Η αλήθεια να λέγεται, είναι πως η Ανόρθωση με τις εμφανίσεις της δεν ικανοποιεί τα απαιτητικά μάτια των φίλων και οπαδών της. Η ουσία μπαίνει σε πρώτο πλάνο, με το θέαμα να έχει δευτερεύοντα ρόλο, κάτι που προκαλεί γκρίνια που μερικώς είναι δικαιολογημένη.
Ο Πάους επέλεξε να ξεκινήσει το παιχνίδι με 3 αλλαγές, στη θέση του Σβέχλεν μπήκε ο πιο επιθετικογενής Νούχου. Στο παιχνίδι με τον Άρη είχε φανεί πως ο Γάλλος, δεν μπορεί να πατήσει με τόση ευκολία τα τετράγωνα όπως μπορεί ο Γκανέζος. Ως εκ τούτου ο Ολλανδός προπονητής επανέφερε πίσω τον Γκανέζο, μετά από 3 αγωνιστικές στον πάγκο.
Επίσης ο Μαρτίνες, ο οποίος είχε ενοχλήσεις στο πόδι έμεινε εκτός και στη θέση του πέρασε ο Λαίφης. Η μεσαία γραμμή της Ανόρθωσης, ήταν πιο συμπαγής, αλλά δεν μπορούσε να δημιουργήσει και ούτε να κουβαλήσει μπάλα μπροστά. Τέλος ο Εντλοβού, έμεινε για πρώτη φορά εκτός για λόγους τακτικής – με τον ΑΠΟΕΛ ειπώθηκε πως ήταν λόγω κούρασης-, με τον Μακρή να παίρνει θέση στο αριστερό άκρο.
Η Ανόρθωση ήταν μέτρια προς κακή, δεν μπορούσε να ελέγξει το παιχνίδι όπως θα ήθελε, ούτε να ασκήσει πίεση στα αντίπαλα καρέ. Οι τελικές προσπάθειες ήταν λιγοστές, μιας και η μπάλα δεν μπορούσε να φτάσει με ευκολία κοντά στα αντίπαλα τετράγωνα, με τη μεσαία γραμμή να προδίδει τον Ολλανδό τεχνικό, μιας και δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του παιχνιδιού.
Με τις κινήσεις του από τον πάγκο, κατάφερε να αλλάξει το παιχνίδι. Ο Μαρτίνες ήταν δραστήριος και όταν αυτός ο παίκτης παίρνει στροφές, η Ανόρθωση ανεβαίνει 10 σκαλιά στον αγωνιστικό χώρο. Ο Εντλοβού μπήκε με διάθεση να στραφεί και πίσω να πάρει μπάλες, ενώ αποτελεί ένα άκρως αξιόπιστο εκτελεστή πέναλτι. Όσο για τον Πελέ, μπήκε μέσα θωρακίστηκε για τα καλά ο άξονας και με τις ενέργειες του κέρδισε φάουλ και χρόνο.
Γενικότερα, η Ανόρθωση δεν είναι η ομάδα που προσφέρει θέαμα, ούτε έχει σταθερή και συνεχή απόδοση στο παιχνίδι της. Κάτι που αφενός προβληματίζει, αφετέρου όμως τα αποτελέσματα που είναι και τα πιο σημαντικά, έχουν την Ανόρθωση στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα, αήττητη και με χαρακτήρα και μέταλλο νικητή.
Τα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα είναι 7, είναι παρά πολλά! Υπό διαφορετικές συνθήκες ο γράφων θα γκρίνιαζε, θα ήθελε θεαματικό και φαντεζί παιχνίδι να μην πονάνε τα ματάκια μας. Όμως επειδή εδώ και 7 χρόνια, πόνεσε η ψυχή μας, στο διάολο να πάει το θέαμα αρκεί η ομάδα να συνεχίζει να κερδίζει και ας είναι με τη ψυχή στο στόμα.
Αυτό είναι ο μεγάλος στόχος, που δεν είναι άλλος από το πρωτάθλημα. Κι ας μην ξεχνάμε, πως η τελευταία ομάδα της Ανόρθωσης που πήρε το πρωτάθλημα, η ομάδα που είχε φτιάξει δεν φημιζόταν για το θεαματικό της παιχνίδι και ούτε ο προπονητής της ήταν θιασιώτης του επιθετικού παιχνιδιού.
