«Δεν βρέθετε η ίσα μας» κατά την καθομιλουμένη καθώς η γκρίνια ήταν, είναι και θα είναι στο DNA του Ανορθωσιάτη, όπως αυτό διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια. Ο Ανορθωσιάτης ήταν διαχρονικά περήφανος και απαιτητικός ωστόσο είχε τον (κομψό) τρόπο να εκφράσει τη δυσαρέσκεια του σε αντίθεση με τα τελευταία χρόνια που το μουρμουρητό έχει γίνει ο κανόνας παρά η εξαίρεση.
Στις εμφανίσεις στην αρχή της χρονιάς που γέμιζαν το μάτι αλλά δεν έφερναν βαθμούς υπήρχε δυσαρέσκεια διότι φτάναμε στην πηγή και δε πίναμε νερό. Στις εμφανίσεις εντός του 2015 που η Ανόρθωση έχει τον τρόπο να «σκοτώνει» αναίμακτα τα θύματά της υπάρχει αναστάτωση διότι οι βαθμοί δε συνοδεύονται από ντρίπλες και ζογκλερικά.
Η ουσία είναι ότι η ομάδα που τις πρώτες αγωνιστικές πλασαριζόταν στην τελευταία τετράδα, η ομάδα που μετά την ήττα από την ΑΕΛ έπεσε στην έβδομη θέση, βρίσκεται πλέον στην τρίτη θέση την οποίαν στην αρχή της χρονιάς βλέπαμε με κιάλια. Κι όλα αυτά με ένα ρόστερ χωρίς αξιόλογο τρίτο κεντρικό αμυντικό, χωρίς δεύτερο αριστερό ακραίο αμυντικό και τρεις ποδοσφαιριστές να εναλλάσσονται φανέλα βασικού κεντρικού επιθετικού. Οι δε λύσεις εκ των έσω πιστώνονται ως μαγκιά στον προπονητή.
Ο τραυματισμός του Γκαρσία έρχεται να μας θυμίσει τη γύμνια του φετινού ρόστερ και αυτούς που «δε χάλασε» ο παροπλισμός του Ουρουγουανού θα διαπιστώσουν στη συνέχεια ότι κάθε απώλεια είναι πλήγμα. Η έλλειψη ανταγωνισμού ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές της ομάδας δε βοηθά ούτε τους ίδιους να βελτιώνονται ατομικά, ούτε το σύνολο να πετυχαίνει τους στόχους του.
