Κυριακή 3 Μαρτίου 1957, έξι η ώρα το πρωί… ο ουρανός σκουντρωμένος, μαύρα σύννεφα σέρνονται στα κορφοβούνια και o εφιάλτης φωνάζει ”Αυξεντίου παραδώσου”. Η ψυχή του αρχαγγέλου παίρνει φωτιά. Αόρατα, Άγια, τραγικά, ηρωικά πνεύματα από αιώνια πετούν στη σπηλιά. Δίνουν στην καρδιά φτερά και η καρδιά γίνεται αετός. Με το αετίσιο βλέμμα ατενίζει από ψηλά,περήφανα την ιστορία, διαπερνά τα νεφελώματα των ανθρώπινων συναισθημάτων. Οι σύντροφοι διατάζονται να εγκαταλείψουν το μαρμαρένιο αλώνι. Και η Λεωνίδια κραυγή, φωνή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ευχή του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού, γίνεται κεραυνός που σχίζει τον ουρανό και κτυπά την γη συγκλονίζοντας τον κόσμο, ”Μολών Λαβέ”.
Και το κροτάλισμα του πολυβόλου, συνθέτει το τραγούδι της λευτεριάς. Στους εμβατηριακούς ρυθμούς της αρετής, που την λένε φιλότιμο, ανθρωπιά και λεβεντιά. Και το τραγούδι γίνεται παμπάλεο, Βυζαντινό, πολεμικό τροπάρι, ώσπου ο ήλιος ανεβαίνει στο πιο ψηλό σημείο του. Σε κάποια σκηνή του δράματος της αθανασίας ο μονομάχος των αιώνων έχει πλάι του τον Ματρόζο και πολεμούν αντάμα, ώσπου το ελικόπτερο λούζει με βενζίνη τον προμαχώνα… και όλα πια γίνονται παρανάλωμα του πυρός. Ένας αρχάγγελος μετατρέπεται σε φλεγόμενη λαμπάδα, και με την συνοδεία των θρύλων γίνεται φως ανέσπερο, που υψώνεται στα επουράνια και από το άφθαστο ύψος λάμπει πολικός αστέρας των Ελλήνων, που οδηγεί τους λυτρωτές στον βορρά των μεγάλων προσδοκιών και των ανυποχώρητων διεκδικήσεων.Ο Γρηγόρης ήταν από τους άντρες που μετατρέπονται σε αιώνια σύμβολα της ιστορίας για να διδάσκουν τους λαούς πως οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι, που υψώνονται στις πιο ψηλές κορφές των βουνών σαν σαραντάπηχοι σημαιοφόροι, υπεράνθρωποι, ημιθεϊκοί, ασυμβίβαστοι. Που ζουν πάντα στην συνείδηση του κόσμου, που σέβεται τον εαυτό του και τον καθοδηγούν στα κοινωνικά και εθνικά του πεπρωμένα.
Ζει ο Γρηγόρης Αυξεντίου, πάντα θα ζει ο Γρηγόρης Αυξεντίου, έχουμε χρέος να γυρίσουμε τα μάτια της ψυχής μας και τον αντικρίσουμε άκαμπτο, ακμαίο, ανταίο. Τον Γρηγόρη θα τον δούμε να πατά στις πιο ψηλές κορφές του Πενταδακτύλου, με το ένα πόδι να πατά στο φρούριο του Αγίου Ιλαρίωνα με το άλλο στην Καντάρα, ήλιος στο πρόσωπο του, φωτιά που φωτίζει τους δρόμους μας, που καταυγάζει τα σημεία των εθνικών μας προσανατολισμών. Στα χέρια του κρατάει σάλπιγγα πανάρχαιη, την σάλπιγγα της Σαλαμίνας, την σάλπιγγα του Μαραθώνα, την σάλπιγγα της Αγίας Σοφίας, την σάλπιγγα της Αγίας Φωτεινής της Σμύρνης και σαλπίζει το εωθινό της λευτεριάς, το εγερτήριο της Ελληνικής ψυχής ,το υπέρτατο χρέος ,το προσκλητήριο της ανθρωπιάς.
ΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ,ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ!!
Fire Phoenix
