Να εγκαταλείπουν την προδομένη, την καθημαγμένη εσχατιά του Ελληνισμού στην ακάθεκτη επιδρομική τουρκική λαίλαπα. Ο ίδιος, συγκλονιστική μετενσάρκωση του Λεωνίδειου ινδάλματος του 480 π.Χ. παρότρυνε συντρόφους του ν’ απομακρυνθούν από το πεδίο της επικείμενης σφαγής. Τα τανκς προέλαυναν σε απόσταση βολής αυτομάτου. Φύγετε να σωθείτε, είπε στον αδελφό του Σωκράτη. Κι όταν εκείνος τον ρώτησε, «Εσύ γιατί δεν φεύγεις»; απάντησε: «Εγώ δεν μπορώ να φύγω. Κάποιος πρέπει να μείνει»…
Κι έμεινε στις δικές του Θερμοπύλες, του 1974, ο Τάσος από το Παραλίμνι. Όπως το Λεωνίδα, το Βασιλιά της Σπάρτης πριν 2.454 χρόνια. Βασιλιάς κι αυτός της πατρίδας, της τιμής, της δόξας και της αρετής των Ελλήνων.
Άφθαρτο ανθρώπινο ιδεώδες, κόντρα στη λήθη του πανδαμάτορα χρόνου. Για να γράψει με τη λεβεντιά του στα αιματοστάλαχτα φρύδια του θρυλικού βουνού μας, τη δική του απόδοση στο παμπάλαιο επίγραμμα του Σιμωνίδη:
«Ω ξένε που απ’εδώ διαβαίνεις, ν’αναγγείλεις στους συμπατριώτες μας πως εδώ θα βρισκόμαστε παντοτινά, πιστοί στους νόμους της ανθρωπιάς, της παλικαροσύνης και της ωραίας λεβεντιάς.
Η επιλογή του παλικαριού και η εξαφάνισή του είναι η λαμπρατζιά που καταυγάζει με την ανέσπερη λάμψη της την αίσθηση της τιμής του ανθρώπου. Της τιμής της ακατάλυτης, που διαιωνίζει το πέρασμα από τούτο τον κόσμο και καταξιώνει τον άνθρωπο. Τον δοξάζει. Κι όσα χρήματα κι αν ενθυλακώσουν κάποιοι, όσο πλούτο κι αν μαζέψουν, όσα κι αν αφήσουν στα παιδιά τους επίγεια αγαθά, ουδέποτε οι απόγονοί τους θα αισθανθούν την περηφάνια της δόξας που ο Τάσος Μάρκου κληροδότησε στη γυναίκα του και στα παιδιά του. Είναι κληρονομιά άφθαστη. Ανυπέρβλητη. Αγέραστη.
Του Κωνσταντίνου Α. Δημητριάδη
