Κάθε προπονητής, ξεκινώντας ένα παιχνίδι έχει στο μυαλό του το σχέδιο, το αγωνιστικό πλάνο που θα ακολουθήσει η ομάδα του, προκειμένου να φτάσει στο ζητούμενο, τη νίκη. Στο πίσω μέρος του μυαλού του, παράλληλα, τρέχει κι ένα σχέδιο Β΄, η εναλλακτική λύση την οποία θα εφαρμόσει, σε περίπτωση που το παιχνίδι στραβώσει, είτε απλά δεν του “βγαίνει” έτσι όπως το θέλει.
Στο παιχνίδι με τη Νέα Σαλαμίνα, ο Ρόνι Λεύι ξεκίνησε κατά τα γνωστά με το αγαπημένο του 4-2-3-1 και την Ανόρθωση να έχει την πρωτοβουλία στις κινήσεις και την κατοχή της μπάλας στα μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα. Σκοπελίτης και Οχαγιόν κινούνταν πίσω από τον Σπαντάτσιο στον χώρο του κέντρου, αλλά απέτυχαν να του περάσουν μπάλες, τις οποίες θα μετέτρεπε σε επιθετικές ενέργειες για την ομάδα μας. Η μόνη αξιοσημείωτη ενέργεια για το Φοίνικα, ήταν ένας συνδυασμός Ρέζεκ-Οχαγιόν-Ρέζεκ στο 12ο λεπτό. Η Σαλαμίνα πίεζε σωστά και ψηλά όπως υπογράμμισε στην εξαιρετική ανάλυσή του ο Χριστάκης Κασσιανός και βραχυκύκλωσε τη μεσαία μας γραμμή. Εάν όντως ο Λαμπάν ήταν έτοιμος για το παιχνίδι, ενδεχομένως η επιλογή δυο αμυντικών χαφ χωρίς επιτελικές τάσεις να χαρακτηρίζεται ως υπερβολή.
Στο 2ο ημίχρονο, αρκετά νωρίς, ο Ρόνι Λεύι προέβη στην πρώτη του αλλαγή, με ταυτόχρονη μεταβολή στο σύστημα της ομάδας. Συγκεκριμένα, ο Γιάννης Οκκάς πήρε θέση στο γήπεδο ως 2ος επιθετικός, με τον σχηματισμό να αλλάζει σε 2-4-4 στην επίθεση και 4-2-4 τις στιγμές άμυνας. Η πραγματικότητα είναι όμως, ότι αυτό το σχέδιο Β΄ που εφαρμόστηκε αρκετά νωρίς στο παιχνίδι, εμπεριείχε ρίσκο. Ιδιαίτερα στα στημένα που προωθούνταν ο Ίλιτς και έμενε πίσω ο Άντιτς, η ομάδα θα μπορούσε να εκτεθεί σε κάποια αντεπίθεση. Επιπλέον, ο Ρέζεκ από το δεξί άκρο ήταν πλέον ακίνδυνος, αν και τα τρεξίματα του τόσο στη δεξιά πλευρά, όσο και στον άξονα, κάλυπταν την ομάδα και στα… ανασταλτικά της καθήκοντα. Ας μην ξεχνούμε ότι και το πέναλτι ξεκίνησε από το Ρέζεκ. Ο Σπαντάτσιο – που έμεινε ως χαφ – δεν φημίζεται για τις αμυντικογενείς του αρετές, ενώ ο Σκοπελίτης – που τον ζευγάρωνε – για το κράτημα της μπάλας. Μ΄αυτά και μ’ αυτά, το κέντρο κάπου άδειασε, με τον κόσμο να μεταφέρεται στα αντίπαλα καρέ, την μπάλα όμως να μην φτάνει ορθόδοξα εκεί.
Ένα ενθαρρυντικό στοιχείο στο δεύτερο ημίχρονο, ήταν η για πρώτη φορά συνεισφορά των Σιέλη και Άντιτς στην επιθετική ανάπτυξη της ομάδας. Μπορεί να μην έστειλαν τις πολλές μπαλιές στα αντίπαλα καρέ, δεν είχαμε όμως και τον υψηλόσωμο επιθετικό στην περιοχή να τις εκμεταλλευτεί. Η παρουσία τους και μόνο από το ύψος του κέντρου και μπροστά, ιδιαίτερα του Άντιτς, έσπρωχνε τη γραμμή άμυνας της Σαλαμίνας προς τα πίσω. Ήταν ένα πολύ θετικό δείγμα για την οργανωμένη ανάπτυξη της Κυρίας, αφού η ομάδα του Λεύι δεν επιμηκυνόταν για να επιτεθεί, αλλά το έκανε ως συμπαγές σύνολο. Είναι βέβαια δίκοπο μαχαίρι, μιας και μας κάνει ευάλωτους στις κόντρα επιθέσεις, πλην όμως, όταν ζητούμενο είναι να φτάσουμε στο γκολ, αναγκάζει τον αντίπαλο να μαρκάρει περισσότερους επιτιθέμενους και μοιραία να χάνει μαρκαρίσματα, ώστε να ελευθερώνονται ποδοσφαιριστές μας.
Είναι η πρώτη φορά ίσως που βλέπουμε το Ρόνι Λεύι αποφασιστικό, να θέλει να εφαρμόσει σχέδιο Β΄ μέσα στο παιχνίδι. Ο άλλες φορές υπομονετικός μέχρι… παρεξηγήσεως Ισραηλίτης, επεδίωξε με μανία το γκολ που θα έβαζε μπροστά στο σκορ την ομάδα μας και θα την έφερνε ξανά, πρώτη στο βαθμολογικό πίνακα. Ευτυχώς τα κατάφερε, κάτι που του δίνει ακόμα περισσότερο χρόνο για να διορθώσει τα κακώς κείμενα που εντόπισε στο πρώτο μισό της αναμέτρησης, κατά το οποίο η Ανόρθωσις ήθελε, αλλά δεν μπορούσε…