Σε ένα κακό ποιοτικά παιχνίδι στο οποίο η Ανόρθωση υστέρησε μεν αλλά δεν δέχθηκε σε καμιά περίπτωση τη πίεση εκείνη που δεν θα την επέτρεπε να φύγει από το ΓΣΖ (αν μη τι άλλο) με βαθμολογικό όφελος, ήρθε η τρίτη ήττα σε τέσσερα παιχνίδια με το ίδιο σκορ. Ένα σκορ το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει την εικόνα στους αγώνες με Απόλλωνα, ΑΠΟΕΛ και ΑΕΚ και σε καμιά περίπτωση δεν προεξοφλεί ότι η Ανόρθωση (δεν) έπαιξε ως όφειλε για να πάρει το ζητούμενο.
Η ατάκα του Άντρε Πάους ότι αν και με παίκτη λιγότερο ο αντίπαλος σκόραρε με στατική χωρίς να δημιουργήσει την σπουδαία φάση είναι εύστοχη μεν, δημιουργεί περισσότερο προβληματισμό δε. Διότι εμμέσως πλην σαφώς παραδεχόμαστε ότι ήταν ένα παιχνίδι το οποίο τουλάχιστον δεν αξίζαμε να χάσουμε βάση (σπουδαιότητας) τελικών προσπαθειών. Αυτό που προβληματίζει είναι ότι για ακόμα ένα παιχνίδι βρέθηκαν 1-2 κλασσικές ευκαιρίες ωστόσο ο Ανδρέας Μακρής αδικεί τον εαυτόν του αφού αν και έχει εξαιρετική αντίληψη του χώρου, υστερεί στο σπρώξιμο της μπάλας στα δίκτυα. Ο Κάλβο είχε απέναντί του έναν ποδοσφαιριστή που μετρούσε μόλις την πρώτη του παρουσία προερχόμενος από τραυματισμό αλλά δεν πήρε μπάλες για να παίξει το ένας-με-ένα. Τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι τροφοδοτήθηκε το δεύτερο ημίχρονο παίζοντας στην αριστερή μεριά με φανερή την δυσκολία του να προσαρμοστεί.
Στα μετόπισθεν αφού ανάψουμε μια λαμπάδα στον Καμίνσκι όχι απλώς για την απόρκουσή του στο 12ο λεπτό, αλλά και για την άνεση με την οποία παίζει μπάλα με τα πόδια, παρατηρούμε ότι δεχθήκαμε ένα εύκολο γκολ με την έννοια ότι ο σκόρερ ήταν ανενόχλητος. Όσον αφορά τα στημένα φαίνεται ότι η βελτίωση στον αγώνα με την Ομόνοια ήταν παροδική αφού και πάλιν ήμασταν παντελώς ακίνδυνοι επιθετικά και εύθραυστοι αμυντικά.
