Πολλές και σημαντικές ήταν οι απουσίες που είχε να αντιμετωπίσει πριν από το ντέρμπι με τον Απόλλωνα, ο προπονητής της Ανόρθωσης Αντρέ Πάους. Ο Λαΐφης αντικαταστήθηκε απο το Μαραγκό στη μεσαία γραμμή ενώ οι Αβραάμ και Κάλβο, αντικαταστάθηκαν από τους Φύτο Κυριάκου και Τσινεντού Εντε αντίστοιχα, στα δυο άκρα της επίθεσης.
Τόσο στο κέντρο των φιλοξενουμένων όσο και στην περιφέρεια, εμφανίστηκαν προβλήματα στην δημιουργία παιχνιδιού, κατοχή της μπάλας και τρεξιμάτων. Η ποιότητα των ποδοσφαιριστών που έλειψαν δεν κατέστη δυνατό να αντικατασταθεί επαρκώς και σε καμιά περίπτωση δεν φάνηκε να βρίσκονται οι λύσεις στη διάρκεια του παιχνιδιού. Αυτό ήταν κάτι που αλλοίωσε την εικόνα που παρουσίασε η ομάδα στα προηγούμενα της παιχνίδια και που της επέφερε το αήττητο των 9 αγώνων.
Μερικά στοιχεία που φαινόντουσαν – ακόμη και με «γυμνό μάτι» – ήταν οι μακρινές πάσες προς τον Ίσμα, οι βεβιασμένες και νευρικές ενέργειες από τους μέσους, τα μη στηρίγματα από τα άκρα και η καθόλου φαντασία στο δημιουργικό κομμάτι. Μέσο-επιθετικά η Ανόρθωση δεν μπορούσε να κρατήσει μπάλα και να συνδυαστεί με τον επιθετικό κορυφής της, με αποτέλεσμα αυτός να μένει ξεκομμένος από τους υπόλοιπους και να αναλώνεται σε ατομικές ενέργειες… κάτι που φυσικά ήταν εύκολη λεία για τους αμυντικούς του Απόλλωνα.
Στη διαχείριση του παιχνιδιού ο Ολλανδός έπραξε αυτό έπρεπε και αυτό που μπορούσε φυσικά να πράξει βάσει και με τα υπάρχοντα δεδομένα. Πέρασε τον Σερράν Πόλο στο παιχνίδι μετατοπίζοντας τον Μάκο στο κέντρο, μια κίνηση που κρίνεται σωστή αφού ο Ισπανός μπαίνοντας ξεκούραστος και όντας πιο γρήγορος από τον Ελλαδίτη, θα ήταν ποιο ωφέλιμος στην προσπάθεια να αναχαιτιστεί ο Άμπραχαμ Γκιέ. Αυτό γιατί οι γηπεδούχοι από εκείνο το σημείο και μετά εφάρμοσαν την τακτική των αντεπιθέσεων.
Ταυτόχρονα ο Αντρέ Πάους γύρισε το σύστημα σε 4-4-2 με Ισμα και Εντε μπροστά, έχοντας ως σκοπό να «κλέψει» κάτι από το παιχνίδι. Αυτό θα έδινε περισσότερα στηρίγματα στον πρώτο όταν γινόταν αποδέκτης της μπάλας και ο δεύτερος θα δημιουργούσε ρήγματα στην αντίπαλη περιοχή. Οι δυο τους θα είχαν πιο ουσιαστική συμβολή παρά ο ένας μόνος του, μιας και θα είχαν την ευχέρεια του μεταξύ τους συνδυασμού. Όλα τα πιο πάνω ήταν ορθές σκέψεις και ενέργειες του κόουτς της «Μεγάλης Κυρίας » που αν και σοφές δεν καρποφόρησαν για διάφορους λόγους. Σε τελική ανάλυση θεωρούμε πως ο τεχνικός της ομάδας της Αμμοχώστου έκανε όλα όσα έπρεπε για να αντιμετωπίσει έξυπνα τον αντίπαλο, λαμβάνοντας υπόψη βεβαίως και τις μαζεμένες και σημαντικότατες απουσίες ποδοσφαιριστών τόσο από πλευράς ποιότητας όσο και από πλευράς τακτικής. Εν κατακλείδι στην προσέγγιση του παιχνιδιού και στη διαχείριση του ήταν σωστός αλλά όπως φάνηκε ξέμεινε εκ νέου από επιλογές.
