φορ. Ο Ντίνο στα πρώτα εφτά ματς είχε εφτά γκολ. Έκτοτε σκόραρε μόλις ένα γκολ που να μην είναι πέναλτι. Δε φταίει μόνο αυτός αλλά μες τη γενικότερη μετριότητα χάνεται κι αυτός.
Τρίτο: Να πούμε και κάποια θετικά. Ο Πελέ ήταν επιτέλους ο παίκτης που μπορεί ναι να κάνει τη διαφορά. Από τη μια περιοχή στην άλλη έτρεχε, έκοβε, προωθούσε τη μπάλα. Στο τέλος που δεν έκαναν τίποτα οι άλλοι, πήγε να κάνει ηρωισμούς βέβαια, αλλά με κάτι τέτοιο μπορούσαμε να κερδίσουμε όπως παίζαμε. Πήραν θετικό πρόσημο και οι άλλοι της άμυνας, με εξαίρεση όλη τη φάση που κατέληξε στο γκολ που φάγαμε.
Υ.Γ: Τόσο φτιαγμένους σαν εξέδρα είχα πολλά χρόνια να μας δω. Είναι κρίμα να ξενερώνουμε έτσι, μεγάλο κρίμα.
