Επιστολή στο Anorthosis24 – Οι επιστολές που δημοσιεύονται αντιπροσωπεύουν τις προσωπικές απόψεις των συγγραφέων τους και όχι κατ’ ανάγκην του Anorthosis24. Στείλτε μας κι εσείς τη δική σας επιστολή, στο [email protected]
Πολύς λόγος γίνεται για την πρόταση της διοίκησης για σύσταση εταιρείας στην οποία θα ενταχθεί το ποδοσφαιρικό τμήμα της Ανόρθωσης. Το δίλημμα προβάλλεται από τη διοίκηση ως δραματικό. Θυμίζει και μοιάζει με κάποιου είδους μνημόνιο για να ορθοποδήσει, να εξυγιανθεί η Ανόρθωση.
Σε προηγούμενη επιστολή μου ημερομηνίας 28/08/2013 με τίτλο «Ζούμε ήδη τη συντελεσμένη καταστροφή» είχα αναφέρει μεταξύ άλλων ότι η τότε «τρίμηνη» διοίκηση, η οποία δεν έχει καμία διαφορά με την παρούσα διοίκηση, έπρεπε να εμπνεύσει την εμπιστοσύνη στον κόσμο, ώστε ο κόσμος με τη σειρά του να της την ανταποδώσει.
Κάτι τέτοιο δεν έγινε. Η διοίκηση θα μπορούσε πολύ εύκολα να καταδικάσει ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης τις πρακτικές και τους ανθρώπους που οδήγησαν τον Σύλλογο στην καταστροφή. Θα μπορούσε τουλάχιστον να μελετήσει κατά πόσο υπάρχει νομικό έρεισμα να άγει κάποιους ανθρώπους στη Δικαιοσύνη, ανεξάρτητα αν στο τέλος, και εφόσον κρίνονταν ένοχοι, θα κατέβαλλαν μέρος του χρέους που δημιούργησαν. Ενέργειες τόσο απλές, με την προϋπόθεση όμως, να υπάρχουν τα κότσια για μετωπικές συγκρούσεις, οι οποίες θα ξεκαθάριζαν μια για πάντα το τοπίο σε ηθικό επίπεδο.
Θα μπορούσαν επίσης να διαγράψουν, να χαρίσουν εκείνα τα αμφιλεγόμενα προσωπικά δάνεια για τα οποία ουδέποτε παρουσιάστηκαν στοιχεία και τη σύναψη των οποίων ουδέποτε η Γενική Συνέλευση κλήθηκε να εγκρίνει.
Θα μπορούσαν να απομακρύνουν αμφιλεγόμενα άτομα αμφιλεγόμενων ικανοτήτων που δρουν εντός ή εκτός Δ.Σ., των οποίων οι ενέργειες αποδείχθηκαν πολλάκις βλαπτικές για την Ανόρθωση.
Τόσο απλό και τόσο δύσκολο!
Η έλλειψη θάρρους ή τα κοινά συμφέροντα έκρυψαν τα προβλήματα κάτω από το χαλί, χάριν της περιώνυμης ενότητας. Συνένοχοι είναι και τα μέλη, τα οποία στις διάφορες Γενικές Συνελεύσεις είτε συναινούσαν σαν πειθήνια όργανα στο όνομα της «λογικής» είτε, όσοι διαφωνούσαν, δεν όρθωναν το ανάλογο ανάστημα.
Είδαμε πλάνα, παρουσιάστηκαν «οράματα» που θα έβγαζαν τον Σύλλογο, ως Σύλλογο, από το τέλμα και που απέτυχαν οικτρά. Το «μνημόνιο» έπεσε έξω, δεν τηρήθηκε και τώρα μας σερβίρεται ένα «επικαιροποιημένο μνημόνιο», η εταιρεία. Ποια η εμπιστοσύνη;
Εγώ, εσύ, εμείς μεγαλώσαμε αγαπώντας την Ανόρθωση και όσα αντιπροσωπεύει, χωρίς να θέλουμε ως απόδειξη την αγορά μετοχών. Δεν είμαστε δα ούτε η μεγάλη αγορά ούτε έχουμε την παγκόσμια εμβέλεια που θα προσελκύσουμε του κόσμου τις εταιρείες-χορηγούς που θα ρίξουν άπλετο και «ζεστό» χρήμα. Αντίθετα, πολύ εύκολα ενδέχεται να προσελκύσουμε τον εγχώριο υπόκοσμο που θα αγοράσει μετοχές για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του με όχημα την Ανόρθωση.
Παραδείγματα ποδοσφαιρικών εταιρειών που χρεοκόπησαν υπάρχουν πολλά. Η ΑΕΚ Αθηνών είναι χαρακτηριστική περίπτωση, καθώς και η Rangers. Άκρως προβληματική ήταν η οικονομική κατάσταση του Απόλλωνα Λεμεσού τα προηγούμενα χρόνια και εκείνη του ΑΠΟΕΛ προ Γιοβάνοβιτς, όπως επίσης και η σημερινή οικονομική του κατάσταση, που θα επιδεινωθεί δραματικά αν δεν προκριθεί φέτος στους ομίλους του Champions League.
Η εταιρεία δεν είναι πανάκεια. Είναι απλώς ένας τρόπος, ένα τέχνασμα για εξεύρεση χρημάτων (στην περίπτωση της Ανόρθωσης τα χρήματα που υπολογίζουν ότι θα εισρεύσουν δεν είναι καν εγγυημένα) που ελλοχεύει κινδύνους να πέσει σε χέρια ανθρώπων ιδιοτελών, χωρίς προηγούμενη σχέση με την Ανόρθωση.
Επιπλέον, οι δύο κεφαλές, δηλαδή το Δ.Σ. της Εταιρείας και το Δ.Σ. του Συλλόγου, συχνά, αν όχι διαρκώς, θα βρίσκονται σε σύγκρουση και αντιπαλότητα. Θέλουμε δηλαδή να επικυρώσουμε και με τη βούλα τη διχόνοια στην Ανόρθωση;
Προσωπικά, δεν θέλω την αγάπη μου για την Ανόρθωση να την εξ-αργυρώνω σε μετοχές. Δεν θέλω να μου επιστραφεί τίποτα πίσω, κανένα κέρδος και γι’ αυτό θεωρώ εκείνους επιδιώκουν την «ασφάλεια» και το αντίκρισμα της μετοχής ότι δεν είναι Ανορθωσιάτες, τουλάχιστον αγνοί Ανορθωσιάτες.
Οι ήρωές μας δεν έδωσαν τη ζωή τους για καμιά εταιρεία. Την έδωσαν για ένα ιδεολόγημα. Και αυτοί που αντιτάσσουν ότι μόνο το ποδοσφαιρικό τμήμα θα γίνει εταιρεία, υπενθυμίζω ότι για εκείνους τους ήρωες το ποδόσφαιρο ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της Ανόρθωσης. Άλλωστε, ο Σύλλογος αυτός καθ’ εαυτός θα αποδυναμωθεί σε τέτοιο βαθμό που ούτε για συμβολικούς λόγους δεν θα μπορεί να σταθεί αυτόνομα.
Αν το 1958 το ποδοσφαιρικό τμήμα της Ανόρθωσης ήταν εταιρεία, ποιοι θα έτρεχαν να σώσουν τα τρόπαια λίγο πριν ανατινάξουν οι Άγγλοι το οίκημα; Ο απλός Ανορθωσιάτης ή μήπως οι μέτοχοι; Μπορεί και κανείς. Ποιοι θα έτρεχαν να σώσουν τα τρόπαια μιας εταιρείας; Τελικά μπορεί να μην γινόταν καν η ανατίναξη, να μην υπήρχε λόγος.
Πολλοί επιχειρηματολογούν ότι δεν υπάρχει απτή και άμεση εναλλακτική λύση. Εν μέρει συμφωνώ. Αλλά τι πάει να πει αυτό; Ότι πρέπει να αποδεχόμαστε οποιαδήποτε λύση χωρίς να την αξιολογούμε προηγουμένως; Η φυσική λογική διαδικασία είναι πρώτα να δούμε αν αυτή η λύση είναι ικανή να μας οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον, αν μας ταιριάζει ως Ανορθωσιάτες και ακολούθως να πάρουμε θέση. Επιτέλους, αν ήμασταν νοικοκυρεμένοι, αν δεν μπαίναμε στην λογική της χρειάς, της αντίκρισης δηλαδή της Ανόρθωσης με όρους ασύστολου καταναλωτισμού και αν δεν ήμασταν ένα βήμα πριν από την πτώχευση, θα μπαίναμε ποτέ στη λογική να διανοηθούμε τη λύση της εταιρείας;
Άρα το κλειδί δεν είναι να μετατραπεί – έστω το ποδοσφαιρικό τμήμα – σε εταιρεία, αλλά η χρηστή διαχείριση του Συλλόγου και η αμοιβαία εμπιστοσύνη διοίκησης – κόσμου, παρά τις αντιξοότητες, αλλά και τις θυσίες που αναμφισβήτητα θα χρειαστεί να γίνουν.
Ας τα πετύχουμε αυτά, σε ανθρώπινο, σε ηθικό επίπεδο με αγωνιστικότητα, με ανορθωσιάτικη ψυχή, χωρίς να προσδοκούμε σε επικίνδυνες ψευδολύσεις. Αυτά είναι τα πρωταρχικά.
Και όσοι διερωτηθούν: «Μπορούμε»; «Γίνεται»; Απαντώ πως φυσικά γίνεται. Δείτε τι μπόρεσε ο Τιμούρ Κετσπάγια σε άλλες ανάλογες (όχι ίδιες) συνθήκες.
Υ.Γ.: Οι Ιδέες δεν γίνονται εταιρείες. Οι θυσίες των ηρώων δεν εξ-αργυρώνονται σε μεχοχές. Αενάως αναγεννάται, όχι μεταπράτεται.
Αντρέας Χατζηλουκάς
