Την περασμένη εβδομάδα μετά το παιχνίδι με τον ΑΠΟΕΛ, σημείωσα ότι ο απόηχος θα ήταν πιο καταστροφικός από την απώλεια της νίκης. Δυστυχώς επαληθεύτηκα διότι αφενός σήμερα υπήρξε αδικαιολόγητη χαλάρωση και αφετέρου αποπροσανατολιστήκαμε, κυρίως εμείς, φίλαθλοι και οπαδοί. Μετά Χριστόν προφήτης δεν είμαι και ούτε θα διεκδικήσω τέτοιον τίτλο, αλλά το παιχνίδι με τον Ερμή επιβεβαίωσε τις παρατηρήσεις που έκανα στην περασμένη αρθρογραφία.
Η έξοδος στην Ευρώπη δυσχεραίνει και πλέον θέλουμε επιτακτικά 3 νίκες αλλά και συνδυασμό αποτελεσμάτων έτσι ώστε να τερματίσουμε στην 3η προνομιούχο θέση και να μην περιμένουμε τον τελικό Κυπέλλου. Είπα την περασμένη φορά για μικρό ρόστερ το οποίο δυσκολεύει το έργο του προπονητή. Χθες, φάνηκε ξανά ότι η απουσία ποδοσφαιριστών, είναι καίρια και δημιουργεί προβλήματα πόσο μάλλον του MVP της φετινής ομάδας που είναι ο Λαΐφης. Δεν θα κάμω ανάλυση αγώνα, δεν έχω τα εχέγγυα για τόσο εμπεριστατωμένη ανάλυση αλλά υπήρξαν ποδοσφαιριστές που σήμερα ήταν κάτω του μετρίου. Τέτοιες αποτυχίες όμως είναι μαθήματα-το διατύπωσε και ο Πάους άλλωστε- και πρέπει μέσα από αυτά να καλυτερεύουμε.
Το θέμα όμως είναι πως διαχειρίζεσαι τέτοιες καταστάσεις. Κατά τη γνώμη μου τίθενται δυο ζητήματα, θέλουμε και χρειαζόμαστε την έξοδο στην Ευρώπη ή όχι; Ξεκινώντας με το τελευταίο σενάριο, είναι οφθαλμοφανές ότι θα αποτελέσει πλήγμα για το οικοδόμημα της ομάδας πιθανόν 2η σερί χρονιά χωρίς Ευρώπη (πιθανά έσοδα, πρεστίζ, έκτιση 2 κεκλεισμένων). Περαιτέρω, πιο μεγάλο πλήγμα θα αποτελέσει στον κόσμο αλλά και τα συνεπακόλουθα πιθανής «μουρμούρας» και κριτικής ως επίσης και άρση εμπιστοσύνης προς το παρόν μοντέλο. Κάποιος μπορεί – και δικαίως- να ισχυριστεί ότι αυτό θα οδηγήσει στην «σμίκρυνση» του μεγέθους της ομάδας και αλλοίωση του πνεύματος του νικητή (το οποίο για να είμαστε ακριβείς, κάπου ξεθωριάζει).
Στην περίπτωση λοιπόν που δεν επιτευχθεί η έξοδος, κάποιος μπορεί κάλλιστα να ισχυριστεί ότι είναι καλύτερα διότι θα δοθεί ο χρόνος για κανονική προετοιμασία με ένα ρόστερ το οποίο καλώς εχόντων των πραγμάτων θα είναι – ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ– ολοκληρωμένο. Αυτό θα δώσει τα εφόδια στον Πάους να φτιάξει μια ομάδα η οποία την επόμενη χρονιά θα πρέπει να ψάξει την διάκριση. Και όταν λέμε διάκριση, εννοούμε την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Φτιάχνοντας ομάδα νικάς και τις εντεταλμένες διαιτησίες. Διότι, συγγνώμη κιόλας, φαίνεται ότι κάπου χάνουμε και την περηφάνια μας ως Ανορθωσιάτες, καθώς ποτέ δεν ήμασταν «αυλικοί» αλλά τους «κερνούσαμε» πόνο παντού και ανεξαρτήτως αντιπάλου.
Αυτές λοιπόν οι δυο παράμετροι – λίγο πολύ – βασανίζουν τον καθένα μας. Όμως θεωρώ και πάλι πως το φετινό μοντέλο, ανεξαρτήτως κατάληξης, είναι επιτυχημένο. Όχι από άποψης διάκρισης διότι η ΑΝΟΡΘΩΣΗ είναι το μεγαλύτερο Σωματείο στην Κύπρο και πρέπει να τερματίζει ΠΡΩΤΗ σε όλα τα ανταγωνιστικά αθλήματα που μετέχει, αλλά από άποψης λειτουργικότητας και επαγγελματισμού. Έτσι λοιπόν, στην ζυγαριά των πιο πάνω εγώ θα ήθελα την έξοδο στην Ευρώπη. Την θέλω για αναστροφή του κλίματος, για την αίσθηση του ότι επιστρέφουμε αλλά και για 1911 άλλους λόγους. Η μπάλα πλέον πέφτει στα πόδια των Πουλλαΐδη και Λέουβεν, να αρχίσουν από τώρα τον προγραμματισμό και με το πέρας των αγωνιστικών υποχρεώσεων να υπάρχει ξεκάθαρο πλάνο.
Ο Καρπασίτης
