Οι πιθηκίσιες κραυγές που έκαμναν οι ΑΠΟΕΛίστες στο χτεσινό το ματς με την Ομόνοια, απασχολούν τις τελευταίες ώρες τα ΜΜΕ τζιαι τους οπαδούς όλων των ομάδων γενικότερα.
Σίουρα εν καταδικαστέες. Τζιαι ναι πρέπει να τιμωρηθεί η ομάδα τους, όπως γίνεται τζιαι στην UEFA.
Αλλά γενικά εν ούλλοι που πρέπει να πάμε αδίκαστοι.
Εν ξέρω για σας, αλλά ενοχλεί με πολλά να ξέρω ότι τούτα τα ρεζιλίκκια, κάμνουν τα τζιαι δικοί μας. Το να φκαίνουμε τζιαι να καταδικάζουμε τους άλλους χωρίς να θωρούμε πρώτα τα δικά μας τα χάλια, εν το λλιόττερον υποκριτικό, έννεν;
Εν εγίναμε έτσι ξαφνικά… πολιτισμένοι, τζιαι ανώτεροι που κανέναν.
Λέω το φανερά ενοχλημένος γιατί έζησα που πρώτο χέρι ένα περιστατικό που μου επροκάλεσε αηδία για το τι ράτσα είμαστε γενικά σαν λαός. Κάτι που μου έμεινε στο μυαλό, εδώ τζι αρκετά χρόνια τζιαι θυμούμαι το σε περιπτώσεις όπως την εχτεσινή.
Είχα ταξιδέψει που λέτε στην Αγγλία τον Σεπτέμβριο του 2007, για τον αγώνα Τότεναμ-Ανόρθωση, για το Europa League. Είχαμε πάει με την αποστολή τζιαι έτσι εδιανυκτερεύσαμεν σε ξενοδοχείο που ήταν σχετικά κοντά στο White Hart Lane. Την μέρα του αγώνα μας επερίμενε έξω ο λεωφοριατζής για να συναχτούμε τζιαι να μας πάρει στο γήπεδο για το ματς.
Προφανώς το ότι ήταν μαύρος ο οδηγός μας, ενόχλησε κάποιους.
Μόλις τον είδαν οι δικοί μας, αρκέψαν τα πειράγματα. “Ρε chocolate”, “ρε μπλάκκι” κλπ. Σαμπώς τζιαι ήταν βλάκας ο άνθρωπος, τζι εν εμπορούσε να καταλάβει τα σαχλά του κάθε κομπλεξικού δικού μας. Τούτο εγίνετουν καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Το τραγικό της υπόθεσης είναι πως στα πειράγματα ήταν τζι ένας δημοσιογράφος, ενός από τους πρώτους στις αθλητικές ραδιοφωνικές μεταδόσεις. “Ρε μπλάκκι έγλεπε να μεν χαθούμεν”, εφώναξε ένας. “Γιατί έχουν νουν οι μαύροι”, είπε ο… δημοσιογραφίσκος, σκορπώντας το γέλοιο στους υπόλοιπους.
Φανταστείτε λοιπόν το μαρτύριο που ετράβησε ο άνθρωπος στα 40 λεπτά που εχρειάστηκε για να μας μεταφέρει στο γήπεδο. Υπόμεινε τα πειράγματα τζιαι αντιμετώπιζεν τα με ένα νευρικό, αγχωτικό χαμόγελο. Έκαμνεν πως εν άκουεν τζιαι επροσπαθούσε να κόψει κουβέντα με όσους εκάθουνταν στις θέσεις δίπλα του.
Την ώρα που εφτάσαμε στο γήπεδο, τζι αφού εκατέβηκαν οι παραπάνω, επιάσαμε κουβέντα μαζί του, σε μια προσπάθεια να… έχουμε τα μούτρα να τον αντικρύσουμε, αλλά τζιαι για σάσουμε απλά την κακή εικόνα που άφηκαν οι άλλοι. Ο Τόμας που λέτε, επαρακάλεσε μας αν γίνεται να του δώσουμε ένα βιβλιαράκι με το πρόγραμμα του αγώνα, για να το έχει ως ενθύμιο – διότι αθθυμάτουν τον Κετσπάγια που τον τζιαιρό που έπαιζεν στην Νιούκασλ. Τελικά του εδώκαμε τζιαι καπελλάκι, καρφίτσα αλλά τζιαι φανέλλα της Ανόρθωσης τζιαι μας ευχήθηκε τζιαι καλή επιτυχία, μιας τζιαι ήταν οπαδός της Άρσεναλ.
Εχτές που λέτε, ήταν η σειρά του Ποτέ να δει τι σκατά λαός είμαστε τζιαι τι «πλούσιο πολιτισμό» κουβαλούμε. Ούτε τα “Τσάππιο Λλικ” μας αλλάσσουν επίπεδο, ούτε το ότι είμαστε… Ευρωπαίοι ή το ότι θέλουμε να δηλώνουμε Ελληνάρες. Ένας φίλος, μού είπε κάποτε “πάλε καλά που είμαστε μιτσής λαός, απομονωμένος σε νησί, μακριά που τον υπόλοιπο κόσμο. Εφαντάστηκες να ήμασταν χώρα με εκατομμύρια; Δεν θα μας άντεχε κανείς”.
Τζιαι σε περιπτώσεις σαν τούτες αλλά τζιαι άλλες, επιβεβαιώνεται πανηγυρικά.
Πάλε καλά που είμαστε απομονωμένοι σε μιαν βραχονησίδαν…
