«Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις», Οδυσσέας Ελύτης.
Εάν αποσυνθέσεις την Ανόρθωση τι απομένει; Η πλούσια σε αγώνες ιστορία, οι μορφές εκείνες που σημάδεψαν την εθνική και αθλητική δράση της, η νοσταλγία της κατεχόμενης πόλης και… οι αθλητικές εγκαταστάσεις: κυρίως, το στάδιο «Αντώνης Παπαδόπουλος». Ταπεινή άποψη, απ’ εκεί ξεκίνησε η αναγέννηση της προσφυγικής Ανόρθωσης, εκεί εδράστηκαν οι επιτυχίες της σύγχρονης ιστορίας μας και αυτό το γήπεδο ήταν καταλύτης για την μέγιστη – ποδοσφαιρικά ομιλούντες – στιγμή, της εισόδου στους ομίλους. Δυστυχώς όμως, εκεί φαίνεται να ξεκινούν και να τελειώνουν κι αρκετά απ’ τα δεινά μας.
Είναι πλέον παραδεκτό από όλους, ότι στα οικονομικά της ομάδας την τελευταία πενταετία έχει γίνει κακοδιαχείριση. Λειτουργήσαμε σ’ αυτό το διάστημα, ως μια μικρογραφία του κυπριακού κράτους. Ας μας επιτραπεί ο παραλληλισμός και θα εξηγηθεί στην πορεία. Δεν χρειάζεται να μπούμε σε βάθος, ούτε να παρελθοντολογήσουμε. Ο καθένας που έχει στοιχειώδη κρίση, αντιλαμβάνεται τα «πως». Ενδεχομένως όμως στα «γιατί» να μην πηγαίνει το μυαλό του…
Επιστρέφοντας στον παραλληλισμό με το κυπριακό κράτος, λειτουργώντας και πάλι με την κοινή λογική, ο οποιοσδήποτε αντιλαμβάνεται ότι το διακύβευμα είναι ο ορυκτός πλούτος της χώρας. Άθελα (;) ή ηθελημένα, το κράτος οδηγήθηκε στην πτώχευση και θα αποτελεί από τώρα και στο εξής προτεκτοράτο της Τρόικας. Όταν η αποπληρωμή του υπερδανεισμού που μας επεβλήθη καταστεί ανέφικτη, τα έσοδα από τους υδρογονάνθρακες που θα αρχίσουν να ρέουν μέχρι τότε, θα πηγαίνουν νόμιμα στην αποπληρωμή του δανείου.
Η Ανόρθωσις τώρα, είναι ένα καταχρεωμένο Σωματείο. Τα έσοδα που έχει λειτουργώντας απλά το ποδοσφαιρικό τμήμα, είναι ελάχιστα σε σχέση με το χρέος, το οποίο είναι αριθμός οκταψήφιος. Αυτά τα έσοδα δε, θα μειωθούν περαιτέρω, καθώς όλοι αντιλαμβάνονται πως η χρυσή εποχή για το ποδόσφαιρο στην Κύπρο έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Πώς λοιπόν θα εξυπηρετηθεί ένα τέτοιο δυσβάστακτο – και επαχθές θα σημειώναμε εμείς -χρέος; Μήπως με το μοναδικό περιουσιακό μας στοιχείο που είναι το Στάδιο «Αντώνης Παπαδόπουλος»; Θα μου πείτε, «μα υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας», «το Αντώνης Παπαδόπουλος δεν είναι υποθηκευμένο» κλπ. Έχετε δίκαιο, εν μέρη…
Στην πραγματικότητα, αυτοί που διασφαλίζουν το «Αντώνης Παπαδόπουλος» είναι οι παράγοντες της Μεγάλης Κυρίας και ιδιαίτερα όσοι βρίσκονται επικεφαλής στην «Κτηματική». Αρκετοί όμως εξ αυτών, ας μη λησμονούμε ότι έχουν οι ίδιοι δάνεια που σχετίζονται με την Ανόρθωση. Σημειώστε ακόμα, ότι ουκ ολίγοι είναι εγγυητές σε προσωπικά δάνεια Προέδρων και μελών των Διοικητικών Συμβουλίων, τα οποία επίσης χρησιμοποιήθηκαν για τις ανάγκες (;) του Σωματείου. Εάν και εφόσον η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο και αυτοί οι άνθρωποι κινδυνεύσουν να βρεθούν πίσω απ’ τα κάγκελα, τι θα επιλέξουν; Θα σώσουν το γήπεδο ή τους εαυτούς και τις οικογένειές τους; Θεωρώ πως η απάντηση – τουλάχιστον για τη συντριπτική πλειοψηφία – είναι αυτονόητη…
Θα πρέπει – επιτέλους – να υπάρξει σοβαρός προβληματισμός. Είτε με δόλο είτε χωρίς – εμείς λέμε χωρίς – οδεύουμε προς την καταστροφή. Η Κύπρος, είχε από το 2008 το παράδειγμα του Ελληνικού κράτους και επέλεξε να το αγνοεί, για να φτάσει στο 2013 και να εξαθλιωθεί οικονομικά. Δεν είναι ανάγκη και η Ανόρθωσις να κάμει τα ίδια λάθη. Να ανοίξουμε τα μάτια μας! Το «Αντώνης Παπαδόπουλος» αποτελεί ευχή για τους Ανορθωσιάτες. Ας μην το μετατρέψουμε σε κατάρα.
