Η νίκη επί της ΑΕΚ δεν έκανε την Ανόρθωση ομάδα, ούτε το ακλόνητο φαβορί για τον τίτλο. Από την άλλη όμως κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον κόσμο για τη χαρά και τις εκδηλώσεις που συνόδευσαν μια επιτυχία μετά από τόσο καιρό, ιδιαίτερα μέσα στο «Αντώνης Παπαδόπουλος». Όλα αυτά βέβαια μέχρι τη χθεσινοβραδινή έξοδο στο Δασάκι, το αποτέλεσμα της οποίας δεν δικαίωσε τη δυναμική που δημιουργήθηκε στις τάξεις του κόσμου, που έδωσε βροντερό το παρών του στο γήπεδο.
Το χειροκρότημα στο τέλος του αγώνα έδειξε ότι όσοι παρευρέθηκαν στο γήπεδο, εκτίμησαν την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών, οι οποίοι με λίγη περισσότερη προσοχή θα μπορούσαν να δραπετεύσουν με βαθμολογικό όφελος από μια δύσκολη έδρα. Όπως αναφέρθηκε και στο πρόσφατο παρελθόν, οι καλές παρουσίες πρέπει να συνοδευτούν από βαθμολογικό όφελος για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον διότι ο Ανορθωσιάτικος κόσμος είναι απαιτητικός και ανυπόμονος και δεν μπορεί να βλέπει την ομάδα στο δεύτερο μισό του βαθμολογικού πίνακα, όσο καλά κι αν αγωνίζεται. Δεύτερον διότι η νεανικότητα του κυανόλευκου συνόλου το καθιστά εύθραυστο από πλευράς ψυχολογίας και αυτοπεποίθησης, με αποτέλεσμα μια σειρά από ανεπιτυχή αποτελέσματα να πλήξουν το ηθικό.
Ιδιαίτερα στην πρώτη περίπτωση, η αλήθεια είναι ότι λέξεις όπως «πρωταθλητισμός», ακόμα και «διάκριση» δεν περιλαμβάνονται στο λεξιλόγιο του Φαν Λέουβεν και το γεγονός ότι το πλάνο που έχει τεθεί είναι μακροπρόθεσμο, θα πρέπει να γίνει κατανοητό. Όπως και το ότι σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Ολλανδικού διδύμου, η Ανόρθωση θα πιάσει τη μέγιστή της απόδοση μετά τον Φεβρουάριο.
