Μια ομάδα που θέλει να λέγεται μεγάλη και να παρουσιάζεται ως τέτοια στο γήπεδο, δεν μπορεί να έχει άμυνα παιδική χαρά. Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές για την εικόνα που παρουσιάζει η ανασταλτική λειτουργία της Μεγάλης Κυρίας αλλά οι επιλογές είναι μόλις δύο: Είτε να επικαλούμαστε τις δικαιολογίες αυτές μετά από κάθε ανεπιτυχές αποτέλεσμα, είτε να δουλέψουμε για ν’ αλλάξουμε τα πράγματα!
Το να δεχόμαστε τέρματα από αντεπιθέσεις όταν πιέζουμε για γκολ ή έστω οργανωμένες ενέργειες του αντιπάλου, είναι ένα πράγμα και μπορεί κάποιος να το καταπιεί. Το να είμαστε μπάτε σκύλοι αλέστε κάθε φορά που αμυνόμαστε σε κόρνερ ή φάουλ, δεν το… αντέχει ο οργανισμός μας. Από τα επτά τέρματα που δέχτηκε η Ανόρθωσις στις πρώτες επτά αγωνιστικές (αναλογία ιδιαιτέρως κακή), τα τέσσερα (!) προέρχονται από στημένες μπάλες: τρία κόρνερ (Απόλλωνα, Δόξα, ΑΠΟΕΛ) κι ένα απ’ ευθείας φάουλ (Δόξα).
Ο Ζόρζε Κόστα είδε τον καλύτερο του ίσως παίχτη της αμυντικής γραμμής – τον Τζέισον Δημητρίου – να αποχωρεί με τραυματισμό, ενώ το ίδιο ισχύει και για τον πρώτο του τερματοφύλακα, Μάθιου Βαλβέρδ. Αναγκαστικά όμως θα πρέπει να δουλέψει μ’ αυτούς που έχει. Οι όποιες ελλείψεις υπάρχουν – για παράδειγμα υστερούμε στο θέμα ταχύτητας – δεν δικαιολογούν τα τέρματα από φάουλ και κόρνερ. Εκεί, υπάρχει θέμα αυτοσυγκέντρωσης των ποδοσφαιριστών αλλά και σωστών τοποθετήσεων.
Αναμένεται ότι πλέον στις προπονήσεις θα πέσει μεγάλο βάρος στο θέμα άμυνας στις στημένες φάσεις, ώστε να μην αυτοκαταργούμε με τη δική μας συμπεριφορά ό,τι καλό φτιάχνουμε στην επίθεση. Είναι κρίμα η ομάδα μετά από τρία ντέρμπι στις πρώτες εφτά στροφές να έχει επιθετικό απολογισμό 18 γκολ, αλλά μόλις στο παιχνίδι με την Αλκή να έμεινε απαραβίαστη η εστία μας…
