Ψάχνοντας στο διαδίκτυο να βρούμε στοιχεία για τον Αντωνάκη Κκαφά βρήκαμε ένα άρθρο του Άκη Κυριάκου στο sigmalive και σας το μεταφέρουμε αυτούσιο.
Οι νεότεροι σίγουρα δεν γνωρίζουν ποιος είναι ο Αντωνάκης, γι’ αυτό και η στήλη θα κάνει μιαν αναφορά στον μεγάλο αυτό παίκτη και αρχηγό της «Κυρίας». Ήταν γνωστός ως Αντωνάκης της Ανόρθωσης, χωρίς το επίθετό του, ένδειξη της σύνδεσης που είχε ο παίκτης με την ομάδα. Είναι από τους λίγους που αγωνίστηκαν σε τρεις διαφορετικές εποχές της Ανόρθωσης, τη μεγάλη εποχή της δεκαετίας του ’60, στην ομάδα του ’70 και της δύσκολης εποχής μετά τον εκτοπισμό από την Αμμόχωστο.
Ο Αντωνάκης αγωνίστηκε 20 χρόνια στην Ανόρθωση, αφού μπήκε στην πρώτη ομάδα σε ηλικία 15 χρόνων και αποχώρησε στα 35, έχοντας μια συνεχή παρουσία. Ποδοσφαιριστής χαμηλών τόνων, που απέρριψε πρόταση για καριέρα στην Ελλάδα.
Ο Αντωνάκης γεννήθηκε στο Παραλίμνι και από τα πρώτα του χρόνια στο δημοτικό έδειξε την έφεσή του στον αθλητισμό. Ασχολείτο με το άλμα εις ύψος, άλμα εις μήκος, δρόμους ταχύτητας και είχε επιτυχίες σε περιφερειακούς μαθητικούς αγώνες.
Ντεμπούτο το 1963.
Η μεγάλη του αγάπη ήταν το ποδόσφαιρο και κάθε απόγευμα βρισκόταν στο γήπεδο της Ένωσης, με την οποία αγωνίστηκε στο αγροτικό. Στη Γ’ Γυμνασίου πηγαίνει στην Ανόρθωση σε ηλικία 14 χρονών, κι αυτό λόγω του θείου του, του μ. Αντώνη Καρά, που τότε έκανε μεγάλη καριέρα στην ομάδα της Αμμοχώστου.
Η μεγάλη πορεία του Αντωνάκη άρχισε το 1963 και αφού έπαιξε έναν χρόνο στην εφηβική ομάδα. Στα 15 του κάνει ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα, στον αγώνα με την ΑΫΜΑ, όπου η Ανόρθωση κέρδισε 3-0. Στην ομάδα ήταν τότε οι Πάπυρος, Καράς, Ζάγκυλος, Άντης, Άσπρου, Σιαήλης, Ιακώβου, Κοκκινής, Π. Χαραλάμπους, Πιερή κ.ά. Πρώτος προπονητής του ο Αυστριακός Αουρέτνι, που του έδωσε τη φανέλα με το Νο 7, ενώ την περίοδο 1967-68 ο Γιουγκοσλάβος προπονητής Σιμονόφσκι τον έκανε σέντερ φορ και φορούσε τη φανέλα με το Νο 9 μέχρι το τέλος της καριέρας του.
Στα 20 χρόνια της παρουσίας του στην Ανόρθωση, ο Αντωνάκης κατέχει το ρεκόρ συμμετοχών στην ομάδα. Το 1973-74 έγινε αρχηγός της ομάδας και παρέμεινε μέχρι τη χρονιά που κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια το 1982. Πρώτος τίτλος του ήταν η κατάκτηση του Κυπέλλου το 1963-64 (3-1 τον ΑΠΟΕΛ). Μεγάλο παιχνίδι και ο διπλός τελικός με την Ομόνοια το 1971 (0-0 στο ΓΣΠ και 1-0 στην παράταση στο ΓΣΕ), όπου στα 24 του ο Αντωνάκης πανηγύρισε άλλο ένα Κύπελλο, όπως και το 1975 (πρώτος τίτλος στην προσφυγιά) που κέρδισε στον τελικό την Ένωση 3-2. Για τα πρώτα δύσκολα χρόνια της προσφυγιάς ο Αντωνάκης είπε: «Έπρεπε να φανούμε δυνατοί. Έπρεπε να μείνει όρθια η Ανόρθωση. Δώσαμε όλοι οι παίκτες τον καλύτερο εαυτό μας για να διατηρήσουμε ζωντανή την ιστορία της αγαπημένης μας ομάδας. Και τα καταφέραμε. Πάνω από τον προσωπικό πόνο του καθενός, ήταν ανάγκη να επιζήσει η Ανόρθωση».
Του έμεινε αξέχαστο…
Από τα πιο καλά παιχνίδια που θυμάται είναι το τοπικό ντέρμπι στο ΓΣΕ με τη Ν. Σαλαμίνα το 1967-68. Η Ανόρθωση κέρδισε 6-5 και ο Αντωνάκης πέτυχε 5 τέρματα! Αυτήν τη χρονιά πέτυχε 30 τέρματα, ενώ πρώτος σκόρερ ήταν ο Παμπουλλής της ΑΕΛ με 33. «Έφυγα την ώρα που ήμουν σε ψηλά επίπεδα απόδοσης, για να με θυμάται έτσι ο κόσμος», δηλώνει ο Αντωνάκης Κκαφάς.
Να θυμηθούμε πως στη δεκαετία του ’70 στην Ανόρθωση ήταν οι Φάνος, Μέρτακκας, Σιαήλης, Λάρκου, Χατζηγιάννης, Θεοχαρίδης, Ττοφής, Μάντης, Κ. Κοκκινής, Γ. Παναγίδης, Σολέας, Σώτος. Στα πρώτα χρόνια του εκτοπισμού ο Αντωνάκης είχε συμπαίκτες τους Φάνο, Τουμάζου, Αρτέμη, Νικόλα, Στέφανο, Κ. Κωνσταντίνου, Τάρταρο, Σπυρίδωνος, Φώτο, Κοβή, Θεοχαρίδη και αργότερα τους Παμπόρη, Κ. Φώτη, Τσούκκα, Αντώρκα, Αχιλλέα, Ανδρέου, Τόπακα, Σ. Γεωργίου, Παπαγεωργίου, Σπετσιώτη, Κεφάλα κ.ά.
Πηγή: Sigmalive
